vrijdag 1 november 2013

Verwarrende tijden.

Er zijn zo dagelijks dingen waar ik danig door in de war wordt gebracht. Dat kan van alles zijn. Ik kan heel verontrust zijn als ik bijvoorbeeld iemand iets hoor zeggen over 'zaden en noten'. Op een of andere manier kan ik daar niet tegen. Daar wil ik verre van blijven. Ook al is er niet veel mis met noten, vind ik. Maar ik maak me daar druk over, dat het kennelijk een onderwerp is waar mensen het over hebben, en ik niet. En ik snap niet waarom dat een onderwerp is.

Gisteren hoorde ik op de radio niks anders dan het NSA-afluistergebeuren. Hoopte bijna dat ik bij toeval opgebeld zou worden door radiomeneer. Zodat ik kon zeggen; interesseert me niks. Kan mij het nou schelen dat NSA mij of ander afluistert. Ik zou het persoonlijk een stuk zorgwekkender vinden als Echtgenoot kon horen wat ik met Vriendinnen bespreek. Brrr.
Terwijl kennelijk veel 'gewone' Nederlanders er heel akelig van worden en niet meer durven slapen, dan wel bellen. Wat bespreek je dan in godesnaam, vraag ik me af. Hoe je kernraket maakt van maggiblokjes en kerriepoeder? Hoe je van plan bent om op eerstvolgende vliegreis een nagelschaartje in je bh wilt meenemen? Ik heb het aan de telefoon gewoon over recept voor zuurkool, of datum voor borrelavond.
Heb dan de indruk dat ik niks van de wereld snap, of dat er nogal veel aan mij voorbijgaat, omdat ik er geen mening over heb. Kan ook zijn dat ik de enige ben die de juiste instelling heeft. Namelijk niet de pessimistische of wantrouwende. Zal wel ergens in het midden liggen.

En over iets gezelligs gesproken; vandaag liep ik met Zoon2 en Hond1 door de buurt te kuieren, op ons vaste rondje rondom de school van Zoon1, waar we langs een leuk begraafplaatsje bij een bospad komen. Ik hou van kerkhoven. Ik vind het er prettig rustig, ik kijk graag naar data en namen van mensen onder de grond en ik knik altijd vrindelijk en met een aardig lachje naar de personen die daar lopen omdat ze waarschijnlijk daadwerkelijk iemand bezoeken want dat vind ik zielig.
Ik loop ook altijd langs het kinderrijtje, waar ik héél akelig van word, maar doe het toch. Zie kindernamen met verontrustend dicht bij elkaar liggende jaartallen erbij en schud dan treurig mijn hoofd, terwijl ik ondertussen aan Zoon2 vertel dat het heus geen pas geeft om héél hard te zingen, op deze plek. Ja, huppelen mag wel, maar niét op graven. NIET op graven, Zoon2! Bulder ik vervolgens over het tot dan toe bijzonder rustieke kerkhof.
En toen viel mij wat op. Op heel veel plekken stond hetzelfde potje met witte bloemen. Op opvallend veel plekken dezelfde pot met dezelfde bloemen. En toen bedacht ik me dat ik de dag daarvoor een busje op het terrein zag rijden van een tuin-achtig bedrijf en dat ik me toen nog afvroeg waarom zo'n hele bus door het hek naar binnen reed. Vervolgens keek ik op het bord bij de ingang waar altijd heel opwekkende berichten staan, in termen van het ruimen van graven en alles en daar hing ook een papier, dat je iemand kan bellen om je op te geven, zodat er kennelijk met regelmaat een pot bloemen op het graf van je naaste wordt gezet.
Dat vind ik raar. En verwarrend. Waarom doet iemand dat? Is het dan zoveel moeite om zelf even de boel te fatsoeneren, als je dat kennelijk belangrijk vindt? En wat heeft de dode of de nabestaande er nu aan dat er dan een saai potje bloemen neer wordt gezet, wat vervolgens op bijkans élk graf staat? Dat is dan toch niet mooi, of lief. Dat is aan wildvreemde mensen laten zien dat je héus het graf verzorgt. Waar je vervolgens zelf misschien niet eens wat van ziet. Laat staan de dooie.

Daar denk ik dan over na en kijk verward in de rondte.

Dat Zoon1 volgende week jarig is, dat ik nog geen cadeau heb, of een idee daarvoor, nog geen vastomlijnd idee voor partijtje, maar wel al heel duidelijk in hoofd hoeveel wijn en taart ik zal inslaan voor verjaardag op zondag, dat stemt mij ook onrustig. Maar hee, duidelijkheid in verwarrende tijden is fijn. Dus dan maar een mooi rond getal aan wijn in huis halen. Daar zal ik van opknappen.

6 opmerkingen:

  1. Ik snap op zich wel waar de NSA-ophef over gaat. Dat mensen hechten aan hun privacy enzo, maar ik heb het voor mezelf al wel opgegeven. Misschien is dat wel een beetje inherent aan het bloggen, facebooken, instagrammen en pinteresten..

    Wat betreft de standaard bloemen op graven.. Tja, er zijn mensen die graag de schijn ophouden naar de buitenwereld toe, dus misschien zijn zij er postuum wel heel blij mee dat iemand in ieder geval voor wil zorgen dat het lijkt alsof er wekelijks iemand bij zijn/haar graf staat. Ik vind het maar een beetje deprimerend. Begraven worden sowieso wel eigenlijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. oh fijn, nog iemand die zich niet vreselijk druk maakt over NSA schandalen en ander nieuwswaardig gedoe!
    En dan begin je toch lekker met het inslaan van de wijn, een goed begin is het halve werk. Komt het ook wel goed met dat cadeau voor Zoon1.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Yvonne, ja dat is het zeker, deprimerend. Maar gelukkig denk ik altijd heel blij over van alles...haha.

    Plien, dank, en inderdaad!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik vond het wel een mooi idee van een of andere cabaretier, heb niet onthouden welke, om met zijn allen ineens een hele dag niet te bellen. Lekker de NSA verwarren. Of beter nog, massaal uren onzin gesprekken voeren, daar ben ik maar vast mee begonnen!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Tja, dat is nu één van de redenen dat wij opteren voor cremeren ...

    BeantwoordenVerwijderen