Vanmorgen lag hij bij mij in bed en terwijl ik hem heel veel kusjes mocht geven, en dus zeer in mijn nopjes was, begon hij een gesprek met mij.
'Als ik later een vlinder word, dan vang ik mij in een doosje mamma'
'Oh ja, Zoon? ' Kuste ik de meest zachte wangetjes ter aard'.
'Dan geef ik mij water, en word ik weer Zoon2' legde hij mij uit.
'Dat lijkt mij een uitstekend plan liefje' vond ik.
En toen wij daarna door de eerste stromende regen sinds een paar maanden fietsten,
'Laat maar mamma, wij vragen het de wolken zelf wel even'
'Ah ja, goed idee zeg' veegde ik de mascara uit mijn oren.
'Maar, ze zijn zo ver weg. Hoe komen wij daar nou dan?' Vroeg het kind van achterop de fiets.
'Eh.. ik weet niet schatteke' had ik waarlijk ook geen idee.
'Ah, maar als ik dan een vlinder ben, dan vlieg ik er wel naar toe' deed hij slim.
En toen moest ik even afstappen om zijn natte gezichtje te kussen.
Daarna renden wij door het bos, omdat het opeens nog veel harder ging regenen en ik onder bomen probeerde te staan, maar ik moest mee rennen met Hond1 en Zoon2 en dat deed ik dus maar, van boom naar boom. Compleet zwart en nat en vies kwamen we thuis en toen wilde hij tv kijken, wat ik goed vond. En daar zit hij nog steeds. En ik vind dat goed, omdat Echtgenoot en ik het gisteren nogal met elkaar eens waren over onze Opvoeding. Dat gebeurt niet zo vaak, dus ik moest eerst ook even gaan zitten, alvorens ik mijn wijnglas kon oppakken. Schrikken hoor.
Het kwam er zo van, omdat Zoon2 de laatste twee dagen niet meer perse blieft dat een van ons in zijn bedje komt liggen, zodat hij in gezelschap in slaap kan vallen.
'Ha' zeiden wij. Zie je nou wel. 'ZIE JE NOU WEL.' Riep ik best hard.
Want ik zei het dus al. Ik zei, 'het is een fase, het is een faaaase'; dan líggen we toch al drie maanden naast hem, tot hij slaapt. Wat kan ons het schelen. Het duurt maar tien minuutjes.
'Jaa, we hebben hem dus veeeiiiiligheid geboooooden en nu vertrouwt hij helemaal op ooooons' deed ik heel zalvig en zijig en vervelend.
En nu kijk ik naar Zoon2, die met open mond voor Diego zit, en eigenlijk wil ik hem nu in een doosje stoppen. Voor in mijn zak.
Dát is echt lief.
BeantwoordenVerwijderenIk wil ook een zoon2.
Eerst maar eens een eerste krijgen he?!
Ja.
Nicolekebolleke
Ja doe maar. Het is zeker erg lief.
BeantwoordenVerwijderenOooh gelukkig. Er zijn meer mensen die dat doen :D Bij beide kindjes zitten wij nu nog naast, de jongste tot hij slaapt (duurt 10 minuutjes idd) en de oudste hoeven we alleen maar even te knuffelen en boekje en nog even kriebelen en dan gaat ze ook slapen. MAAR WAAROM moet dat allemaal zo snel. Inderdaad, dalijk zijn ze paar jaar ouder en mogen we ze amper nog aanraken.... Koesteren nog even hoor! Ik vind het heerlijk.
BeantwoordenVerwijderenNou inderdaad!
BeantwoordenVerwijderenIk blufte altijd: dat is echt wel over hoor, als ze zestien zijn. Bij mama in bed slapen, aleen het korstje en niet het brood of alleen het brood en niet het korstje, geen lange broeken in oktober en alleen drinken uit de Bob de Bouwerbeker. En ja joh, ik kreeg gelijk. Jammer hoor..
BeantwoordenVerwijderenAnna
oh ja, in een doosje stoppen en koesteren. Maar ach, onze schatjes hebben de vrijheid en de ruimte nodig on te ontdekken en te leren. En de veiligheid en de liefde van ons om altijd op terug te vallen.
BeantwoordenVerwijderenHet doosje zal dan wel niet lukken, maar wel een plekje in je hart.
Liefs, Pauline