Hoestdrank en de nieuwe tandarts.

Nadat Zoon2 ons de afgelopen weken elke ochtend om 05.00 wakker maakte, volgde een periode van wel drie hele dagen van uitslapen tot 06.00. Dat deed ons goed hoor, maar toch werden wij het ondertussen spuugzat. Eigenlijk.
Het is echt een leuk kind, hoor, maar hij is nog veel leuker, een uurtje later.
Dus ik opperde zo wat van sterke drank in de fles, (want persoonlijk dicht ik vele goede eigenschappen toe aan drank), maar ik las zo eens wat op internet en kreeg toch niet de indruk dat dat een heel gezonde oplossing zou zijn.
Buiten natuurlijk al het gezever van de kinderbescherming dat ik me op de hals zou halen. Stel je voor, ik word al heel moe van het consultatiebureau.
Met collega N had ik het nog over de oplossing die bij kleine baby's wel eens helpt, iets van suiker in de fles, om over het nachtelijke 'suikerdipje' heen te komen. Ik kwam daar bij Zoon1 namelijk jaren geleden achter, doordat het kind, na het toedienen van wat hoestdrank omdat hij erg verkouden was, opeens de hele nacht doorsliep. Toen de hoest over was, gaf ik bij wijze van onschuldig experiment toen alsnog een keer een eetlepel klein beetje hoestdrank en weer sliep hij de nacht geheel door.
Lyrisch van vreugd' waren wij over deze langverwachte slaap, en ik begon me erin te verdiepen, en er volgde een periode van dextro-voor-baby's, wat het probleem inderdaad oploste. Na een klein tijdje stopten wij daar weer mee, wederom bij wijze van gevaarlijk experiment, maar het kind was inmiddels gewend aan slapen, dus vanaf toen volgde een zeer vrolijke periode van goede nachten en langverwachte avondjes uit.
Totdat Zoon2 in ons leven kwam.
Hij kwam snel en geruisloos, wat een schijnbeweging was. Sindsdien is hij alles behalve geruisloos. Vanaf moment1 is hij een aanwezig type, dat met zijn snoezige gezichtje iedereen om zijn vingertjes windt, dat de hele dag '1,2, hop' van alles afspringt, ook al is het een heel hoog stoepje, een fiets, een bank of elk willekeurig obstakel in de buurt, wat vele bloederige neusjes oplevert, waar hij zelf bewonderenswaardig weinig last van heeft.
Als hij valt, staat hij op. Als hij eet is dat niet met een kindervorkje, maar met grotemensenbestek en een flesje pap bliefde hij al nooit, ook nog met zonder tanden, at hij al een boterham als ontbijt, omdat zijn broer dat nou eenmaal ook eet.
Hij doet elke avond een plasje in de kamer van Zoon1, vooral omdat hij weet dat zijn broer dat Niet Leuk vindt. Maar daarna geeft hij zijn broer zo'n dikke lieve omhelzing, dat zelfs hij zijn broertje alles vergeeft.
Hij plukt de dag, elke dag met zoveel plezier, dat je zou denken dat hij daar 's avonds best wel moe van is. Neen hoor.
Al slaapt hij vrij rustig door de nacht, dan begint hij de dag op schandalig vroege tijdstippen, en soms wordt hij wakker midden in de nacht en eist op hoge toon om Bumba en TikTak op de smartphone, waar hij al heel aardig mee om kan gaan.

En dan zou je ook denken, dat hij, net als zijn arme ouders, overdag gapend door het leven gaat en zou snakken naar een flink lang middagdutje. Maar nee hoor, dòòrgaan, dat is zijn motto. Waarbij het wel zo is dat hij daar een goed humeur bij houdt, dat moet gezegd.

Mijn humeur probeer ik waarlijk heel hard redelijk goed te houden, al word ik bijzonder op de proef gesteld.
We gingen namelijk naar de tandarts. De nieuwe tandarts in Het Dorp. Waar ik met de jongens heenging, met een prettige gevoel van vertrouwen, zonder angst, want wij hebben nooit wat. Allereerst moesten we 20 minuten wachten. Waardoor de wachtkamer er uitslag als een slagveld, toen we eindelijk opgeroepen werden. Maar ik vind, dan moet je maar niet zòveel speelgoed neerzetten. Als je mijn Zonen op bezoek krijgt.
Het bleek dat er een uur voor ons gereserveerd was. Een uur! Ik ben normaal altijd nog geen 5 minuten binnen. Maar, ik vond het netjes dat er genoeg tijd werd uitgetrokken voor de kennismaking. Dus.
Het bleek dat ze me stiekem een mondhygieniste opdrongen. Wat ik pas doorhad toen ik al in de stoel lag met allerlei haken tussen mijn arme tanden. De mondhygieniste was ook de receptioniste, bleek later. Allround type, vond ik.
Zoon1+2 renden rond in de spreekkamer, terwijl ik daar lag. Zoon2 klom af en toe op schoot. Trok laatjes open. Stootte voortdurend al het gereedschap van het tafeltje. Zoon1 riep op luide toon zijn broertje tot de orde. En ik lag daar maar. En mompelde steeds zo iets van 'rustig, jongens', wat best onverstaanbaar was, met open mond.

Ik moest een vervolgafspraak, want bleek een gaatje te hebben. Voor De Eerste Keer In Mijn Leven. Waar ik danig van van mijn slag was. Ik kreeg ook te horen, dat ik de volgende keer misschien beter zònder Zonen kon komen. Tssk.
En oh ja. Zoon1 heeft Hele Mooie Gezonde Tandjes. Zoon2 weigerde zijn mondje open te doen.
En nu ga ik snel naar bed.