woensdag 22 januari 2014

Til me op! En de interactieve sport.

Zojuist was ik op een soort van interactieve manier met sport bezig. Niet echt áctief natuurlijk. (Stel je voor). Maar helemaal passief was het ook niet.

Het kwam zo.

Echtgenoot is nogal aan het sporten he mense. En dat gaat hier niet onopgemerkt voorbij. Tássen vol sportkledij was ik. Bákken vol eitwit-zut gaan er hier doorheen. En ármen dat ie krijgt!

Vanavond zaten wij zo even aan de koffie, toen de Zonen net te bedde waren.

Ik: Ga je fijn sporten, liefje?
Hij: Ja ik ga zo.
Ik: Ow.
Hij: Ik doe dan beenoefeningen weet je.
Ik: Huh.
Hij: Met een dinges van 70 kilo.
Ik: Hm?
Hij: Die til ik zo op mijn rug en dan maak ik kniebuigingen.
Ik: Ugh.
Hij: Is heul goed voor de benen en alles he.
Ik: Is er wijn?
Hij: Zou jij ook eens moeten doen.
Ik: HAHAHAHAHAHA.
Hij: Serieus.
Ik: Maar even. Dan kun je mij ook optillen en dan buigingen doen en alles?
Hij: Ja. In principe wel.
Ik: Oehh leuk zeg. Til me op!
Hij: Klim maar op mijn rug.

Dus ik deed dat he. Heul soepeltjes en alles stond ik op mijn krukje, hopte zo op de rug van Echtgenoot en bekeek alles van een stukske hoger.

En toen ging ie he.

Buig.
Buig.

Ik: haha, grappig zeg.

Buig.
Wankel.

Ik: Iiieeeehhhhh!! RAAAAAHH!

KLABAAAAAAAAAAMMMM.

Vielen we tegen de vlakte. Ik met rug tegen aanrechtblad, heup ontwricht, zere knie, zere rug, en inmiddels stijve arm, zere schouder.

En de man drinkt potdorie al drie weken niks. Daar lag het dus niet aan. Ik had alleen nog maar koffie op ook.

Kan dus, met zerigheid allover, nu niks anders concluderen, dat sport op geen énkele wijze voor mij is weggelegd.
Moet gewoon zitten. Met wijntje. En kijken naar brede schouders van Echtgenoot. En er niét meer op gaan zitten.



5 opmerkingen: