Een paar flessen voor de glasbak

Ach, als ik toch van dauwtrappen in de regen zou houden... dat zou mijn leven bepaald makkelijker maken.
Helaas houd ik meer van liggen in mijn bed.
En heb ik Zoon2.
Die na drie feestelijke dagen van uitslapen tot 06.30 maar liefst, er weer mee is gestart om gewoon weer om 05.00 zijn opwachting te maken.
Schreeuwend.
Och, Zoon2 is bepaald een type. Met zijn kleine zoete gezichtje. Zijn liefde voor Zoon1 en zijn vader (en oma en opa en Zuske en elke willekeurige voorbijganger behalve zijn eigen moeder) en zijn daags toenemende woordenschat.
Ja het is echt genieten, Zoon2.
Vooral ook vanmorgen, toen Echtgenoot en ik maar een beetje slaags raakten in onze echtelijke sponde, toen het erom ging wie met schreeuwlelijkje Zoon2 naar beneden zou gaan om Bumba te kijken en wie er nog een half uurtje zou blijven liggen, tot Zoon1 zich zou toevoegen aan het bed en de gelukkige achterblijver nog even met het kind kon liggen soezen.
Ik won de strijd vanmorgen, omdat ik iets wakkerder was en dus betere argumenten kon verzinnen. Ik was namelijk al sinds 04.00 wakker. Ik weet ook niet waarom. Ik lig er persoonlijk liever op dat tijdstip pas in, dan dat ik wakker word.

Na een paar uur, toen het alweer half acht was dus, waren wij inmiddels als compleet gezin beneden, wat echt gezelliger klinkt dan het was.

Na te weinig koffie en ik denk doordat de helft van mijn hersenen nog sliepen, bedacht ik het plan om de lege flessen naar de glasbak te brengen. Met de jongens.
De Lege Flessen hadden inmiddels een nogal beschamende omvang bereikt in totaal. Zelfs voor mijn doen. Zeg maar het hele balkon lag vol. Volgens mij vond mijn oma het ook een nogal verrassende aanblik toen zij hier dit weekend op bezoek was en zij een blik op de verzameling flessen wierp.
Dus.
Echtgenoot laadde de hele boel in een plastic tasje een paar vuilniszakken en bracht de boel naar beneden in de bakfiets.
Ik probeerde ondertussen De Zonen in de jassen, schoenen en naar buiten te krijgen.
Na een half uurtje en een beetje verlies van geduld, zaten wij allen op de fiets. (Zonder Echtgenoot. Die had opeens 'een belangrijk telefoontje')En waren 25 meter verder toen het stralende herfstweer veranderde in een ontzettende regenbui.
Krijsend kiepte ik de fiets om, spoorde Zoon1 aan om ook om te keren en fietste als een dolle terug naar huis, rammelend als een Gall & Gall winkel tijdens een aardbeving.
Zoon2 keek bepaald ontstemd, toen hij, slechts 5 minuten nadat ik hem met trappelende beentjes ìn de fiets had gepropt, er weer uit werd gesleurd.

Nadat we tien minuten in de gang hadden gewacht, besloot ik dat het niet meer zou stoppen met regenen en sleepte de hele kinderschare weer naar boven, ontdeed ze van schoenen, jassen en ook wat ledematen en zette ze aan tafel voor snoep, koek en limonade. Want zo ben ik dan ook wel weer.
Na 3 minuten keek ik uit het raam naar een stralende zon.
En commandeerde de hele boel dus weer naar beneden en naar buiten.
Tot verbijstering van Zoon2, waar ik dankbaar gebruik van maakte.

Eenmaal bij de plek van de vermeende glasbak, zag ik nergens een glasbak en stuurde Zoon1 naar de supermarkt om te vragen waar wij een paar flesjes zouden kunnen weggooien. Ondertussen was het weer gaan regenen en dat deed niet echt veel goeds voor mijn humeur, vond ik zelf.
Toen de bak gelokaliseerd was, probeerde ik zo onopvallend mogelijk de 786 flessen weg te gooien, wat niet helemaal lukte, met twee krijsende Zonen en het geluid wat flessen nu eenmaal doorgaans maken, als je ze met maar een klein beetje agressie in de bakken gooit.

Omdat ik nu eenmaal verder echt een heel leuke moeder ben, sleept ik de kinders nog even mee om pepernoten te kopen, waarmee ik meteen een dreigement had, om ze weer mee naar huis te krijgen. (WANT ANDERS EET IK ALLE PEPERNOTEN HELEMAAL ZELF OOOOP).

Thuis kreeg ik toen koffie van Echtgenoot, die er bepaald fris en uitgerust uitzag na zijn uurtje van 'belangrijke telefoontjes' en knapte daar danig van op.
Dus ik voel me nu echt een stuk beter en ik ga echt zo genieten van deze vrije dag, voor ik morgen weer heerlijk moet werken.