Wat we zoal doen hier op dn vakantie.

Sinds wij hier in Hellendoorn zijn, krijg ik van diverse mensen berichten, of ik het allemaal wel aankan, al die rustiekheid en pittoreskheid en al. Nu, nu ben ik misschien niet het prototype Natuurmensch kuch en verslik maar ik hou welzeker van pittoresk en rust en, vooruit, natuur ook wel. Zoon1 gelooft hier overigens niks van, omdat hij voortdurend moet komen opdraven als ik weer eens een spin of anderszins gruwelijk schepsel der natuur zie lopen, die hij dan moet doodmaken voor mij. Ja, ik doe hier thuis niet aan 'een spin is ook een levend wezen' en zulks, ik wil ze dood en onder de grond zien, liefst deerlijk geplet.

Maar verder heb ik zeker niet te klagen. Kijk, ik kom niet in de paardenstallen, sinds ik zag dat Echtgenoot wat bleekneuzig naar buiten kwam, en verhaalde over spinnen van 12 cm groot. En Echtgenoot is 'ne stoere he, op spinnengebied. Als hij al schrikt, dan blijf ik dus verre van zulke locaties.

Ook heb ik hier te maken met een muggenfamilie, die elke avond feest vieren in de slaapkamer. En ja, ik doe de gordijnen dicht en niet alle lichten aan. Maar ik ben mij daar geprikt, waarlijk verschrikkelijk. Daarbij slaap ik normaalgesproken al niet al te best, en met muggen die zich aan mij tegoed doen en om mijn hoofd vliegen, wordt dat er niet beter op.
Maar ik heb nu een spulletje aangeschaft, dat zal ze leren. Ha!

En ja, het is alles knus. Wij hebben ons een seizoenskaart voor het pretpark aangeschaft, zodat wij ons voortdurend kunnen onderdompelen in de geneugten van achtbanen en ijs en vliegmasjientjes en rondvaartjes in bootjes en wildwaterbanen. Het is a dream come true van Zoon1. We wonen NAAST het pretpark. Je hoort er werkelijk niks van, maar we lopen de straat uit en we staan er middenin.
Overigens was dat nog wat, zeg. De achtbaan. Er zijn er een paar, maar eentje was geschikt voor de mens vanaf 90 cm. Dat is Zoon2. En ik zei: Neen.
Neen. Neen. Neen. Mijne Zoon2 gaat NIET in een achtbaan, dat arme schaap is nog veel te klein.
Maar dan moet je Echtgenoot en Zoon1 hebben. Oh, dat heb ik.
'Aaaah wat maakt dat nou uiiiiit, dat is toch leuuuuuk' zeiden zij in koor.
Neen. Zei ik.
Maar toen zei Zoon2: 'daaar wil ikke ook in! ' 'Met mamma!' en wees met zijn vingerke naar de achtbaan.
Ja. Dus.
Stond ik in de rij met het kind. Hij werd nog even opgemeten, waarbij ik hem nog een beetje door zijn knietjes probeerde te duwen, maar nee, hij was zelfs onder mijn druk, nog ruim 90 cm. Verdorie.
En daar gingen we. En Zoon2 zei, na 0,8 seconde; ' neee mamma, ik wil niet mamma, ikke niet leuk, niet leuk '.
En hij keek angstig uit zijn oogjes.
Dus zat ik daar, met gebroken hart, gebroken benen (want paste helegaar niet in verdullemse karretje) en ook een beetje een gebroken arm, want die had ik stevig om het kind heengeslagen, en daar is zo'n karretje niet op gemaakt. Ik kwam er geradbraakt uit en strompelde, met het bange kind, na maar liefst twèè rondes, de boel weer uit.
'^%$#*@##$' zei ik tegen Echtgenoot.
Weer wat geleerd.
Altijd naar zelf luisteren. Nooit naar kinderen en Echtgenoot.

O zo.

Nou en verder is het hier eigenlijk de dagelijkse dingen ook wel.
Driftbuien van Zoon1.
Driftbuien van Zoon2.
Woedende toestanden aan het diner.
Gedoe met naar bed gaan.
Same old, same old.

Maar, des avonds na half tien, als we eindelijk zitten, schenken wij ons een drinkje, snijden wij ons een kaasje, ontsteken haard en kaarsen en lezen een boekje, schrijven een stukske, converseren een weinig.. Ja, eigenlijk heel weinig. Maar hallo, we praten de hele dag al he. We doen ontspannen. We hebben vakantie. We kijken zeker geen tv en maken plannen voor de volgende dag.
En morgen is het Rommelmarkt dag. Hoezee! Want ik heb goede ervaringen met rommelmarkten in contreien als deze. Of soort van deze.
Dat is anders he mensen, dan in het west'n. Hier koopt men nog eensch een oud meisjesboek voor ene euro, in Haarlem kost dat al snel een tientje, omdat het dan de eerste druk is of iets. Hier gaan ze daar leuker mee om. Ik verheug me ontzettend en ga voor de grote slag.
Dat is natuurlijk als de dieren eten hebben, als de zonen gevoederd zijn en de hond uitgelaten. Dat is 'ne werk, jongens, zo'n boerderieleev'n.
(Gisteren verdwaalde ik, in het bos, met de hond. Die alvast naar huis was gegaan. Maar ik had mijn telefoon mee hoor. Ik ben een echte survivallert).