Dag, auto. Tot Roze Champagne!

Het is toch wel een toestandje, twee huizen hebben. Dachten we bijna drie jaar geleden nog dat het een kwestie van weken was voor we onze zakken zouden vullen met overwaarde, goudstukken en diamanten, bleek dat toch anders te gaan. Blablacrisis, boeien hoe het komt, we zitten nog steeds met Huis1. Waar mijne Zuske al die tijd al fijn in woont en waar ik eens in de zoveel tijd met emmers sop en chloor doorheen raas teneinde een sporadische kijker maar zo frisch mogelijk te ontvangen.

Omdat het allemaal wel heel sporadisch begon te worden, met de kijkers, verhoogden wij de prijs. Immer optimistisch ingesteld dachten we dat we dan een 'ander segment' zouden aanboren, qua huizenzoekers en vermogende mensen. Wij gingen ons zelfs inderdaad makelaars jargon aanmeten. Nou, heel verrassend, kwam er niemand. Ik zag feitelijk voor mijn geestesoog heel Funda-kijkend Nederland heel hard lachend zich op de dijen kletsen en nog een bier nemen.
Evenwel hielden we de prijs toch een tijdje hoog.
Om die daarna weer te verlagen. Schoorvoetend diende zich zo eens een kijker of wat aan en hoopvol keken Echtgenoot en ik daags na het bezoek naar onze mail om vervolgens van meneer en mevrouw Makelaar te horen wat men zoal niet vond deugen aan ons mooie Huis1 of waarom het anderszins in elk geval niet gekocht werd door de mensen die wij zo hartelijk hadden laten ontvangen.

'Welkom' schreef ik heel olijk op het krijtbord, elke keer. Met een hartje erbij. Natuurlijk ook om mijn zuster een fijne thuiskomst te wensen na haar werk, heus.

Twee weken geleden hadden Echtgenoot en ik Een Gesprek. Wij schonken daar ruime hoeveelheden wijn bij, om de boel nog een beetje gezellig te houden, want we gingen het zo eens hebben over de financien. Nu kan ik waarlijk over een hoop dingen heel leuk kletsen, met wie dan ook, maar met Echtgenoot over financien...ai ai. En dat ligt geenszins alleen aan hem, welnee. Dat doen wij tesaam.
'Jamaar' en 'Oooh maar dat was daaaaarom' en 'Straks, als de dingen anders zijn...' en 'Ik heb dat NODIG! Dat SNAP je toch wel?' en
'Ik koop helemaal niet DE HELE TIJD dingen' en 'Dat is GEZOND!' Zijn zeg maar veel terugkomende zinsnedes.

Dit keer ging het goed. En wij besloten de prijs van Huis1 drastisch te verlagen. Zodat er wellicht eens iemand genegen zal zijn het daadwerkelijk te kópen, in plaats van alleen te kijken hoe leuk Zuske de boel heeft ingericht.

En huppetekee zeg, er staan nog net geen rijen voor de deur. Kijker na kijker dient zich aan. Ik dweil mij de blaren op mijn nagellak en heb een aan een maniakaal grenzend contact met mevrouw de Makelaar.

'Positief, positief', proosten Echtgenoot en ik met elkaar, elke avond. Een heel fraaie fles roze champagne, gekregen van Vriendin1, ligt al een tijdje demonstratief koud te zijn in de koelkast, voor hét moment dat we een bod krijgen. Dat er daardoor geen ruimte meer is voor worteltjes en broccoli en alles, dat is dan jammer. Prioriteiten he.

En met de goede hoop dat Huis1 binnenkort misschien dan toch echt verkocht gaat worden, bekeken wij nogmaals onze liquide middelen en het is dat we natuurlijk aan de wijn zaten, anders zouden wij bijkans bij de flessen neer gaan zitten.
Het doet wat met je bankrekening hoor, twee huizen, één baan, twee zoons, één Cavia2, één Hond1 en alles.

Dus wij dachten zo. We doen de auto weg. Een tijd geleden opperde ik zulks al eens voorzichtig bij Echtgenoot, die zich meteen verslikte in alles wat hij die dag tot zich had genomen, maar nu kwamen wij toch gezamenlijk tot dit idee. Ik kan persoonlijk, denk ik, prima leven zonder auto. Heb zelf geen rijbewijs. Ben opgegroeid zonder auto. En woon dichtbij alles wat mijn hart begeert. Dat wil zeggen, De Vriendinnen, Zuske, mijn Ouders, De Hennes, de School van Zoon1+2. En het station, voor als ik naar Vriendin3 wil of naar anderszins erg leuke dingen niet in Haarlem.

Voor Echtgenoot is het in eerste instantie een aderlating. Een auto is voor een man wel een 'ding' zo leerde ik. Nu zijn wij in het bezit van een aantal gemotoriseerde voertuigen, namelijk ook nog een scooter waarop E naar zijn werk gaat, en een heuse Harley Davidson, door E aangeschaft, in een moment van pure liefde voor het ding. Dat hij dat 'altijd al wilde' was mij in de afgelopen tien jaar ontgaan, maar alla. Wij kunnen onszelf dus heus vervoeren. Niet dat we met ons vieren op de motor weggaan, met paraplu's als dak, we wonen immers niet in Indonesië of iets, maar we komen heus ergens. Ook al omdat we nogal omkomen in de fietsen. Zoon1+2 zijn geen fans van auto rijden, behalve natuurlijk als we naar een pretpark gaan en als het regent, maar die zullen er dus wel overheen komen. Daarbij leerde ik vandaag nog dat er daadwerkelijk kinderen zijn zonder tv thuis, dus die van ons zullen ook wel wennen aan geen-auto.

Ja het is wat. Mijn moeder deed al heel troostend dat er diverse supermarkten zijn die voor heulemaal niet veel geld lekker thuis bezorgen, dat het heel feestelijk is om af en toe een taxi te nemen en dat ik immers niet beter weet. En ja, wij hadden vroeger thuis geen auto, was geen probleem. Echt niet. We wennen er wel aan.
Totdat we natuurlijk de roze champagne inschenken en direct tot de aanschaf van een auto overgaan. Dit keer een roze, zo vertel ik Echtgenoot. Ja hoor, mompelt hij, terwijl hij de dvd's van Top Gear bekijkt.