In januari zal hij zijn eerste stappen zetten in de school waar hij nog acht jaar lang op zal zitten. Hij kent al een heel aantal kindjes van het kinderdagverblijf en de peuterspeelzaal, dus hij is niet alleen, zoals Zoon1 wel was. Hij kent de omgeving al omdat hij al een hele tijd meegaat met zijn broer brengen en halen en het is dus niet nieuw, zoals het bij Zoon1 wel was. Hij kent het begrip afspreken al, hij weet van overblijven, hij kent de juffen al van gezicht en omdat hij zeg maar nogal sociaal is, kennen de juffen hem ook, alsmede een heel aantal leerlingen van de bovenbouw. Hij weet precies in welke klas hij komt, hij weet dat hij dan een rugzak meekrijgt en waar ik zal staan om hem op te halen. De voordelen van het jongste kind zijn. Zijn broer heeft de weg voor hem gebaand en alle eerste keren alvast meegemaakt voor hen allebei.
Nu ben ik niet het soort moeder dat snikkend voor de ramen van de peuterspeelzaal stond, de eerste keer dat hij daar heen ging. Ook niet het soort moeder dat daarna thuis zit te wenen in mijn koffie. Ik ben erg van loslaten en zelfstandigheid van de kinderen. Maar ik sta straks wel alleen in de supermarkt. En zit alleen bij mijn moeder op de koffie. En waarschijnlijk zit ik niet alleen in de speeltuin, want dat zou gewoonweg raar zijn. Dus daar zal ik bepaald minder vaak komen. Mijn weg ligt ook open straks. Voor het eerst in acht jaar heb ik geen klein kind over de vloer de hele dag, kan ik opeens gaan werken op andere tijden en misschien wel eens een baan vinden die ik daadwerkelijk wil gaan doen en niet alleen maar omdat de tijden en de omstandigheden passen bij de kleine jongens. Ik ben nog steeds geen fan van naschoolse opvang. Ik wil er nog steeds zijn na schooltijd, ze allebei alle ruimte geven om af te spreken doordeweeks en niet alleen maar op de ene middag dat ze niet naar zwemmen, schaken, dansen of opvang gaan. Maar het geeft me ineens een maandag. Een dinsdag. Een woensdagochtend. Een donderdag. Een vrijdagochtend. Wat ga ik doen. Het is niet alleen Zoon2 die onder mijn rokken vandaan gaat, het is tijd dat ik zelf eens bedenk welke weg er open ligt en wat ik ga doen met de tijd die er dan opeens is.
Ik ben
Er rest me dus niks anders denk ik dan wijn te drinken met de vriendinnen, daar over te schrijven en in mijn leuke kleertje naar school te slenteren als ik volgend jaar beide jongens ophaal. Dan zet ik ze eten voor en verf mijn haar misschien wel een keer roze.
Mooi toekomstbeeld, eigenlijk dunkt me.
prima plan lijkt me zo. En met die kunde om precies het juiste bij de kringloop er uit te plukken begin je dan een handeltje omdat anders je huis helemaal vol staat en je de kamer niet meer in kunt en zo.
BeantwoordenVerwijderenHeel goed idee Plien, inderdaad!
BeantwoordenVerwijderenOh, een hele week doen wat je wilt! De zaligheid. Heb ik ook gehad en van genoten, maar dan wil je op de koffie bij vriendinnen en dan werken ze allemaal:(
BeantwoordenVerwijderenNu willen ze bij mij op de koffie en werk ik weer alle dagen. Tsssk.
Schrijf ne courgettetaartenkoekboek, met tips voor aangepaste wijn....
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij zag ik jou zaterdag op de jaarmarkt. In je panterbroek en je zilveren gympies. Maar ik wist het niet zeker, dus ik twijfelde even en toen was je weer weg ;-)
BeantwoordenVerwijderenJa Door, dat zit er wel in ja, haha.
BeantwoordenVerwijderenVee, wat een idee!
Esther, dat kan heel goed kloppen!
Super leuk geschreven!
BeantwoordenVerwijderen