De Nagelknip Toversteen.

Vandaag wil ik het er even over hebben dat ik hier zo net genoeglijk in mijn keuken ging zitten met een wijn en de laptop en alles, en dat ik niet zozeer een onderwerp voor dit stukske had, eerst maar wel opeens maar liefst twéé titels. Ja, de dilemma's van de stukskesschrijvert. Het is alles verder een beetje goor verhaal, maar omdat ik verder normaal altijd zo zoet vertel, kan het wel.

Titel 1: De Nagelknip Toversteen.
Titel 2: Wil je niet mijn gezicht likken, met je schijtbek?

Ja, heel illustere titels. Helaas niks anders dan de waarheid.

Punt1 kwam vanmorgen ter sprake. Ik ging met Zoon2 op de koffie bij mijn moederke en terwijl wij het zo hadden over het aankomende Sintfeest, de idiote man die voorbij kwam fietsen, hoe wij de afzuigkap poetsen en de kippen van mijn moeder die alleen van witte druiven houden, vertelde ik tussen neus en lippen door, over de voetjes van Zoon2.
Het kind keek me vanonder zijn belachelijk lange wimpertjes reeds wantrouwend aan, maar daar trok ik me lekker niks van aan.

Het is namelijk zo, dat hij al een paar weken weigert zijn teennageltjes te laten knippen. Zo verhaalde ik. En natuurlijk heb ik alles al geprobeerd. Met lieve stem het honderddertig keer vragen. Woedend met de heggenschaar dreigen. Cadeaus en chocola in het vooruitzicht stellen. Hem in het hoofd prenten dat als hij nog langer wacht, ik de huisarts zal moeten bellen. Die hem dan zal beknippen. Óf met een mesje de nageltjes uit zijn teentjes zal moeten snijden.
Huiverend zag ik het allemaal voor me.
Zoon2 interesseert het niks.
Ik mimede dat ik de huisarts aan de telefoon had:

Ik: Hallo dokter? Heeft u de messen al scherp? Dan kom ik morgen even langs met Zoon2.

Waarop hij me aankeek, zei: 'Jij rot dat je er bent' en naar zijn kamertje vertrok. Mij achterlatend met een schuldgevoel, dat nergens voor nodig bleek te zijn.

Mijn moeder had de oplossing.
Zij vertelde vol smaak over het práchtige zilveren schaartje dat zij in het bezit heeft. En de Steen-Waardoor-Niks-Pijn doet.
Nu, daar had Zoon2 uiteindelijk dan toch wel, eventueel, enige interesse in.
En zo togen wij naar huis, met de schaar, met de steen, die Zoon2 doopte tot Toversteen. Als je die in je handje houdt, terwijl je moeder je nageltjes knipt, doet het wonderwel geen pijn! Oeh wat een mooi verhaal. Wij hadden het er de hele middag over.
En toen hij uit de douche kwam en ik aanstalten maakte tot het KnipMoment, zei hij: 'Nu, dat zien we nog wel he.' En liep weer weg.

Er is niks aan te doen. Hem vasthouden en het met geweld doen, is geen optie. Dus ik zal de komende dagen maar dooremmeren over de Nagelknip Toversteen.
Die in mijn portemonnee heel mystiek zit te zijn. En ik heb ondertussen elke ochtend last van de scherpe nageltjes tegen mijn benen, als hij knus naast me kruipt. Maar vooralsnog ben ik de enige die er last van heeft, kennelijk.
Misschien moet ik met de Steen in mijn knuistjes gaan slapen. Wat zou mijn moeder daarvan vinden.

Oh. De schijtbek? Dat komt morgen.