woensdag 27 juli 2011

Toen ik moeilijk te prikken bleek enzo.

Als u mij zoekt, ben ik nakende met stokken aan het zwaaien boven een dampende ketel vol kokende stroop met daarin 4 muizenstaarten en een slagroomtaart.
Bij wijze van heks-achtige-bezweringsdans.
Ik zie geen andere uitweg meer.
Serieus. Ik heb een karma-probleem, denk ik.

Gisteren ging ik naar de huisarts. Ik heb namelijk een dinges, soort van aandoening, waardoor ik ontstekingen krijg op de fraaie locatie; in mijn lies. Ik zou het even nièt googelen als ik u was. De plaatjes op internet zijn erger dan ik heb. Want ik ben een heel net meisje. Hoor. Zonder lellijke dingen op mij. Maar wel met pijn, soms.
Dus.
Mijn ervaring met de huisarts en dit gedoe, is niet zo leuk. Iets met messen. Maar ik moest er toch heen. En de huisarts bekeek mij zo eens, schudde zijn hoofd en besloot dat dit 'te erg' was. Ja, heel opwekkend. En ik moest naar het ziekenhuis. Daar keek ik echt naar uit. Nee.
Maar ik was daar uiteindelijk, mijne Zuske kwam ook, wij steunen elkaar de laatste dagen wel een beetje erg raar vaak tijdens ziekenhuisbezoeken, vinden wij eigenlijk, en wij wachtten zo eens een uur of drie. Tijdens die uren moesten wij enorm lachen om bekkentjes kotsbakken en broeder Harry en de rest van de tijd deed eigenlijk alles pijn.
Nadat er een stuk of vier mannen in mijn onderbroek hadden gekeken, was de conclusie dat ik opgenomen ging worden voor een operatie.
Er werd mij zo'n twaalf keer gevraagd of ik ergens allergisch voor ben, en mij mede gedeeld dat ik niet meer mocht eten en drinken. Aangezien ik dat al niet meer had gedaan sinds maandagavond, had ik best trek in wat, eigenlijk. Toen ik waarlijk heel vriendelijk vroeg of ik dan misschien nog even een sigaretske mocht roken buiten, keken ze me aan of ik informeerde of ik een spuit mocht lenen voor een shotje heroine, maar uiteindelijk mocht het toch van onze nieuwe vriend, broeder Harry.
Vervolgens kwam er een mevrouw die mij een infuus ging aanleggen. Maar dat ging niet echt. Ze prikte zeg maar mijn hele linkerhand aan gort. En daarna mijn rechterhand. Ik vloekte maar een klein beetje, en had nog steeds geen infuus. Het bleek ook nog mijn eigen schuld te zijn, want ik ben 'heel slecht te prikken hoor'. Reddende Engel Harry legde het toen maar aan op een andere plek en toen werd ik opgehaald door weer twee andere vriendelijke meneren en naar een kamer gebracht. Ik voelde me heel interessant daarna, in een operatiehemd, met zonder kleding daaronder, en zo'n paal met een druppelend infuus erin. Ik denk dat ik zo in Greys Anatomy kan komen, het stond me heel niet slecht, al zeg ik het zelf. Ik denk dat Mc Steamy best onder de indruk zou zijn van de combinatie van mijn haar, met de groezelige blauwe kleur van mijn vormeloze operatiejasje. open van achteren, leuk, als je naar de wc gaat.

Vervolgens moest ik weer uren wachten. En kreeg ik het bericht dat het o zo druk was met veel erger pijnlijdende mensen, en dat het zelfs wellicht de volgende dag zou worden. Daarop knoopte ik maar een praatje aan met de mevrouw naast mij, waarvan ik te weten kwam dat ze 86 is, 6 kinderen heeft, 17 kleinkinderen en nog een schare achterkleinkinderen. Ik vertelde over mijn magere aantal Zonen en wij grinnikten samen een beetje over de mevrouw tegenover ons die steeds uit bed viel omdat ze naar de wc moest wat niet zo goed ging. Ja, je zoekt zo je vermaak he.
Toen ik de Libelle Kerstspecial uit 1996 uit had, waardoor ik op heel aardige retro-ideeen kwam, wachtte ik nog maar eens een beetje en dacht veel aan wijn, sigaretten en boterhammen met kaas.

Eind van de dag werd ik opeens toch opgehaald voor de operatiekamer. Alles moest snel snel en ik moest beslissen of ik algehele narcose of een ruggeprik wilde. Op zich sprak beiden me wel aan, maar dat mocht niet.
Het werd een ruggeprik, waarvan ik tijdens de bevallingen van Zoon1+2 hele mooie beelden had in mijn hoofd, maar toen kreeg ik het niet, en ik was dus best wel benieuwd.
Nah. Ik vond het maar niks.
Wel dat ik niks van de operatie voelde hoor, ja, dat vond ik wel prettig.
Maar aaarrrgghh wat een akelige sensatie. Geen benen. Geen buik. Geen borst. En dan na een paar uur opeens weer wel, heel langzaam.
Ik kreeg uiteindelijk, 26 uur na mijn laatste hapje eten, een overheerlijk bord met aardappels, broccoli en een sudderlapje en een soort soep. Ik schoof de boel in 1 hap naar binnen en zelfs het vla-achtige toetje at ik op. En ik houd daar niet zo van hoor, eigenlijk.

Daarna hoorde ik dat ik de nacht eigenlijk moest blijven. Dat wilde ik niet, ik wilde naar huis, naar Echtgenoot, naar Z1+2 en naar mijn eigen bed. Als ik weer kon lopen en kon plassen, jaja, mocht ik dan wel naar huis. En dus kon ik lopen en plassen en kon naar huis. En dat was het dan wel eigenlijk.

Oh nee. Vanmorgen had ik nog de schone taak om stukken gaas, die ìn de wond zaten, eruìt te halen. Toen ik weer was bijgekomen van mijn flauwte, ging het wel weer.

Zodoende dus.
En nu mag ik even niet tillen. En me druk maken. En moet ik veel spoelen. En rusten.
Vrijdag moet ik weer terug naar de chirurg, om er naar te laten kijken. En als die man ook maar rept over aanraken, messen, gaasjes of spoelen, dan zult u er nog wel over lezen in de krant denk ik.

1 opmerking:

  1. He gatver, een vrolijk verslag maar ik vind het toch wel een beetje zielig.... Het is nu vast goed en klaar en over. Ik duim mee!

    BeantwoordenVerwijderen