zaterdag 16 april 2011

Van niet zo'n plezierige dag in de lente.

As we speak, liggen er twee gespikkelde Zonen te slapen. In elk geval eentje ligt te slapen, de ander komt steeds beneden om te vertellen dat dat nog niet het geval is. Maar aangezien het nu al 10 minuten rustig is, schenk ik mijn glas nog maar eens halfvol en ga uit van het goede. Wat ik van mijzelve een hele prestatie vind, na deze dag. Ik leg u uit waarom. Want daar zit u nou nét op te wachten.

Waterpokken. De Zonen hebben waterpokken. Eergisteren vond ik er eentje, op de rug van Zoon1. Ha! Riep ik bijkans juichend. Dat lijkt wel een waterpok! Ik ben nog niet zo ervaren in de sector kinderziektes, Zoon1 is nogal van de gezonde, en Zoon2 houdt het meer bij voortdurende verkoudheden, dus ik vond het waarlijk een ervaring en ik keek ook wellicht iets te verheugd bij de ontdekking van d'n pok dan pedagogisch en moederlijk verantwoord is.
Die ene heeft zich inmiddels nogal vermenigvuldigd, en de arme Zoon1 ziet er uiuiiit, werkelijk verschrikkelijk. Hij heeft er zich vandaag ook het gepaste humeur bij aangemeten, wat inhoudt dat hij eigenlijk zeg maar overal over ging huilen, overal NEE op zei, niet meer bij de tv was weg te slaan en alleen nog over te halen was tot enige vorm van communicatie toen ik beloofde om pannenkoeken te bakken vanavond.

Zoon2 begon ook gespikkelde vormen aan te nemen vandaag, maar die bleef er nog vrolijk onder, weliswaar alleen maar als ik hem aan twee handen meenam voor 328 rondjes wandelen door de huiskamer, wat best wel vermoeiend is, omdat hij namelijk nog helemaal niet kan lopen.

Verder moesten er boodschappen gedaan worden. Dat doen wij op zaterdag, voor de hele week, wat sowieso een vrij slecht idee is, maar ja, dat doen wij nu eenmaal elke week, en ik ben nogal van de gewoontes. Dus tja. Niks aan te doen. Zoon1 mocht even een uurtje bij oma bivakkeren, zodat hij niet de hele supermarkt zou besmetten en hij had bovendien veel meer zin op de bank te hangen dan uberhaupt iets anders. Met Zoon2 toog ik dus richting supermarkt, de Dekamarkt deze week, omdat die om de hoek bij oma is. Normaal ga ik naar de heerlijk prettige, overzichtelijke Albert Heijn, die bovendien altijd bevoorraad is, in tegenstelling tot de Deka en waar de pinmachines hun werk doen, maar bovenal, omdat ik daar kan zelfscannen. Ooh, zelfscannen. De uitvindert daarvan, die moet een prijs krijgen. Een prijs!
Nadat ik dn bakfiets heel asociaal had geparkeerd omdat er nergens plek was, Zoon2 en de tassen naar binnen had gesleept, onderwijl zoekend naar mijn wagen-muntje, Zoon2 met trappelende beentjes in het zitje van het karretje had gepropt en meteen mijn scheenbeen stootte tegen een punt van het een of ander, was ik het eigenlijk al een heel klein beetje zat allemaal. Maar alla, met goede moed reden Zoon2 en ik de winkel binnen. Terwijl ik appels en snijboontjes afwoog, en geen druiven (op) en geen tomaten (afwezig) en geen feta kaas (ja, op, denk ik) kocht, had Zoon2 een schare mevrouwen om zijn karretje verzameld. Zo is hij. Hij lacht, hij zwaait, hij ontbloot zijn 8 tanden en hij windt de wereld om zijn dikke vingertjes. Nadat ik wat vragen had beantwoord van zijn aanbidsters (Het is een jongetje. Hij heet Zoon2. Ja, hij is erg vrolijk. Ja, ik ben trots. Nee, hij kan nog niet lopen), gingen wij verder en ik laadde de kar vol met echt idioot belachelijk veel spullen.
Elke keer als ik even niet oplette, gooide Zoon2 iets uit de kar of verscheurde een verpakking. Met 2 open zakken chips, een versnipperd brood, een druipend pak melk en nog een miljoen andere dingen waren we eindelijk toe aan de kassa.
Aldaar moest ik dus AL die spullen weer uit de kar op de band leggen, ondertussen er voor zorgend dat Zoon2 het er niet allemaal weer afgooide. In een luttele seconde had hij het blad Margriet te pakken en scheurde dat doormidden, waardoor ik me een klein beetje geroepen voelde om het dan maar te kopen. Terwijl ik veel liever de Linda had gehad, maar jaaaa, heus niet erg. Hoor.
Nadat alles door de kassiere was gescand (En. Niet. Door. Mij.), stond ik met het zweet op mijn rug en heel veel andere plekken de hele boel in 34 tassen te proppen. Waarschijnlijk onnodig om te zeggen, dat Zoon2 dat een goed moment vond om geen zin meer te hebben in de supermarkt-activiteit. En dat een klein beetje liet merken. Aan de hele supermarkt. En naburige dorpen.

En toen. Deed mijn pinpas het niet. En ook de andere deed het niet. Een piiieeepklein beetje geirriteerd deed ik heel luchtig van ' nou jaa, ha.ha. ik ga anders wel even pinnen hier om de hoeoeoek, lala '. En zeulde ik de kar met de 84 miljoen kilo boodschappen naar de balie waar ik ze dan maar even moest achterlaten. En trok Zoon2 uit het karretje. Deed hem weer in de bakfiets. En ging naar de pinautomaat om de hoek.
En toen. Deed daar ook mijn pinpas het niet. En ook de andere deed het niet.

Echt maar heel zachtjes vloekend, terwijl ook verder niemand raar opkeek, fietste ik naar mijn moeder. En toen kreeg ik haar pinpas. En pincode. En ging ik weer naar de supermarkt. Kon betalen. Laadde de 163duizendmiljoen tassen boodschappen over van het karretje in de bakfiets. En ging weer naar mijn moeder. En haalde De Zonen op. Die eigenlijk niet meer in de bak pasten, maar nou ja.

Eenmaal thuis aangekomen, was het helaas geen bedtijd, ook geen borreltijd, maar lunchtijd. Wat betekende dat iedereen hongerig was en niet zo heel best gehumeurd ook zeg maar. Nadat beide zonen bedaard waren van hun respectievelijke driftbui, had ik de lunch klaar en zaten we heel gezellig te eten. Ja, echt heel gezellig. Nadat ik de pindakaas uit de lamp had gepoetst. En eigenlijk verliep de rest van de dag best wel goed. Of ik weet het gewoon niet meer. Omdat ik een waas voor mijn ogen had.
En morgen is het zondag. Lekker, dagje thuis met de jongens. aaaarrrghhh

4 opmerkingen:

  1. Ah, zo'n dag... ben altijd zoooo blij te lezen dat andere moeders ook af en toe zo'n dag hebben. Meestal komt dan 's avonds laat ook nog man thuis met veel verhalen over het werk en dan de vraag "heb jíj eigenlijk nog iets gedaan" en dan heel kritisch naar de laatste niet opgeruimde speelgoedjes kijkend.... Haha.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik vind het een grote troost dat ik niet de enige ben ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een snertdag... Wat was er nou aan de hand met je pinpasjes?

    En sterkte met de waterpokken!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ik wil heel graag oma worden, maar dat je dan nog steeds je pinpas ter beschikking moet stellen!!

    BeantwoordenVerwijderen