dinsdag 5 november 2013

Serieus. Acht jaar hee.


Sérieus. Zei ik afgelopen week tegen mijn moeder. En Zuske. En Vriendin2. En elke toevallige voorbijganger. 'Zoon1 wordt 8 jaar. ACHT! Allemachtig. Ik heb een kind van bijna acht jaar'. En keek er bepaald maniakaal bij.

Ja, dat soort dingen dringen altijd maar met matige snelheid tot mij door.

Maar even, dat is toch niet te geloven. Er is een ware geboortegolf gaande om mij heen, en mijn kind wordt al acht. Acht jaar geleden was ik nogal zwanger en sloeg aan het baren, wat nogal schrikken was, vond ik persoonlijk.

En elk jaar sindsdien denk ik; 'Oooh werkelijk hoe is het toch mogelijk'. Dat het alweer zo lang geleden is, dat ik in die tijd zoveel kleuren haar heb gehad, en ook dat het kind toch waarlijk heel aardig aan het opgroeien is. Had ik natuurlijk ook wel gehoopt, maar ken mezelf. Ben niet zo goed met Cavia's en aanverwante zaken, dus dan maar aannemen dat je een kind een beetje redelijk laat opdrogen... Maar hee, puntje voor mij.

En wat doe ik dan zoal, de avond voor de verjaardag van het kind. Nou, nogal wat, zo bleek.

Dertig traktaties maken, bijvoorbeeld.
Nadat mijn moeder heel hulpvaardig met een Schateiland idee kwam en ik daar een plaatje met beschrijving bij kreeg, waarna Zoon1 zich bijkans verslikte van enthousiasme, kon ik niet anders meer dan dat idee uitvoeren.
Dus toog ik deze week naar diverse winkels voor vlaggetjes-met-een-piraat. Ja, niet te vinden dus.
Een cocktailprikker-met-palmboom. Bestaat niet.

Gloeiendegloeiende, vervloekte ik de irritant creatieve moeder die dat idee in een blad had gezet.

Maar hee, ik doe heus niet onder voor de eerste de beste creatieveling, dus ik bedacht een eigen versie op het geheel.
Waar Zoon2 schuimbekkend naar luisterde, toen ik hem dat heel opgewekt vertelde.
Hij is nogal van de beschrijvingen en Zoals Het Hoort het is dat ik wéét dat hij uit mij is gekomen, maar anders...

Ik stelde het kind gerust, schafte mij nogal wat attributen aan en maakte vanmiddag een prototype van het geheel.
Zoon2 was in elk geval zeer enthousiast, dat is altijd wel fijn aan dat kind. Zoon1 keek er naar, dacht even na, vroeg nog naar wat details en telde elk ding of ik wel genoeg had, en haalde uiteindelijk zijn schouders op en ging tv kijken. Ik vatte dat op als een groot compliment.

Vanavond ging hij schaken, wilde daar niet trakteren, want 'dat doet niemand', waar ik vanzelfsprekend een educatieve rol voor mijzelve zag weggelegd, als zijn moeder en alles. En wáárom zou je iets niet doen, omdat een ander het ook niet doet? En het is toch juist lééúúk als je trakteert? Wie lust er geen snoepje? Je moet altijd doen wat jíj leuk vindt. Maakt niet uit wat ander denkt.
Wat bleek; hij wilde toch niet, wilde al de aandacht niet en had er geen zin in.
Ik dacht er over na, vond dat eigenlijk ook wel heel authentiek en liet het kind gaan. Zo ben ik dan ook wel weer. En was er zat van.

Bij zijn thuiskomst voerde ik nog een lang gesprek met hem, over het feit dat hij dacht niet te kunnen slapen. Overmand door liefde gaf ik hem een aanzienlijk aantal kussen, vertelde hem dat hij niet naar beneden mag komen, vanwege omdat wij zijn cadeau misschien wel aan het inpakken waren. 'Heb je een cadeau??' Deed hij hoopvol.
'Mmm. Misschien. Was het eigenlijk vergeten. Je verjaardag' Deed ik mijn ouders na met het aloude grapje.
Waarna ik tien minuten bezig was om hem te troosten met zijn vreselijke moeder. Eind goed al goed, Zonen in slaap en Echtgenoot en ik aan de traktatie. Echtgenoot die heel zoet uitvoerde wat ik hem opdroeg te doen en ik mopperend over de inferieure kwaliteit van de door mij aangeschafte lekkernijen. Alles kwam goed.

Slingers ophangen. Ballonnen opblazen. Cadeautjes inpakken.
Wijn inschenken.
Oude foto's kijken.
Zuske berichten met foto van haar acht-jaar-jongere-zelf met haar Neef1 als baby.
Me verwonderen over mijn kapsel van destijds. En bril. En ik dacht steeds maar van oi oi, wat een lieve baby, wat een dikke baby en wat is hij nu groot. Mag helemaal niet meer in zijn billen knijpen. Hij corrigeert mij voortdurend over allerhande zaken en vraagt mij elke dag twee keer héél hard lachend hoeveel 100x100 is, omdat ik één keertje, toen ik even niet oplette ja, zei dat het antwoord duizend was.

Maar ja dus, morgen is het kind jarig. Krijgt zijn liefste wens als cadeau. Favo tante komt patat eten. En zondag hebben we Feest.
Ergens tussendoor zullen Echtgenoot en ik ons eens buigen over het kinderpartijtje, want dat is er nog even bij ingeschoten, maar komt ook alweer goed, heus.

En ik schenk me nog wat in, zal morgen hard zingen, veel kussen, taartjes serveren en waarschijnlijk een paar driftbuien moeten kalmeren, want acht jaar is een leeftijd voor mijn lieve Zoon1, waarop hij zijn leven erg serieus neemt, dat ook verwacht van zijn broertje en ouders en ik zie voor mij de taak, hopelijk nog tachtig jaar, om hem daarin soort van serieus te nemen, al zie ik de dingen af en toe zelf wat anders. Samen zijn we sterk. En zijn enorme humor zal ie wel van mij hebben, immers.


3 opmerkingen:

  1. Acht! Ik verbaas mij er ook elk jaar weer over. Heb ik al zo'n oud kind? ..denk ik dan. Ja echt, elk jaar! En elk jaar lijkt ook korter, vind ik. Het gaat alleen maar sneller en sneller. Behalve mijn (en jouw) leeftijd dan. Die van mij wordt ook, euh, heel oud, eind deze maand. Maar dan echt heeeeel oud. Maar gelukkig ben ik nog altijd even elastisch en jong als altijd.

    Fijne verjaardag!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja man. Acht. Weet je? Het wordt nog veel gekker. Let maar op.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Evelyn, wij blijven natuurlijk ALTIJD jong en frisch, natuurlijk!

    Novy, ik vrees het ook... argh.

    BeantwoordenVerwijderen