vrijdag 22 juli 2011

Echt wel genieten hier.

Heel Nederland heeft al weken vakantie en is bijkans alweer de schoen'n aan het poetsen voor schooljaar 2011/2012, maar wij hier in Haarlem Bloemendaal Haarlem hebben nu dan ook vakantie. Ja, ik niet hoor, maar Echtgenoot en Zoon1 en alle makkertjes van school en alle ouders die nu moeten schipperen met vakantiedagen, opvang en opa en oma.
Het is dat Echtgenoot in het onderwijs werkt en aldus net als Zoon1 tien weken vakantie heeft (TIEN),want anders zou ik me dus echt geen raad weten. Geen raad. Nee maar echt, gèèn rààd.

Deze week stond in het teken van Het Afscheid. Afscheid van de school voor de vakantie, maar vooral afscheid van Zoon1 van de school in het geheel. Het was wel vooral mìjn week die daarvan in het teken stond, trouwens. Ik vind het allemaal nogal wat, en Zoon ook wel, maar toch anders dan ik. Kreeg ik de indruk.

Ik: Ach Zoon, dit is de laatste keer dat ik je van school haal hier. Snik.
Z1: Watte?
Ik: De laatste keer, liefje. Meehh.
Z1: Wat eten we vanavond? Mag ik ijs?

Verder was ik gisterenavond tot 22.00 bezig, samen met Zuske gelukkig, met 30 traktaties voor het kind om uit te delen in de klas, die er uiteindelijk best wel leuk uitzagen, wat een hele opluchting was, want middenin het proces verloren wij het vertrouwen nogal in onszelf en onze knutselkwaliteiten en zagen wij ons bijna genoodzaakt de hele boel in brand te steken om het bewijs van onze waardeloosheid te vernietigen. Ja, echt. Maar toen loste een blauw versiersellintje opeens echt een hoop op. En waren wij trots zeg, op het resultaat. Wij hebben zelfs een foto naar ons moederke gestuurd om te laten zien dat haar opvoeding niet voor niets is geweest. Niet voor niets!

En vanmorgen togen wij met zeer excited Zoons naar school. Zoon2 pikt de algemene stemming altijd feilloos op. En ach, daar stond ik in de klas en kwamen meteen de zoete vriendinnekes van Z1 naar mij toe, om mij met kleinemeisjespiepstemmen te vertellen van hun nieuwe slippers, nieuwe rok en nieuwe jurk. En oei, dat ga ik toch zo missen, de lieve kleine vriendjes van het kind, die mij gewoon Kriiistel, Kriiiiiistel noemen, en die Zoon2 optillen en met hem rondsjouwen en die de hele tijd proberen om Zoon1 te zoenen, waarna hij hen probeert op te eten. Zoon1 is tegenwoordig meer van de piraten en de stoere jongensvrienden, waar hij zich eerst altijd omringde met meisjes en kralenkettingen, maar toch zijn de meisjes nog altijd wel in zijn hart, en anders wel in de mijne.

En zo was het een week waar een mens wel van moet bijkomen. Maar dat kan nu dus ook. Want het is vakantie. En heb ik precies drie hele dagen om even te kalmeren, waarna ik weer ga werken alvorens ik in de chaos die onze benedenverdieping is, 387 kampeerspullen moet gaan zoeken, wassen, inpakken en me psychisch voorbereiden op 10 dagen kamperen in Garderen. Heel pittoresk Garderen. Wat een leven. Ja, nee, dat is echt genieten hoor.

2 opmerkingen:

  1. Je zou denken dat met een nieuw huis er genoeg te kamperen valt thuis?!

    Hihiherkenbaar, dat afscheid nemen. Valt voor moeders veel zwaarder dan voor de afscheidnemertjes zelf.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ..en wat dacht je van de juf! elke zomer afscheid van zo'n 30 investerinkjes in liefde, lessen en lofliederen. Dan heb je wel een flesje wijn verdiend, maar meestal krijg je zeep..

    BeantwoordenVerwijderen