Even een binnenkomert; ik neem de opvoeding en ontwikkeling van mijn kinderen heel serieus. Dus. Ja echt hee, heel serieus. (Uche. Ho, daar verslikte ik mij even, u ook?)
Enniewee, in het kader van Leering ende Vermaeck, toog ik afgelopen zondag met Zoon1 te Amsterdam, naar science center Nemo. Zoon1 noemt dit ' het bellen museum ' , omdat je daar in een grote zeepbel kunt staan, wat het hoogtepunt van plezier is voor een kleuter
Zoon1 blijkt een feilloos gevoel voor emotie-herkennen te hebben, volgens een test die hij met grote ogen deed. (En ik blijk enòrme mensenkennis te hebben, volgens een andere test aldaar. Jawel, dus past maar op, want ik doorzie u allen. Ha!)
Zoon vond het een uitermate leuk uitstapje, vertelde hij en ik zag natuurlijk meteen een wetenschappelijke studie in het vooruitzicht, een professor in den dop en bedacht mij al welke outfit ik aan zou trekken, als trotse, ondersteunende edoch hippe moeder, naar zijn bul-uitreiking, over 20 jaar. (dit ondersteund door zijn juf, die ons mededeelde dat Zoon zijn CITO toets uitmuntend heeft gemaakt. Ooh het moederhart!)
Eenmaal thuis echter de volgende dag, trok het kind zijn broek uit, mijn blauwe pumps aan en verkondigde dat hij allergisch is voor speklapjes en bloemkool, zo verkouden is dat hij helaas niet meer naar school kan gaan en dat hij voortaan zonder piemel door het leven zal gaan, als meisje.
Ik zag de nieuwe jurk die ik voor zijn diploma uitreiking zou kopen, mij door de neus geboord worden en een visioen voor ogen van mijn Zoon, die homosuele kappert wordt op hoge hakken, zonder enig wetenschappelijke studie, maar, wel heel gelukkig.
(NB: De Juf noemde Zoon: welbespraakt. Ooohh het moederhart again. Maar misschien zit er dan nog een carriere als showmaster in ook nog!)
Zie foto's. Leueuuuuk he!
Leuk stukjes weer lief.
BeantwoordenVerwijderenx C.