zondag 11 oktober 2015

Carrieremogelijkheden, de moordzuchtige hond en hoe stralend ik ben.

Van de week had ik het met Zoon1 over mijn carrieremogelijkheden. Het kind is van mening dat ik goed van pas zou komen als Bediende, of als Kapper. Een weinig verrassende conclusie, als je bedenkt dat ik in zijn ogen inderdaad zijn bediende ben, alsmede degene die zijn haar knipt.
Kennelijk is hij wel tevreden over hoe ik deze taken vervul, als hij mij dat ook voor geld zou zien doen.
Een twijfelachtig compliment. Maar alla, toch aardig van de jongen.

Deze conversatie kwam op gang, omdat ik een zeer deprimerend gesprek had gehad, aangaande mijn niet bestaande baan op dit moment.
De mevrouw met wie ik sprak, zei een heleboel dingen die ik al wist, een aantal nieuwe zaken waar ik niet perse van opkeek, en ze besloot haar relaas heel blijmoedig met deze woorden:

'Jij lijkt mij een leuk en normaal iemand. En weet je, als je alleen maar een werkende rechterarm zou hebben, ben je al geschikt voor verkeersregelaar. En anders haal je je diploma voor heftruck chauffeur.'

Daarna zat ik verbijsterd in de trein terug.

Ook was ik het niet met haar eens. Verkeersregelaar. Ze heeft mij duidelijk nog nooit door de stad zien fietsen met gevaar voor eigen leven en diverse omstanders. En ik denk ook dat als ze mij beter zou kennen, ze het wel uit haar hoofd zou laten om mij in een gemotoriseerd voertuig te laten rijden.

Natuurlijk was eenmaal thuis, Zoon1 zeer geamuseerd toen ik dit aan hem vertelde. Hij bulderde geruime tijd van het lachen en vond het idee van zijn moeder als chauffeur zo vreselijk grappig, dat ik wel op dat moment zeker wist dat we dezelfde genen hebben.


Vandaag ging ik met dezelfde Zoon een stuk wandelen in het bos hier in de buurt, met Hond1. Zoon2 liep uren na zijn ontwaken nog immer in slechts zijn ondergoed rond en was helegaar niet van plan zich aan te kleden, dus ik liet hem maar thuis, dat leek me beter.
Hond1 rende rond, Zoon1 en ik hadden het over het mooie weer en proefwerk dat hij morgen heeft, en aan het eind van de wandeling, kreeg Hond1 Gekte. Dat houdt in, dat hij niet meer aan de lijn wil, als een malle rond gaat rennen en dat er voor ons niks anders opzit dan rustig af te wachten tot hij gekalmeerd is, en hopen dat hij zich niet onder een auto of trein stort.
Op een gegeven moment traceerden wij hem in een bosje, waar hij zich te goed deed aan iets, wat akelig veel leek op een eekhoorn. Vol afgrijzen bekeken wij het treurige tafereel en ik braakte een beetje in mijn mond.
Iets minder goed geluimd liepen wij later met de moordzuchtige hond terug naar huis, waar wij Zoon2 nog immer in onderbroekje op de bank aantroffen. Hond1 kreeg géén koekje vanwege zijn wangedrag en ik besloot de gemoederen wat te kalmeren door op de bank te lunchen met de jongens en een film op te zetten. Dat waren een zeer rustige twee uurtjes, waarin ik wellicht ook een klein slaapje deed.

Daarna was het over met de rust, omdat Zoon2 met zijn strijkkralen aan de slag wilde. Dat is natuurlijk een heel leuk en zondags idee, ware het niet dat ik geen strijkbout bezit. Woede was mijn deel. Toen daarna ook nog bleek dat het in mijn huishouden ontbreekt aan tekenpapier, deugde ik al helemaal niet meer als moeder, of mens.

Net toen ik bang was dat ik het Ganzenbord spel tevoorschijn moest halen, besloot het kind om dan maar te gaan voetballen met de buurjongen, herinnerde Zoon1 zich weer zijn proefwerk en kon ik kalmpjes op mijn terraske gaan zitten met een boekje, in de middagzon.

Aan het eind van de middag liep ik andermaal met Hond1 een blokje door de buurt, nam wederom Zoon1 mee als gezelschap en toen kwamen wij een wildvreemde mevrouw tegen. Die stapte van haar fiets. Keek mij aan en sprak de woorden:

'Ach daar ben jij. Ik zie jou altijd fietsen. Wat ben jij een strálende moeder. Ik wens je veel geluk.'
Waarna ze mij zeer vriendelijk toelachte, op haar fiets stapte en in de einder verdween.

Stomverbaasd bleef ik staan. Zoon1 maakte een gnuivend geluid. 'Stralende moeder muhhahahhaha' deed hij.
'Ja, nu hoor je het eens van een ander!!' Gaf ik hem een duw.

En met bepaald een vrolijker gemoed liep ik verder. Eind goed al goed. Iemand nog een moeder nodig? Voor geld?




2 opmerkingen:

  1. Hilarisch!!!! Ik zie het al helemaal voor me. En wat leuk dat iemand de moeite neemt om je zo'n groot compliment te geven. Niks anders mee doen dan aannemen en van genieten.!! (geloof me, dit kun je gebruiken als de puberteit aandient :) )

    BeantwoordenVerwijderen
  2. als ik nu eens zeg dat ik die mevrouw was...zou je dat dan geloven ;-), nee hè, maar ik zou het zeker ook zeggen, als ik je ooit zou ontmoeten! in elk geval een moeder met schrikkelijk veel humor!!

    BeantwoordenVerwijderen