dinsdag 5 april 2011

Hoe ik van slag raakte

Wij zijn een klein beetje bezig met huizen enzo, wij hebben er twee sinds een tijdje. Niet omdat wij zo rijk zijn en al. Neen, zelfs worden wij met de week armer, omdat wij dus twee huizen hebben. Omdat GDGLNDGDVRRDDMM potjandosie, Huis1 maar niet verkocht wordt.
Wij verbouwen nu heel erg in Huis2, vanwege omdat dat er niet uitzag. Het was zelfs zo erg, dat Zoon1 bij de eerste aanblik mededeelde dat hij daar helegaar dus niet ging wonen, wat wij gelukkig beetje bij beetje uit zijn hoofd krijgen, door hem beloftes te doen die we nog maar moeten zien waar te maken. Ja, zo zijn wij.

Nu schrijf ik ' wij verbouwen ' maar dat is eigenlijk een grove leugen. Namelijk doe ik helemaal niks. Qua verbouwen. Echtgenoot is er doende mee, nogal. Weekenden lang, avonden lang en zelfs in zijn slaap is hij bezig. (Zelfs is hij zo bezig met hamers en kwasten en slopen en bouwen en spijkers enzo, dat hij de keukendeur in Huis1 bij ongeluk aan stukken sloeg. Niet heel handig in het kader van de verkoop. Daarvoor wil je immers je huis zo voordelig mogelijk laten zien. Niet met keukendeur aan splinters. Maar daar deed ik helemaal niet heel moeilijk over verder hoor).

Ook lopen er, naast Echtgenoot, een hoop klusmannetjes in Huis2 rond. Die doen iets met egaliseren en stucen en voegen. Woorden waar ik niks mee van doen wil hebben. Als het er maar netjes uitziet ja. Soms komen die mannen bij ons thuis in Huis1, om hun geld te halen. Geld voor het harde zwar(t)e werk. Het zijn het soort mannen dat antwoorden met ' Jao lekkerrrr schat ' als ik heel vrindelijk vraag of ze koffie willen. Ik hou daarvan. Het zijn ook het soort mannen dat geheel ongevraagd laten weten wat ze van de maatschappij in het algemeen, en bepaalde culturen daarin in het bijzonder, vinden. Daar hou ik dan weer niet zo erg van. Maar alla, tegen die tijd is hun koffie bijna op en trouwens, dan ga ik toch meestal weer weg naar mijn vriendinnen om wijn te drinken. Echtgenoot meet zich meestal voor de gelegenheid eenzelfde plat accent aan als de werkmannen. Dat doen Echtgenoten wel vaker. Valt mij op. Maar dat terzijde. Als sneeuw voor zon verdwijnt dat ook weer, dus ik kan er wel mee leven.

Naast het bouwen enzo, houden wij ons bezig met de inrichting van het huis. Zo willen wij graag een heel beeldig mooi fornuis, voor in de fabulous nieuwe keuken. Aldus keken wij op Marktplaats en vonden een goed en fraai exemplaar. Echtgenoot mailde naar de aanbieder en toen. En toen! Toen kregen wij een mailtje terug, dat wij tot aanschaf kunnen overgaan, (hoera en al, maar die emotie verbleekte totaal..)en toen en toen en toen en toen, stond er onderaan het mailtje:

Glimlach,

Verkopert van Fornuis


Watte? Niet: Groeten; Vriendelijke Groeten; Groet; Daaaaag; Liefs, desnoods. Neen... GLIMLACH.

Ik ben er nog steeds helemaal van van mijn slag.
Wie doet nu zoiets achterlijks?

Volgens Echtgenoot, iemand die haar fornuis in zeer goede staat wil verkopen. Dat klinkt logisch in deze context, maar serieus. Van zulke dingen raak ik erg van slag. En komt u mij tegen, komende tijd. Zal ik het er steeds over willen hebben.

2 opmerkingen:

  1. ik zou het niet vertrouwen. men glimlacht meestal als de buit binnen is: te hoog geboden waarschijnlijk op en disfunctionerende roestbak

    BeantwoordenVerwijderen
  2. haha, we zullen het bijna weten, vanavond wordt er gekeken.

    BeantwoordenVerwijderen