maandag 13 januari 2014

30+, de disco en het hekje.

Het was een weekend naar mijn hart zeg.
Vrijdag dronk ik bier. Tot mijn groot vermaak.
Zaterdag was ik dat ook van plan. En berichtte aldus mijne zuster en de Vriendinnen.
En het Zuske kwam met een uitmuntend plan. Wij zouden niet zomaar bier gaan drinken, neen, wij zouden naar een fuif gaan. Een fuif voor 30+ mensen. In het pand waar Zoon1 elke week schaak les heeft. En dat nu omgetoverd zou worden tot een heuse disco, zonder tafels met schaakspellen, zonder de oude mannen van de Sociëteit die er normaal huizen, en mét glitterbollen aan het plafond. Zonder 18-jarigen, zoals die met name aanwezig zijn in de stad, op de enige plek waar je kunt dansen.
Nu, dan heb je me al he. Geef mij een paar lampen en glitter en disco en goed gezelschap en ik ben gans tevree.

Nu was het zo, dat als je vóór 21.00 binnen was, het kaartje een paar euro goedkoper zou zijn aan te schaffen aan de deur. Nu, wij letten op de kleintjes en kopen liever meer drank dan een duur kaartje, en daarom stonden wij dus raar vroeg aan de rand van een dansvloer. Nadat wij onze jas hadden afgegeven aan een meiske dat duidelijk niet genoeg pleizier in het leven heeft. Best wel zielig, maar ik kon mijn lachen alleen maar inhouden tótdat mijn onbehoorlijke zuster aan het gniffelen sloeg. Meteen knalde ik mijn eigen harde lach door de ruimte, zodat de toon eigenlijk alweer gezet was.

Binnen kwamen wij tegenover een nogal olijke man te staan, die ons een bandje omdeed, als ware wij in een heuse club aangeland, en we stapten de fuif binnen. En zagen een man in een lederen gilet. En nog zo wat mensen met twijfelachtige outfits, alsmede nogal duidelijk over de dertig jaar zijnde.

'Moehahhaha' deden wij zo in onze vuistjes en kochten ons wat wijn.

En ja hoor. De Lederen meneer had een vrouw bij zich, in een nogal te kort glitterjurkje, een vrind met een bril uit 1986 en twee dames die duidelijk hoopten dat ze die avond geschaakt mhihihi zouden worden door een blinde prins op een paard.
Ja dat klinkt allemaal zo niet zo aardig, maar u was er niet bij, dus geloof mij maar gewoon.

Het was een bont gezelschap, dat zo het uur daarna binnen kwam stromen. Toen wij een sigaretske gingen roken, in de daarvoor tot rookruimte omgetoverde hal, zat de stemming er al goed in, bij degenen die binnen kwamen. Wij werden voortdurend diep in de ogen gekeken door mensen die ons een welgemeend 'daag, goedenavond!!' toewensten. Ze dachten dat wij het welkomst comité waren denk ik, of ze doen altijd zo onwijs aardig. Het was een beetje griezelig.
Wij lachten steeds maar iets meer en deden de bar nog maar eens aan.

Op een akelig moment stond ik even alleen, vanwege een sanitaire stop van mijn Zuske en daar kwam een meneertje naar me toe. Een meneertje van zéker 60 jaar. In een gestreken geruit overhemdje met ruitjes met te lange korte mouwen.

'Daaag' deed hij zo tegen mij.
'Daaaag, meneer' was ik netjes opgevoed.
'Wil je misschien dansen?' Kwam hij onverwachts uit de hoek.
'Euh?' Was ik zwaar ontroerd door zulks een jaren '50 opmerking.

Waarna ik, toen ik weer bijkwam, hem vertelde dat ik even op mijn zusje aan het wachten was, dus, neen.
En zo kwam hij te verhalen over dat hij alleen was gekomen, uit een Dorp nogal ver hier vandaan, met de auto, omdat hij in de krant had gelezen dat er een fuifje was dat hem wel leuk leek. Het was werkelijk heel schattig.
Maar hee. Hij was wel echt iets van 70 of zo, dus toen Zuske eenmaal terug kwam met onze alcoholische versnaperingen, wiegden wij zo langzaam maar een beetje van hem vandaan, gewoon voor de zekerheid. Later zag ik hem nogal soort van dansen met een van de dames die een prins zochten, en buiten dat ik een beetje bang was voor het hartfalen van deze meneer, was ik blij voor hem.

Een tijdje later kwam Vriendin2 aanzetten. HOERAAA!!! Riepen wij en we sloegen als een dolle aan het drinken, dansen en bescheurend lachen. Het was werkelijk een feestje. Als je hier in Het Dorp woont, zoals Vriendin2 en ik, en in Haarlem uitgaat, zoals wij allen, dan ontbeer je nogal een dansgelegenheid, dus wij vermaakten ons opperbest met de jaren '80- en '90 muziek en wij gebruikten de ruiuimte, en deden nogal veel met armzwaaien en pasjes en bier-morsen en waren in ons nopjes.

Toen het feest ten einde kwam, op het deugdelijke tijdstip van 01.00 uur, togen wij naar een kroeg verderop om de sfeer er nog even in te houden.

En kwamen tot het besluit dat het waarlijk leuk was geweest, als het niet vol had gestaan met, niet zozeer 30+, maar wel 45+ en 80 jarige meneren. Maar een avontuur was het wel en we hadden onze work-out ook wel weer gehad.

Op de terugweg reden Vriendin2 en ik over het bossige paadje naar ons huis, waar twee hekjes staan, waar het tussendoor manoeuvreren is altijd. Normaal al he, met alleen koffie op zeg maar. En ik draaide me, al fietsend, om naar Vriendin en zei: 'Ik ben altijd nog een keer bang dat ik tegen dat hek klap zeg' en KLABAM, lag ik tussen het ijzer.

Ik hoorde een gebrul wat het lachen van mijn meelevende vriendin was, ik deed iets van 'HAHAHAHAHAHAH aaauwww HAHAHAHAHHA' en liet me vakkundig overeind hijsen.
En nu heb ik een zere enkel. Kon zowat niet uit bed stappen. Liep als een kreupele. En leek potdikke wel 80 jaar. Het gaat nu alweer wat beter, na twee avonden met mijn been omhoog gezeten te hebben, dus het komt wel weer goed. Ben immers nog erg veerkrachtig iemand van maar nét 30+. Dan heb je dat. Daar drink ik op.


3 opmerkingen:

  1. Ha, ha, ha...Dus voor herhaling vatbaar??????

    Veronique.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik was ook pas op zo'n avondje ;-) Ik vond het publiek een beetje zielig, maar daar merk ik bij jou weinig van hahahaha

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Nououou Veronique, wel zoiets, maar niet meer daar hoor, haha.

    Esther, nee, niet zielig. Ik vond het aandoenlijk.

    BeantwoordenVerwijderen