zondag 24 juli 2011

Van de avonturen die ik in 24 uur beleefde

Ja nou, het lijkt natuurlijk altijd alsof ik alleen maar een beetje bezig ben met Huis1+2, Zoon1+2, Echtgenoot, Wijn1+23+4+5 en Cavia1+2 enzo. Maar niks is minder waar. Ik maak een avontuuuuren mee, een avontuuuuuuren! Nou! Nee maar echt. Dit weekend.
Pfffff.
Avontuuuuuren!

Het begon allemaal, toen mijn ouders op vakantie gingen. Naar Holten. Ik dacht de hele tijd Holteren, maar dat bestaat niet.
Ze gingen afgelopen vrijdag, naar een huisje, met de hond en de fiets en theedoeken en koffiefilters. Zo'n soort huisje. En mijn Zuske zou ook gaan, gezellig, voor een weekendje. En vrijdag zaten Zuske en ik een beetje te smsen, zij vanuit Holteren en ik vanuit huis, en wij waren heel grappig tegen elkander en ik zat zo een beetje te klagen tegen Echtgenoot, van dat ik ook wel had gewild en oh hoe gezellig, en toen zei hij tegen mij, dat ik ook wel kon gaan. Een weekendje. Paar dagen, nachtje, twee nachtjes. Oehh dat vond ik een goed idee zeg. Maar moest er nog even over denken. De Zoons enzo he, en al plannen voor zaterdag enzooo, gewoon, des moeders' overpeinzingen en argumenten.
Zaterdag begon de dag niet heel prima, met ruzie met Zoon1, regen, irritatie en vermoeidheid en weer zei Echtgenoot dat ik wel kon gaan, lekker. En opeens zag ik geen tegenargumenten meer, maar een avond vol wijn met Zuske, lekker eten van mijne moeder en uitslapen. Heel rap pakte ik een tas, zocht de treintijden op en vertrok.

En toen en toen en toen. Nou. Toen miste ik Trein1. Dus reed als een dolle naar Station2 en zat daar net op tijd nog in de trein. De reis ging verder soepel en ik stapte zonder veel gedoe in Trein 3, 4 en 5 en kwam volgens schema aan in Holten. Alwaar ik na enig overleg met de plaatselijke busschauffeurs in een bus stapte en lichtte per sms mijn ouders in dat ik heel goed op schema bijna aan zou komen en of ze de wijn al koud hadden staan. En vervolgens bleek de chauffeur van de bus een minder geschikte kenner van de omgeving dan je zou verwachten van een chauffeur van ene bus in een piepklein dorp, want hij zette me uit de bus, op een plek midden tussen de weilanden en langs een snelweg. Volgens hem was ik nu wel in de buurt van mijn bestemming. Helegaar niet dus. En dat had ik vrij snel door en na nog wat smsen en bellen, ging ik maar lopend weer terug. Na 10 minuten kwam er een meneer aan fietsen. En die vroeg ik de weg. En die keek zo een beetje twijfelachtig naar mijn hakken en de laaange weg die voor ons lag en zag denk ik niet mijn grijze uitgroei maar wel mijn lieflijke oogopslag kuch en zei: 'spring maar achterop' . Ongelovig keek ik hem aan, maar bedacht mij niet lang en sprong. En zo reden wij door het Holtens landschap en ik kwam te weten over zijn kinderen die elke dag kilometers moesten fietsen en over het feestje waar hij zelf op weg naar toe was, met een rugzak vol eten en drinken en ik vertelde over mijn reis en de infantiele buschauffeur. Na een kwartiertje fietsen wilde de meneer toch wel graag weten waar ik nou eigenlijk preciès naartoe moest en belde met mijn vader, terwijl ik er naast stond, grinnikend. En toen bleek dat we bij een bushalte stonden. En er kwam een bus aan, en hela, wie was de chauffeur.. jawel, wederom de retardische kerel van de heenweg. Ik keek hem vuil aan en vertelde van mijn tocht door de weilanden, hij keek me schaapachtig aan en ik mocht toen gratis met de bus mee terug naar het station, waar mijn vader me dan zou ophalen. De Aardige Meneer keek toe hoe ik de bus inging, waarop ik er weer uitsprong en hem dikke zoenen gaf, voor zijn vriendelijkheid. Ik geloof wel dat hij daar een beetje van schrok, maar toen ik vanuit de bus nog naar hem wuifde, hij weer op de fiets, keek hij erg aardig en wuifde terug.

