woensdag 21 september 2011

Een vermakelijke weg naar huis

Och, hoe ik genoten heb vandaag.
Niet perse vanmorgen, toen ik me als een dolle naar het station haastte, om de trein te halen, waardoor ik Zoon2 zo ongeveer in de armen van zijn juffie moest gooien, vanuit de deuropening, Zoon1 veel te vroeg in een nog donkere en lege klas achter moest laten en mezelf een ademhalingsmoeilijkheidje fietste.
Neen, dat vond ik niet perse heel erg genieten, ook al kon ik daarna uitgebreid bijkomen omdat ik velerlei vertragingen meemaakte met trein en bus en daardoor nogal veel aan het wachten was. En ik eigenlijk op mijn dooie akkertje drie kwartier later naar het station had kunnen gaan.
En de terugweg ging eigenlijk best goed hoor, toen duurde het maar anderhalf uur voor ik weer in Haarlem was en toen kon ik gewoon mijn dagelijkse enorme eind stukje naar mijn werk fietsen.
Jaa, dat was allemaal wel best, maar niet perse genièten. Ik heb wel gelachen, dat wel.
En mini-lions gegeten.
Maar het echte plezier kwam op de weg terug naar huis.
Vanuit de stad fietste ik achter een gezin, de hele weg naar Bloemendaal.
Normaal fiets ik nooit de hele weg achter iemand, omdat ik meestal als een wilde fiets en dus mensen inhaal. (Behalve als ik met Vriendin2 fiets. Die fietst zo hard, ze is bijkans een brommert op een fiets. Naast haar lijk ik altijd net iemand die net na een jarenlang verblijf op een verlaten plek in de binnenlanden van Zimbabwe babyleeuwtjes heeft verzorgd en net weer terug is in Nederland en voor de eerste keer in 15 jaar weer op de fiets zit. Met een slecht kapsel. Ofzo.)
Maar dit was een gezin van vader, moeder, zoon en dochter en ze fietsten vrij hard, dus ik kon er achter blijven, maar bovenal genoot ik erg van het beeld dat zij vormden en dus bleef ik bij ze fietsen.
Het ging vooral om de moeder. Een mager iemand met blond kort haar en een akelige neus. De vader leek een beetje op een geslagen hond, zelfs van de achterkant, de zoon heette Laurens, wat ik weet omdat de moeder dat de hele tijd riep; Laaauuw-rwens, LAUW-RWENS, hànden aan je stuur, Lauw-rwens, NIET op de stoep bonken, Lauw-rwens, nààst je vader.
Laurens schat ik zo op 15 jaar ofzo, dus nauwelijks een leeftijd waarop je nog naar je moeder luistert, wat hij ook niet deed.
De dochter had een heel dure jas aan, net als de moeder. Dochter is denk ik een jaar of 11, en keek steeds een beetje angstig opzij, wat ik me best kon voorstellen, aan het eind van de rit. De hele familie fietste op dezelfde soort fiets, aangeschaft bij dezelfde winkel, zag ik op de stickertjes achterop. Details, details.
Allemaal hadden ze hele suffe fietstassen, ook de dochter, waarvan ik me kan voorstellen dat daar grote ruzies aan vooraf zijn gegaan. Zij wilde roze met bloemen, maar Moeder wilde perse de blauwe degelijke met van die gaas-zakjes aan de zijkant voor bidons met water ofzo. Arm kind.
De moeder stak bij elke lichte buiging van de weg haar gehele arm uit, zodat deze in een hoek van 90 graden stond.
Bij een rotonde kwam er een auto met een oude meneer aan, in een sukkelgang, maar Moeder vond dat hij toch niet snel genoeg stopte, wat zij liet merken door hem toe te schreeuwen dat hij wel een nieuwe brwil kon kopen, bij de SPECSAVERS. Werkelijk waar, riep zij dat drie keer, ook toen we allemaal al lang voorbij de rotonde en de meneer waren. SPECSAVERS, riep ze. En keek haar dochter aan die daar maar een beetje om grinnikte. Wie weet wat er zou gebeuren als ze dat niet deed, dacht ik. Arm kind.
Ik denk ook niet dat de meneer het hoorde hoor. Hij zag er een beetje doof uit, eigenlijk.
De vader rolde met zijn ogen denk ik, schat ik zo in.
Toen reden we allemaal heel gemoedelijk langs de schaatsbaan, waarop de moeder wederom haar arm uitstak en bijna haar dochter tegen de vlakte sloeg toen ze wilde aanwijzen dat DE SCHWAATSBAAN weerw òpen was, en of dochter dat niet eeenig vond? Lauw-rwens rolde toen ook met zijn ogen zag ik aan zijn achterhoofd en Moeder sperde haar enge neus nog even open, en trok haar dure jas met de ruitjescapuchon een beetje recht.

En toen moest ik helaas naar rechts om naar huis te gaan. Omdat ik het wel vrij overdreven zou vinden om ze naar hun huis te volgen, hoewel ik best benieuwd was. Ik had best wel daar voor de ramen willen staan om te zien hoe het er binnen aan toe zou gaan. Lauw-rwens zou denk ik direct naar zijn kamer vertrekken om een pornofilm op te zetten en bier te drinken en drugs te gebruiken. Met zijn vader.
Dochter zou denk ik maar met haar barbies gaan spelen omdat ze bang is dat haar moeder anders kwaad zou worden, als ze liever op Hyves met haar vriendinnen over de zwemleraar zou willen praten en Moeder zou waarschijnlijk de aardappelen gaan schillen en haar man toeroepen of hij niet even de schaatsen vast uit het vet zou willen halen.
Maar helaas, ik zal het nooit weten.
Het was wel echt vermakelijk en de hele weg van werk naar huis was veel leuker dan normaal.
En morgen zal ik weer genieten van de bitt're lange weg alleen.

Oh nee! Morgen ga ik bier drinken met mijn werk. Ha!

4 opmerkingen:

  1. hehe, wel leuk he, zo'n tochtje bij een ander ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wahahaa! ik lees het alsof ik bij je achterop zat..maar dat kan niet want dan kom je geen meter vooruit.(dus was ik het vlindertje op jouw ubercoole fietstas)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Grappig, ik zie het helemaal voor me, ik heb deze weg jarenlang gefietst van huis naar school en weer terug... Na de schaatsbaan rechts? Dan woon je vast niet ver van mijn ouders ;)

    Onze weg naar huis was heel anders, zie mijn laatste blog!

    BeantwoordenVerwijderen