Het doet al helemaal geen pijn meer.

Nou ik maak wat mede hoor.

Zondag vierden wij de verjaardag van de achtjarige Zoon1. Voor die gelegenheid stond ik 's ochtends om 10.00 uur op, om twee taarten te maken. Dit was nog allemaal niet zo makkelijk als dat zo klinkt, omdat ik namelijk pas een paar uurtjes daarvoor te bedde was gegaan. Feestje, kroeg, zulks. Maar hee, 's avonds een vrouw, 's ochtends een vrouw. Een iets minder appetijtelijke, maar dat zagen alleen de Zonen en Echtgenoot en die kunnen het wel hebben.

'Gaaahhh' zei ik desondanks. Toen ik wakker werd. 'Meeehhhhh' ook. Gloekgloekgloek dronk ik wat liters water en wankelde een ietwat uit balans de keuken in.
Maakte taarten, keek tevree naar resultaat en wilde net weer de sponde in gaan, toen bleek dat dat geen optie was. Vanwege aanwezigheid van kinderen in leven. Dus nou ja, dan maar douchen en wat rampbestrijding inzake haar en gezicht, koffie, eten, en toen ging het waarlijk wel weer.

En tegen het einde van de middag, met zang en cadeaus en familie en vrienden en nogal wat kinderen, klaarde ik compleet op. Ook al omdat het weer borreltijd was natuurlijk, maar ook al omdat ik het zo leuk vond allemaal. Want dat is dan wel weer zo he, naarmate de jaren verstrijken word ik niet alleen wat wijzer aangaande allerhande levenszaken, maar ook als het om verjaardagen gaat.
Zat ik de eerste jaren vooral verschrikt en vol afgrijzen in een hoekje te schommelen met mijn handen tot knuistjes gebald, mezelf te kastijden met de taartschep, heden ten dagen serveer ik taart, thee en wijn of ik niet anders doe. Oh.
In elk geval, niks dan leuks alom.

Ik werd de ganse middag uitgelachen omdat ik PER ONGELUK op Facebook had gezet dat Zuske en ik in de ergste kroeg van Haarlem waren geweest, en ik toen ook nog vol onschuld vertelde dat ik op de fiets nog een Turkse pizza naar binnen had geschrokt, zoals ik dat dan wel eens doe. Dat vond mijn familie allemaal maar niks en ook nog schandelijk bovendien. Ze hebben het beste met me voor, natuurlijk. Dat weet ik wel en dat waardeer ik heus enorm. Ik kon er ook heus om lachen. Ook al had ik daar een fleske wijn voor nodig.

En toen zeg, toen bedacht ik me de volgende dag dat ik nódig mijn haar weer moest verven. Want mijn uitgroei, echt leeeeeeelijk. Hup naar de winkel getogen, mijn favo extreme blondeer aangeschaft en ik zat 's avonds bepaald in mijn nopjes met verf, nagellak en een wijn een beetje girlsnight te houden zo in mijn eentje. Met Echtgenoot op de bank, die mij nog heel hulpvaardig aan de achterkant van mijn hoofd van verf voorzag. Het is waarlijk een nuttig mens, mijn mens.

'Oei' dacht ik na een half uur. 'Wat is dat voor gruwelijke pijn op mijne hoofd zeg?' Vroeg ik me zo af. Maar hee, ik ben daar geen aansteller he, dacht ik zo, dus monter bleef ik nog geruime tijd langer met de bende zitten, ondertussen met een vrij akelige sensatie van pijn op mijn arme hoofd. Toen ik kippenvel kreeg, overal jeuk op mijn armen en een lichte blindheid voelde opkomen, besloot ik heel verstandig de boel eens uit te spoelen. Ik weet heus wanneer het genoeg is.
Hotsa, wat zilvershampoo erin, ondertussen bekeek ik mijn zere oog, keek Echtgenoot mij bepaald wantrouwend aan vanwege mijn uitroepen van hel en verdoemenis en nadat ik helemaal was uitgespoeld. Was het lichtblauw, mijn haar.

'Naaaaahh wat leeuuuk!' Riep ik keihard, wat nog best knap was, want ik ontwaarde diverse nare brandblaren op mijn hoofd, was de jeuk niet over en was ik bovendien niet geheel lichtblauw, maar ook nog wat blond en grijs.

Na een fijne nachtrust van maar liefst zes hele uurtjes, stond ik verkwikt op, want ik had verwacht dat ik met zwerende bulten en een opgezwollen gezicht de dag moest aanvangen, en dat was niet zo. Meevallertje.

En nu is het best leuk zeg, zo in het daglicht. Blauwig, ja. Blonderig, ja. Wittig, ook. Helemaal wat ik bedoelde.

Van mijn moeder en de Vriendinnen kreeg ik nog het advies om dit niet nog een keer te doen. Vanwege de pijn en alles. Maar ik vind, een meisje moet toch wat, om leuk haar te hebben. Daarbij ben ik nu allerhande manieren aan het bedenken om de volgende keer op minder afgrijselijke wijze mijn haar te verven. Ik zal er alles over vertellen, vindt u leuk.
En trouwens, het doet al helemaal geen pijn meer.