Nadat ik eindelijk in het vakantiehuis aankwam, bleek mijn Zuske ziek te zijn. Zij zat er bepaald niet florissant bij. Met een vette oorontsteking en koorts en pijn en ellende. Dus na het eten, belden wij de huisarts aldaar en konden later die avond in Deventer naar het ziekenhuis komen. Wij lieten een taxi komen en reden een half uur later weg. Ik had toen pas 1 wijn op. Even voor de beeldvorming. De taxichauffeuse was ontzettend aardig, kletste met ons, had een positieve mening over Miss Etam, kwamen wij te weten, en zette ons netjes af bij het ziekenhuis. Waar we een half uur in de wachtkamer zaten tussen een zielige baby en een dronken familie.
Na een uur zaten we weer in de taxi, met antibiotica, druppels en een grote behoefte aan wijn en sigaretten ons bed.
Bij aankomst in het vakantiehuisjespark konden wij de weg niet vinden, moesten onze vader inschakelen om ons de 12 meter van de receptie naar het huisje te begeleiden en gingen uiteindelijk maar naar bed. Ik lag op de bank. Dat lag best wel lekker. In vergelijking met de grond, denk ik. Nee maar echt, goed geslapen.
En vanmorgen was ik twee uur eerder wakker dan de rest van de familie. Want half acht is toch zeker een uur of 2 later dan ik gewend ben, dus was compleet uitgeslapen. Ik zette koffie, las in mijn boek en vond het allemaal best wel vakantieachtig toch. Zo met de regen tegen de ramen enzo.

Zuske en ik besloten om rond lunchtijd maar weer eens op huis aan te gaan. En tegen twee uur zaten wij aldus in de trein terug. Zuske met een hoofd vol pijn en ellende en ik met een hardnekkige lach op mijn gezicht en echt een heel positieve uitstraling. Want ondanks dat de afgelopen 24 uur niet helemaaaaal waren verlopen zoals gedacht, daar laat ik me heus niet door uit het veld slaan. Nee. Nee heus niet. Welnee.
Maar toen kwamen wij uit Trein1, stapten in Trein2, en daar was een toestandje. Er was iemand 'onwel' geworden, twee meter achter ons. Dus er was wat rumoer en wat omroep-vragen om een dokter. 'Onwel' bleek behòòrlijk niet-wel, want er was reanimatie, we moesten uit het treinstel, de trein reed uiteindelijk niet meer en later hoorden we dat onwel, overleden was geworden.
Ja, dat was niet zo leuk. Erg he.
Ook al omdat we daarna met alle mensen uit de ene trein, in een andere trein moesten, waar ook al veel mensen inzaten. Dus stonden we een half uur half-vallend in zo'n treintussenstuk en keken een beetje amechtig voor ons uit, tot we in Trein4 zouden kunnen stappen op het volgende station.
Voor de rest ging het goed. Zowaar. We kwamen aan in Haarlem en konden daarna ieder op de fiets in de stromende regen naar onze huizen fietsen. Waar ik Zoon1+2 en E weer in dn arm'n sloot, een wijntje inschonk en vertelde over mijn Weekendje Even Weg Van Alles Thuis, Ter Ontspanning En Dat Ik Er Lekker Even Uit Was'
Dus.

Maar ha, ik heb ook best wel gelachen hoor. En ik zal voor altijd terugdenken aan de vriendelijke meneer op de fiets, in Holten. En aan de arme mevrouw die dood ging in de trein. En dat ik zo blij was om Z1+2 weer te zien. En mijn eigen Huis2 dat opeens heel erg als Huis1 voelde. En zo was dit weekend toch meer dan twee ellenlange treinreizen en een ziekenhuis. Een heel avontuur.

4 opmerkingen:

  1. Snap je nu een beetje waarom ik zo opzie tegen vakanties en huisjes?! Brrrrr. Zelfs zonder kinderen is het ellende, lees ik. Nee, dan lekker thuis op eigen bank een wijntje, eh glaasje port. Met man 1. Zonder cavia's.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Gelukkig kan je er wél een leuk blogje over schrijven ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zo zie je maar, vakantie in eigen land, zooo burgerlijk en saai.. tuurlijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ..dat noemen ze flexibel reizen. héél modern; trein, bus, fiets, taxi al naar behoefte!

    BeantwoordenVerwijderen