De gemotoriseerde voertuigen in mijn leven.

Ach hoe ik toch zou kunnen genieten van deez' dag vol zonneschijn enzo.
Doe ik ook wel. Koffie, balkon, de buurvrouw die heel buurvrouw'lijk haar eigen balkon staat te poetsen en mij terloops meedeelt dat dat heus heel makkelijk gaat met chloor en groene zeep. Ja, heel zaterdagochtendig allemaal. We hebben er ook al een wandeling naar Het Dorp opzitten. Ja, tijd zat zo, met Zoon2 die al om 05.15 de dag begon. Nee, maar daar klaag ik heus niet over.
Het enige dat een beetske jammer is op deze dag, is dat Echtgenoot, as we speak, een motor aan het kopen is. In het pittoresque Zoetermeer.
Ja, dat klinkt leuk. Is het niet.
Het is reeds de vierde motor die ons gezin binnenkomt.
En als ik het zo eens optel, gewoon voor de leut he, heb toch even niks anders te doen behalve balkon poetsen, is het ongeveer het 11e (ELFDE) gemotoriseerde voertuig dat Echtgenoot zich aanschaft, in de acht jaren dat wij nu ons leven delen.
Je zou haast spreken van een kleine obsessie. Haast. Bijkans.
Niet dat ik dat zomaar doe. Stempels op mensen drukken buurvrouw smetvrezig type.
Toen ik E leerde kennen, bezat hij een motor en een auto, een heule leuke kleine Mini. In de tijd daarna schafte hij zich een ouderwetsche Vespa aan. En een boot.
Nadat ons leven in bezit genomen werd zich aanvulde met Zoon1, deden wij de Mini de deur uit, vanwege te klein en onveilig enzo. Er volgde een degelijke automobiel. En de motor moest het pand verlaten. E kende zichzelve en bedacht dat het wellicht niet zo prettig was, dat omdat hij niet normaal zachtjes kan rijden, maar slechts geniet van dolle dodemansritten, ik alleen achter zou blijven met babykeZoon1 en metzonder Echtgenoot.
De Vespa bleef, alsmede dn Boot. Na een tijdje besloten we ook die maar van de hand te doen. De Vespa omdat we er toch nooit meer samen op konden rijden. En ook omdat we de hele tijd boetes kregen omdat we met leuke kleine helmpjes heel hip waren, maar ook onveilig. Dn Boot verloor ook z'n charme, omdat het met een kind dat geen seconde stil kan zitten, iets minder plezierig varen was, zoals wij dat wensten. (Urenlang dobberen met flessen wijn erbij).
Ergens in de tijd daarna kreeg Echtgenoot een waas voor dn ogen, kocht weer eens een motor, deed die weer weg, en ook onze degelijke automobielen hielden het niet lang vol, waardoor wij steeds een andere kochten. De beste in die rij was een Peugeot404, een heuse oldtimert, waar ik roze hartjes op plakte, mijzelve in een trouwjurk hees en Echtgenoot eeuwige trouw beloofde.
De auto's daarna werden allengs degelijker en gezinsachtiger, vanwege een groeiend aantal Zonen, alsmede kinderzitjes en diverse wandelwagens.
Twee jaar geleden vierde E zijn verjaardag en kreeg, tijdens een oorspronkelijk zeer rustgevend motorloos jaar, van zijne vrind een motor cadeau. Jawel.
Ik was niet bijster enthousiast.
Wat is er mis met een boekenbon? Hm?
Die motor werd vorig jaar verkocht, om ongeveer dezelfde reden als ooit Motor1 mijn leven verliet.
Ik was zeer tevreden.
Behalve dat de motor-manie plaatsmaakte voor een fiets-manie.
Maar dat is een ander verhaal. Een heel, heel tragisch verhaal. Iets met geschoren benen.
Anywho. Van de week kreeg Echtgenoot weer een blik in zijn ogen waar ik door de jaren heen zeer angstig voor ben geworden. Het heeft niet zozeer te maken met zwaaiende bijlen en gezichten tussen openvallende gordijnen, waar ik toevallig heel angstig voor ben, maar met motor-gerelateerde zaken.
En ja, er diende wederom een motor aangeschaft te worden.
Kennelijk is de angst voor Echtgenoot om zijn lieftallige vrouw achter te laten met twee bloedjes van Zonen, inmiddels niet meer zo belangrijk.
Fraai, zeg ik.
Dus ik ben nu zelf op zoek naar een angstaanjagende hobby. Ik twijfel nog tussen zelf pindakaas maken of veganist worden. Iets waardoor Echtgenoot inziet, dat er met mij niet te sollen valt. Oh nee.