Lik niet in mijn gezicht met je schijtbek!

Ja hoorrrr, de nageltjes zijn geknipt!

Niks nie mooie schaar, niks nie toversteen. Het waren harde woorden, NOGAL wat geschreeuw uit de mond van Zoon2 en het zweet op hoofd, in nek en op oogbollen van mij. Maar, mooie nette kleine voetjes.

Daarna was ik een 'Rot' en een 'Stomme lieve mamma!' maar dat kon later weer goed gekust worden. Tot de volgende keer maar weer.

Vlak daarvoor maakten wij onze huiselijke traditie mee, die heet: Hoe het schoen-zetten uitmondt in een oorlogsgebied. Heel gezellig allemaal.
Nadat de jongens de Schoen Kalenders in hun schoeisel hadden gedaan, en daarop was aangetekend door Piet wanneer ze de schoenen weer mochten zetten, was er eerst wat onvrede aan de kant van Zoon1. Namelijk mocht hij sinds vorige week zaterdag nog maar twee keer zijn schoen zetten tot pakjesavond, en in zijn klas blijken kinderen kennelijk véél zoeter te zijn, want die zetten bijkans daags de slofjes voor de haard. En waarom dat dan wel zo is?? Vroeg Zoon1 op hoge toon.
'Ja weet ik het. Zeur niet zo.' Wapperde ik het weg.

Maar het bleek afdoende. Soms is het allemaal simpeler dan je denkt.

En dus vanavond pakten ze hun schoenen, vulden deze met appels en mandarijnen, omdat hooi van mij niet meer mag, na het gedoe van de vorige keer toen ik vier dagen later nóg stukken hooi tussen de bank terugvond. en begon ik mijn betoog, want ik leer snel.
'Jongens. We zingen drie liedjes. Eentje mag Zoon1 bedenken, eentje Zoon2 en de ander pappa en ik. En we zingen allemaal mee.' (Dit nadat wij potdikke na 13 liedjes de vorige keer nóg niet klaar waren, volgens de Zonen. En na de andere keer, toen er grote ruzie ontstond, wié welk lied mocht bedenken, inzetten en of er bij gedanst mocht worden, of er meegezongen mocht worden..etc.).

Zo, dacht ik in mijn nopjes. Ik ben opvoedert en heb alles onder controle. Ha!

Maar toch, terwijl ik toch steeds oplette en helemaal niet afdwaalde of iets, ontstond er weer geschreeuw, gekrijs, ruzie, rondrennende Zoon2, woedende Zoon1 en Echtgenoot en ik die uitgeput op de bank zaten. En dat alles om een paar liedjes.

Zij wij de enigen bij wie dat zo gaat? Ik vrees van wel. Steek niet hand in eigen boezem. Het is me waarlijk een raadsel allemaal.
Dacht er nog even aan om geen cadeautje maar wel zuur gedichtje in schoen te doen. Van Sint heel in mineur, over al dat gezeur. Maar vind dat zielig, zo ben ik ook wel weer. Dus nou ja. Tot de volgende keer maar weer.


En wat betreft de schijtbek mensen, ik weet dat u met spanning wacht. Dat heeft te maken met Hond1. Die potdorie de hele tijd poep eet. POEP EET! De paarden hier in de omgeving hatselen altijd hun hele boel maar op straat, de hondenmensen in de buurt denken niet aan hun zakjes, (en dat in Bloémendaal!!) en de katten hier kakken ook maar wat af.
En Hond1 die vindt dat maar wát smakelijk zeg.
Daags komt Echtgenoot met braaksel in zijn mond thuis, vanwege omdat Hond1 weer een hapje heeft genomen van het een of ander excrement. Hij smult ervan, likt zijn lippen af, en springt daarna liefst op schoot om zijn liefde te uiten door middel van het likken in iemands gezicht.

Navraag leerde mij dat Hond1 niet een buitengemene hobby heeft. Honden doen dat. Wist ik serieus niet. Wist wel dat Hond van mijn ouders dat ook doet, maar dacht dat hij wellicht een bepaald hondensyndroom had, hij maakt ook varkensgeluiden immers. Weet ik veel.

En omdat vooral Echtgenoot het allemaal niet meer aankon, riep hij van de week de historische woorden: Lik niet in mijn gezicht, met je schijtbek!!!

Ik lachte daarom onbedaarlijk en best onbehoorlijk hard trouwens.
Gelukkig kunnen we dat altijd nog wel. Ondanks alle toestand zeg.