maandag 25 november 2013

De scheuren in mijn moederhart.

Zoon1 weet van Sinterklaas. Dat hij niet écht is. Dat heb ik hem verteld, omdat ik niet anders meer kon. Ook al brak mijn hart een beetje.
Vorig jaar al, begon hij wat vragen te stellen, over hoe het kon dat er elke keer een andere mijter op het hoofd van de diverse Sinten staat. Waarom de ene staf veel krulleriger is dan de ander. Hoe ze eigenlijk binnenkomen om schoentjes te vullen. Zulks.

Daar praatte ik me wel zo'n beetje uit, op meer of mindere educatieve wijze. En het geloof bleef in stand. Misschien met hier en daar een scheurtje, maar niks wat niet te plakken was met wortels in schoenen. Hoeraaaa, dacht ik aldus en pakte zo nog wat presenten in en strooide lustig in het rond met pepernoten en alles.

Dit jaar zag ik de scheurtjes groter worden. De vragen serieuzer en het gedrag allengs vervelender.
Zoon1 is zo'n type dat graag alles verklaard wil hebben. Antwoorden wil en uren van analytisch onderzoek niet uit de weg gaat. Dit gaat zo af en toe gepaard met driftbuien van bepaald schreeuwerige aard, maar ik snap hem dan wel. Hij houdt niet van half werk en wil gewoon alles weten en uitgelegd hebben.

Het liep een beetje de spuigaten uit. Eenmaal voor het Sinterklaasjournaal gezeten ('Met Diewertje Blok' brullen de Zonen dan in koor ) gelooft hij alles, zo lijkt het. Kijkt in spanning mee naar de Verdwenen Staf, roept verbolgen dat Echtgenoot en ik niet zo hard mogen lachen toen Sinterklaas op bepaalde wijze keek, toen Dieuwertje 'stout' was geweest, muhahha en stond in het weekend geduldig in de rij om den goeden Sint een handje te kunnen geven. Ook al had hij de verkeerde staf.

Maar de rest van de tijd was het boos en akelig en merkte ik aan alles dat er iets niet in de haak was. Las vervolgens op Facebook van ouders dat de helft van zijn klas inmiddels op de hoogte was en kon vervolgens dus wel makkelijk raden welke roddel er door de klas aan het zoemen was. Tot in de oortjes van mijn onschuldige Zoon1, die het allemaal dus al helemaal niet meer begreep.

De afgelopen dagen probeerde ik met hem te praten.

'Liefjeeeee, wil je soms wat aan mij vragen?'

'NEEEEE' kreeg ik liefdevol terug.

'Ik vind niks gek. En zal eerlijk antwoord geven. Bijvoorbeeld, als je wat over Sinterklaas wilt weteeeeen?'

'NEEE ga weg! Ik haat jou!' Was het antwoord van mijn nageslacht.

Dus. Dacht ik.

En de volgende dag net zo. Toen ik ook nog zo wat meierde over 'Gut, hoe denk jíj, mijn slimme zoon, hoe Piet bij ons binnenkomt?'
Was helemaal het hek van de dam.
Niks, wilde hij ervan weten. NIETS!

Maar ik wist dus al genoeg. Zo ben ik dan ook wel weer he. Vóór ik wijn op had ook nog. Helderheid alom zeg.

En gisterenavond lag hij in zijn kribbe en vleide ik me er zo'n beetje naast. En begon maar weer het gesprek. Dat ik hem wat wilde vertellen, een Geheim. Welnu, ondanks alles zag hij dat toch wel zitten.

En ik zei. Dat Sinterklaas ooit wel bestaan had, een échte. En dat dat alles reuzeleuk was en dat iedereen en alles maar cadeaus kreeg en dat dat nogal lang geleden was, héééél lang geleden. 'Toen jij een kind was?' Vroeg het kind opgewekt.

Nog véél langer geleden ja, hoor. Zei ik.
Maar dat de Sinterklaas die wij nu op tv zien. Iemand is die zich verklééd. Als Sinterklaas. Dat het niet echt is.
Dat wij de cadeaus in de schoen stoppen.

Ik zag hem bepaald verdrietig worden, van zulks een onrecht en leed. En ik werd een beetje misselijk.

En toen vertelde ik, dat ik ook iets van 8 jaar was, toen ik merkte dat het allemaal een beetje een grapje was. Een sprookje. Niet om iedereen expres voor de gek te houden, maar omdat het zó'n leuk feest is voor kinderen en iedereen, dat het zonde was om ermee te stoppen, dus dat het daarom doorgaat. En doorgaat.

'Ja' zei hij. 'Zoon2 vond gisteren een zak pepernoten in de kast.'

Dat ik die daar dus had neergelegd. Nadat ik de woonkamer er mee had rondgestrooid van de week.

'En jij stofzuigt altijd!' Was hij hogelijk verbaasd.

'Ja kind. Kun je nagaan.' Deed ik aardig.

Nou zeg, daar vond hij allemaal wat van. En hoe het dan kon, dat als er op pakjesavond een heule berg cadeaus in de gang staat?
Is dat dan van zomaar iemand??

Neen, ook van ons, zo verzekerde ik hem. En van Zuske en opa en oma.

Maar..maar...is dat niet HEUL DUUR? Zij wij rijk??? Wilde hij weten, en zag zich in een vliegtuig de wereld omgaan, dat zag ik wel aan hem.

Zo gingen wij een tijdje door. Ik droogde tranen, kuste wangen en kon de boel nog aardig verzachten door te zeggen dat hij nu bij de Grote Mensen hoort. En dat Zoon2 in geen geval hiervan mag weten. En dat pakjesavond hoe dan ook doorgaat.

Dat vond hij wel vet.
En vroeg vandaag nog zo het een en ander. Over waarom er dan zoveel moeite wordt gedaan, met journaal en Dieuwertje en ál die Pieten. Terwijl het nep is. Omdat dat léuk is, was mijn reactie. Ik kwam even niet op wat anders.
Dat vond hij nochtans een uitstekend antwoord.

Alles is dus nu weer rustig. Behalve mijn moederhart natuurlijk. Rap een wijn erin.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten