zaterdag 9 juli 2011

Huis2 en hoe De Zonen zich verwonden en luidruchtig zijn.
















Miljaar, wat een week! Zal ik het eens uit dn doeken doen? Doe ik. Is leuk.
Daar zitten we dan, in Huis2. As we speak, zit ik op het balkon, dat ik heel Haarlemsch heb opgeleukt met diverse bloemenslingers en gekleurde tafeltjes, ik zal ze hier in Bloemendaal eens even opfleuren ja. Dat we er zijn, dat loopt nogal in de gaten, dat kan haast niet anders, aangezien de buurt waarin we wonen nogal de indruk wekt van veel ruste ende stilte, en nu De Zonen hier huizen, is het daarmee in elk geval een beetje gedaan. Ze zijn nogal van de luidruchtige, beiden,altijd de laatste dagen.
Allereerst zijn we met veel bombarie binnen komen vallen, vorige week. Wij hebben veel lieve vrienden die ons erg aardig vinden, dat moet haast wel, aangezien ze zonder morren zomaar 3 grote vrachtwagentjes vol en achtendertigduizend dozen hier naar binnen hebben gesleept. Het heeft altijd wel wat, zo'n verhuizing he. Jan en alleman tilde mandjes vol met ons ondergoed naar boven, zette kasten in elkaar, pakten dozen met verstofte cd's en dvd's uit, maakten de diverse bedden op en zetten de schoentjes van Z1+2 in een net rijtje. Oh ik was zo blijde met alle hulp. Zonder die hulp was ik tot op heden nog in opperste verwarring en de wanhoop nabij zijnde, bezig geweest met het uitzoeken van al mijn ongelooflijk veel spullen. Want spullen hebben we, ja.
De Zonen waren uit logeren bij lieve familie en kwamen de volgende dag hier binnen, vol verwachting (Zoon1) en vol duistere plannen (Zoon2).

Maandagavond viel Zoon2 een gat in zijn hoofd. Precies op bedtijd, praktisch, ja. Ik keek het zo eens aan, raakte maar een klein beetje in paniek en plakte de boel dicht met vakkundig geknipte pleistertjes. Het zal wel een litteken worden, maar ik zeg, stoere mannen kunnen dat hebben.
Dinsdag viel Zoon1 van de trap en heeft nu een blauwe ruggengraat.
Woensdag fietste ik nogal veel, en dat ben ik wel gewend, maar dit liep zelfs voor mijn maatstaven de spuigaten uit. Maar ik schreef me ook officieel in in onze nieuwe gemeente. Ik was daar niet eens te laat mee, en daar was ik erg trots op.
Donderdag was ik voor het eerst alleen thuis met de jongens tijdens spitsuur en bedtijd, maar ik kon het aan, wist helemaal alleen de weg naar de badkamer en de boel lag om 18.45 te bedde. Niet slecht, niet slecht.
Vrijdag moest ik weer werken.
En kwam daarvan thuis en ontdekte dat Zoon2 opeens zijn rechterarm erbij liet hangen, alsof deze helegaar niet bij zijn lichaam hoorde. Vrij eigenaardig. Hij huilde er nogal bij, en wat ons sterkte in ons vermoeden dat hij zich niet aanstelde, is dat hij die avond niet zijn toetje in zijn haar smeerde, omdat hij de lepel niet kon vasthouden. Nadat hij in bed lag, heb ik toch maar de dokterspost gebeld, nadat ik op internet heel informatieve berichten las over enge infecties, verlammingen, ellebogen uit kom en andere opwekkende oorzaken van een fledderig armpje.
En aldus sleepten wij de arme Z2 uit zijn bedje, en reed Echtgenoot naar het ziekenhuis, waar hij 50 minuten nĂ  het eigenlijke tijdstip van de afspraak, aan de beurt was. Het bleek dat Zoon2 'gewoon' zijn armpje niet gebruikte. Zonder reden dus. Wel met pijn, waarschijnlijk, maar verder zonder reden, aldus de doktert.
Bij thuiskomst vertrok Echtgenoot snel naar zijn MannenDinerParty, waar ik hem vandaan gebeld had, en ik legde heel moedig Zoon2 weer in bed. Hij dronk zijn flesje melk, verkondigde wel een ijsje te lusten, schreeuwde nog een weinig en ging slapen.
Oh nee, toch niet.
Hij bleef nog anderhalf uur wakker.
En ik mocht niet van zijn zijde wijken.
Maar tegen half twaalf was ik eindelijk beneden, kon eindelijk naar de wc en wat drinken en ging uitgeput naar bed. Nee, het is niet niks voor een moeder, zielige zonen. Ook niet voor de zonen, natuurlijk. Maar ik was er bepaald moe van.
En om 05.30 sprong Zoon1 op mijn gezicht.
Want was al 'uren' wakker.

Verder slapen we eigenlijk heel goed hier. Qua kwaliteit. Niet qua quantiteit. Ik slaap als een dooie, werkelijk. Het is hier heel ruisend. Ik kan geen ander woord verzinnen. Het is donker, stil, behaaglijk, maar bovenal ruisend.

Vandaag haalde Zoon1 nog even zijn teen open, nadat hij heel hard zijn hoofd stootte en Zoon2 heeft als nieuwste hobby, om alles in zijn gezichtsveld in de vuilnisbak te gooien. Inhoud van portemonnees, speelgoedbakken en servieskasten.
Ja, het doet wat met een mens, een nieuw huis.
Maar vooral doet het me goed, kan ik na 1 hele week concluderen. De buren ken ik nog niet echt, behalve de directe buurvrouw die mij er fijntjes op wees dat het 'best wel gehorige huizen zijn hier' en toen ik vanmiddag door het dorp liep, voelde ik me nog niet echt thuis, maar dat zal best wel komen. Als ik even heel rijk ga worden.
Dus dat zal ik dan maar doen, lijkt me een uitstekend plan voor de komende tijd. Aangezien we nu natuurlijk in een groot gat gaan vallen, na 6 maanden verbouwen.
Haha.
Welnee, niks gat.
Wij zitten met wijn op ons balkon, kijken naar de idioot grote tuin en verheugen ons op een bad, waarna we ruisend in slaap vallen.
Tot zover.

En kijk eensch aan! Een paar kiekjens. Ja, dat is zeker leuk ja.

4 opmerkingen:

  1. EEn gewoon lekker weekje dus. NOg iets bijzonders gedaan? (-;

    Arme zonen... arme jij. Maar het huis ziet er prima uit. Wanneer mogen je blogvriendjes op de housewarming komen? Ook leuk voor de buurt... (-;

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zohow, dat was me dus het weekje wel zeg.
    Wel fijn dat jullie nu 'over' zijn. Ik wens je daar een 'ruisende toekomst' toe!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mammalien; ha, altijd welkom hoor! Krijg je een wijntje op mijn balkon, dat is vast heel gezellig!
    Sannah; ha ja, ruisend en bruisend!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. super ! en de jongens hebben het nieuwe huis al helemaal 'ingewijd' hoor ik ;-)

    BeantwoordenVerwijderen