maandag 15 augustus 2011

Argh een weps, en Echtgenoot en het zoemende geluid

Nee, maar ik verdien vandaag een wìjntje, echt heul erg. Nee maar echt verdiènen, dus. Niet zo van lekker, doe er maar drie eentje dan, vooruit dan maar, is wel gezellig immers. Neen. Leest;

Allereerst sliep ik afgelopen nacht al bijzonder slecht. Zonder aanwijsbare reden, zoals twee dagen geleden, toen Zoon2 de halve nacht wakker was, of de nacht daarna, toen er 26 muggen door de kamer vlogen, maar gewoon slecht, honderd keer wakker en om 06.00 alweer op omdat toen wederom Zoon2 zijn opwachting maakte.
Verder verliep de ochtend eigenlijk best wel okee, en ik werd niet eens woedend toen ik de huisarts belde en die maar weer eens op vakantie bleek te zijn. So far so good, dus. Ik wandelde met Vriendin2 en hare Zonen naar de bakker en de speeltuin, legde een kind te bedde, dronk koffie in de zon, neen, niets dan goeds.
Tot we besloten om de middag aan Het Meertje door te brengen. Vanwege de zon enzo. Ik gooide de bakfiets dus maar weer eens vol met alle attributen en wij gingen op pad.
Na honderd meter fietsen zag ik in mijn ooghoek iets van een beestje fladderen/vliegen/kruipen en wapperde licht hysterisch met mijn hand in die richting. Ik kan niet zo heel goed tegen vliegende en/of kruipende beestjes, zeg maar. DOOD, DOOD aan alle insecten! Maar en toen.... toen bleek het een wesp te zijn. Die viel vanuit mijn ooghoek, in mijn decollete in mijn hemdje. Raaahh! Aaarghh! Ik krijste een weinig, vloog van mijn fiets, gooide die met een werkelijk bewonderenswaardige armzwaai in de berm, gilde hysterisch en stond bijkans in mijn bh op het fietspad. Echtgenoot + Zonen keken verbijsterd, huilden van schrik (De Zonen, niet Echtgenoot) en diverse toevallige voorbijgangers kregen de schrik van hun leven. Een WEPS, een WEEEPSS, HEEEELP, riep ik zo'n beetje. (Ja, echt weps. Niet wesp. Tja.) En daarna AAAUUWWWW!! Bleek, wesp vond het heel niet leuk in mijn hemdje en prikte mij. Maar hallo hee, dat deed pijn zeg. Nadat Zoon2 was getroost, Zoon1 gekalmeerd, zoog Echtgenoot aan mijn buik en daar onstond een dikke rode plek. Door de wesp, niet door Echtgenoot. Wat denkt u wel.
En nou ja. Toen vervolgden wij onze weg maar weer. Pfff.
Bij het meertje bleek het vrij frisjes. En normaal neem ik altijd allerhande reservekleding mee enzo, voor de zekerheid, echt heel moederlijk. Maar dit keer niet, want we hebben het nooit nodig. En dat sleep je maar mee enzo. En nu waren dus binnen 10 minuten alle truitjes en rompers en broeken nat en koud. Dus het is maar te hopen dat met name Zoon2 er ongeschonden uitkomt.
Anyway.
Oh ja. Zoon1 ging nog tegen de vlakte, dus die zat kermend en licht bloedend in de fiets terug. Maar daar kijken we verder niet echt heel erg van op.
Eenmaal weer thuis, kinderen een ijsje, ging ik eten maken. Echtgenoot was plotseling verdwenen en ik hoorde een soort zoemend geluid, ergens in huis. Daar schonk ik verder geen aandacht aan, want ik hoor wel vaker geluiden en meestal is het het beste om daar niet al te veel bij stil te staan, is mijn ervaring. Ja.
Ik haalde het eten uit de magnetron serveerde het diner, vroeg drie keer of Z1+2 aan tafel kwamen, riep E en kreeg geen reactie. Zette Z1+2 onder protest aan tadel, schreeuwde naar E en begon her en der wat eten te snijden voor diegenen in mijn gezin die dat zelf niet kunnen of wensen te doen, bulderde nog eenmaal ergens in de richting van de trappen naar beneden en boven naar E en zette mij aan tafel.
En toen. Kwam Echtgenoot binnen. Zonder haar. Ja. Zonder haar. Op zijn hoofd ende gezicht.
Zoon1 barste in huilen uit. Zoon2 keek verbijsterd en ik spuugde zei minzaam dat hij er belachelijk uitzag. Want ja, zo is het nu eenmaal.
Nu is het zo, dat E een baard had. Leuk, hou ik van. En haar op zijn hoofd. Hou ik ook van. Sterker nog, ik zei eergisteren nog tegen hem, dat ik vond dat zijn haar zo leuk zat. Complimenteus, waarlijk. Wij zijn een leuk-haarlijksgewijs gezin, vind ik, normaalgesproken. Zoon1 heeft prachtig dik lang-ish haar. Zoon2 heeft een heel lief beatle-kopje en ikzelve heb immers pràchtige zwarte blonde rode haren. En E heeft leuk haar, en een baard.
Oh nee.
Niet meer.

Gedurende het diner barste Z1 nog driemaal in wenen uit, wat ik best wel snapte. Ik zelf werd best wel boos, naast natuurlijk woedend teleurgesteld en alleen Zoon2 begon wat te grinniken. Voelde aan zijn vaders hoofd. Woelde door zijn eigen haartjes. Lachte zo'n beetje. En Echtgenoot voelde zich geroepen om mij te vertellen dat Zoon2 zijn nieuwe look dus wèl leuk vond.
Ja hehe. Het kind is 1. Vindt ook Bumba leuk. Poept drie keer per dag in zijn broek. En vindt warme soyamelk lekker. Lekkere raadgever, Zoon2. Smaalde ik.

Maar het wordt ondertussen wel zorgelijk. Schoor E twee jaar geleden nog zijn benen kaal, zich de toorn van zijn lieve mooie vrouw mij dus op de hals halend, alleen maar omdat een paar oude sex-loze kerels van de fietsclub dat mooier vonden, komt ie vandaag aan met deze idioterie. En is blij met de mening van zijn jongste zoon, die het ook leuk zou vinden als de wereld een ballenbak zou zijn.
Wat zegt dat over ons huwelijk? Wat zegt dat over mij? Wat zegt dat, over Echtgenoot?
Dat laatste is makkelijk. Het zegt over Echtgenoot, dat hij iets heel erg goed te maken heeft.

En ik heb verdomme nog steeds een zere buik.

4 opmerkingen:

  1. Haahaa, ik zie het voor me! Maar zat er verder nog een gedachte achter de kaalslag?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Bij navraag omdat hij zijn 'inhammen' zat was. Juist. Heel logisch, nietwaar?
    (aarghh)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik lach mij weer rot om je blog nicht! Ik zie het allemaal helemaal voor me namelijk... je kent het wel, visueel ingesteld.. Hilaaaaarisch weer :-)) xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik zie wel een overeenkomst beiden houden jullie van extreem met het haar.. zeg maar van behaard naar kaal en van blond of zwart naar rood.. Of..? :-)

    BeantwoordenVerwijderen