Net was het straks, en nu is nu.

Vandaag is mijne Zoon2 écht jarig. Vier jaar is het kind. VIER!
Dat is toch niet te gelooooven mense. Lág ik soms niet nog maar heel kortgelee te baren, terwijl de sneeuw tegen de ramen woei? Wás dat soms niet zo? Kwám mijn moederke soms niet midden in de winternacht naar ons toe gegleden op hare winterschoenen, om vervolgens grote verwarring te zaaien bij de verloskundige-die-dacht-dat-ze-de-kraamzorg-was? En ik wíst niet of mijne verse baby een jongen of meisje ging worden, GISTEREN.

Ja het is mij daar wat.

Gisteren hadden we Feest. Taarten, wijn, chips, hapjes, hatsekidee. Om 06.00 des morgens stond Zoon2 reeds naast mijn bed: 'Ik ben toch jarig, vandaag?' Met zijn zoete gezichtje. En ik lag er pas net in he, wegens omdat ik nogal een gezellig leven leid, maar ik trok hem direct naar me toe voor iets van vijftig kusjes en was verrukt van hem, gewoonweg. Hij kreeg cadeaus en was toch zo blij met de vlaggetjes in huis en kletste zo wat over al het bezoek dat hij die middag verwachtte.
Het is ook wat he, vier jaar worden. Dat is toch wel echt de eerste keer dat een kindeke écht weet dat het jarig is. En daar voorpret van heeft en alles.
En dat hij vandaag dan gewoon maar wéér jarig was, ja dat vond hij allicht vanzelfsprekend. En trakteerde bij zijn peuterspeelzaal en kreeg een feesthoed op natuurlijk.

Maar vanmiddag was eigenlijk alles wel normaal. Wij fietsten even naar Het Dorp. En wij wandelden met Hond1. Zoon2 op zijn nieuwe roze fiets, die niet van hem te scheiden is. De ganse dag zeul ik het ding trappen op- en af en kamers in- en uit en nu staat hij ook naast zijn bedje.
Hond1 vreest voortdurend voor zijn leven, want het kind houdt de pas er nogal in, op de fiets. En bekommert zich weinig om honden, toevallige voorbijgangers of anderszins passant-achtigen.
En wij hadden een boeiend gesprek:

Zoon2:'Gaan we straks Zoon1 van school halen?'
Ik: 'Ja kind, straks, nu gaan we eerst met Hond1 lopen.'
Zoon2:'Ik ben overal heel goed in, in alles en zo wat.'
Ik: 'Ja dat klopt, daar bof jij maar mee he.'
Zoon2: 'Bijvoorbeeld als ik nu een mevrouw ben met een lekke band, dan maak ik die gewoon, zo makkelijk en zo wat.'
Ik: 'Wat ben je toch een praktisch type.'
Zoon2:'Wat gaan we nu doen?'
Ik:' Nu gaan we Zoon1 van school halen he.'
Zoon2:'Maar net zei jij STRAKS gaan we dat doen.'
Ik: 'Ja, net was het straks, maar nu is het nu.'
Zoon2: 'Straks is straks en nu is nu.'
Ik:' Zo kun je het ook bekijken ja mijn engeltje.'
Zoon2: 'Snap ik heus allemaal. Morgen gingen wij ook nu straks Zoon1 halen.'
Ik: 'Ja mijn snoetje, je hebt gelijk zeg.'
Zoon2: 'Weet ik toch.'

En dan kan ik hem wel opvreten he, met grote happen.

Morgen breng ik hem naar school. In nieuwe kleren en met zijn nieuwe spulletjes in zijn tas. En ik zal een hobby moeten zoeken. Of gewoon een baan natuurlijk.

En ik ben van plan om gordijnen of een tafelkleed te gaan naaien.

Het is het moment waarvan ik dacht dat ik er al jaren naar uitkeek. Ik heb twee zoons, die allebei op school zitten. Maar ik word een beetje paniekerig. Want ik kan namelijk helemaal geen tafelkleed naaien denk ik.