woensdag 4 juli 2012

De Familiedag, nog minstens 7 jaar.

Zondag was Familie Dag. Oma werd 93 jaar, maar liefst. Het is nog mijn enige oma, opa's-en-oma's-gewijs. Overoma, voor Zoon1+2. Wat vooral Zoon1 heel cool vindt, een heuse over-oma.

Ik heb lang het voorrecht gehad om te beschikken over velerlei grootouders. De eerste die overleed was de opa van mijn moeders kant, toen was ik 11, en het was een zeer lollige opa, waar ik me met name van herinner dat hij altijd een biertje had, of een borrel, mij en zuske volstopte met lekkers, ons lakschoentjes gaf terwijl dat eigenlijk niet mocht en liedjes zong over vogeltjes die niet konden kakken. Ja, lachen natuurlijk. Ik zing het nu voor Zoon2. Die zijn naam heeft. En er net zo hard om lacht als ik altijd.
Ja, om humor zitten wij hier niet verlegen hoor.
Mijn moeder vertelt altijd graag het verhaal van de keer dat ik, 3 jaar, mijn amandelen moest laten knippen en dat ik op de terugweg in opa's volkswagenbusje (hoe leuuueuuk) opeens begon te braken in het zwart. Terwijl mijn moeder met een hartverlamming dacht dat ik een bloeding had, zat mijn opa te grinniken omdat hij mij net dropjes had gegeven, tegen het dringende advies van de arts in. Ja, een geinige opa. In de kamer van Zoon2 hangt een schilderij van hem, want artistiekerig ook nog hoor.

Mijn oma aan die kant is 9 jaar geleden overleden, toen was ik 20 24. Dat was heel verdrietig, oma, die ik oom noemde, bij wijze van afkorting. Oma schonk ons wijntjes, maakte heel lekkere gebakken aardappeltjes en was een oma uit een boekje. Met altijd een bus slagroom in de koelkast uit 1996. Toen het 1998 was. Op mijn slaapkamer liggen haar mooie zilveren spiegel en borstel, van de kaptafel waar ik vroeger altijd mee speelde. Soms ga ik nog wel eens naar het graf van hun beiden, hoewel als ik daar sta, geen idee heb wat ik moet doen, maar toch is dat wel aardig af en toe. Het is jammer, vind ik echt, dat zij mijn eigenste Zoon1+2 nooit hebben kunnen meemaken. Ach, dat was zo leuk geweest.

Opa van vaders kant is pas een paar jaar geleden overleden. Hij heette geen opa, maar Pake. Niet dat we uit Friesland komen, maar toen zijn eerste kleinkind zich aandiende, mijn oudste nicht, vond hij Opa maar oudbollig klinken en koos Pake, als naam. Prima naam, die het al die jaren daarna is gebleven. Pake is nog Overpake geworden, met mijn Zoon1 als eerste achterkleinkind. Pake was een statige man, die niet garage zei, bijvoorbeeld, maar kaaraaazje. Dat heb ik altijd intrigerend gevonden. Een heel lieve man, met alle zorg voor oma en altijd verheugd om stiekem met mij een sigaretje in de tuin te roken. Hij werd geboren in Indonesie, in Semarang, waar ik, zwanger van Zoon1 naar toe reisde met Echtgenoot. Wij probeerden het huis te vinden waar hij opgroeide, dat vond ik een mooi idee, maar het lukte niet, wat bepaald een hele toestand werd, met paarse aardappelen en alles, maar dat is weer een ander verhaal.

Pake is oud geworden, eigenlijk te oud naar zijn zin, vooral toen hij zijn jongste dochter verloor, een jaar of vijf geleden. De lust in zijn leven was weg, ook al had hij een prachtige familie, met zijn vrouw nog in hun eigen huis, nog 5 kinderen en een berg kleinkinderen en achterkleinkinderen. Hoe verdrietig, dat je dan toch niet verder kunt. Maar hoe mooi dat iemand kan sterven in de gedachte dat hij zijn dochter weer zou zien en niet meer verder hoefde, zonder zin in het leven.
Nee, dat zijn geen vrolijke zaken. Maar elke ouder kan de pijn begrijpen. De naam van Zoon1 is een afgeleide van zijn naam.

Oma en Pake zijn nog een kindje verloren, hun oudste zoon, toen hij 4 was. En oma heeft mij oprecht gezegd, dat ik goed moest nadenken of ik mijn Zoon1 wel naar school zou laten gaan. Want daar kunnen kindjes ziek worden. En doodgaan.
Och. Hij zou nu tegen de 70 zijn, maar de pijn gaat nooit weg, dat blijkt.
Ik heb oma verzekerd dat ik goed zou opletten. En toen was het dan goed.

En Overoma is een heel grappige vrouw, dat bleek zondag maar weer. Natuurlijk een beetje in de war af en toe, maar mag het, op je 93. Ze weet elke naam van elk kind, en aanhang. Elk kleinkind, en aanhang. En elk achterkleinkind. Dat steevast 'Het Allerleukste Kindje Is Dat Ze Ooit Gezien Heeft'.
Ze heeft humor waar je U tegen zegt.
Houdt vol dat ze heeel weinig eet en geen eetlust heeft.
Maar eet borden vol ijs en chocola.
Ziet misschien niet meer wanneer haar keuken schoongemaakt moet worden, maar daar heeft ze hulp voor. Ze ziet het precies als ik een mooie ring om heb. Of mijn haar geverfd.

En dat is dan leuk he, om met de hele familie haar verjaardag te vieren. Vroeger vierden we kerst met elkaar, toen iedereen nog jong en jonger was. Gingen we logeren, op bezoek, dingen doen. Dat soort dingen worden minder. En nu hebben veel van mijn nichten hun eigen kinderen gekregen, waardoor NichtA en ik kunnen zien, dat onze Zonen samen de boel afbreken met hun tweejarige boevengezichten. Precies wat wij deden, 30 jaar geleden. Hoe leuk is dat.
En allemaal nieuwe baby's om vast te houden op zo'n dag, baby's met familiebloed en dikke beentjes.
Overoma, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, allemaal bij elkaar op 1 dag. Daar zou je toch zeker 93 voor worden. Of minstens 100, zoals ze zelf zegt.
Waarop Zoon1 de rekensom ging maken, wat dan weer minder gezellig is, 'oh, nog 7 jaar!' maar toch, dat zou toch minstens elk half jaar moeten, zoiets. Want Overoma verbindt de hele boel aan elkaar, en hoe leuk dat is, dat merk je dan pas op zo'n dag, wat echt vaker zou moeten.

3 opmerkingen:

  1. Heerlijk. Klinkt als een mooie dag! En hoe waar; je zou zulke dagen meer moeten hebben, mar uiteindelijk komt dat er dan weer niet van,.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hilarisch. Ik heb zo gelachen om jouw stukje: je maakt mijn dag helemaal goed.
    Sjoukje

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. zo, en nu heb ik mijn reactie onder het verkeerde stukje gezet: behoorlijk suf. Ik bedoelde het verhaal over perfecte huisvrouwen zoals Teunie!
      Sjoukje

      Verwijderen