Drenthe hoera! en Hond1.

Naaaahh zeg. In Drenthe gebeurt het hoor. Vrijdag vertrokken Echtgenoot, Zoon2, Zuske en ik in de auto naar Drenthe, en Vader, Moeder, Zoon1 en Hond Nico met de trein. Wij namen nogal wat spullen mee natuurlijk, want we zouden een week in een heus vakantiehuis gaan verblijven. Zuske en ik berichtten elkander de ochtend van vertrek al, dat we achterlijk veel kleding meenamen, maar dat vinden wij nu eenmaal noodzakelijk.
Achterop de auto bonden wij een keur aan fietsen, met bovenop het kleine fietsje met zijwieltjes van Zoon2. De reis verliep voorspoedig, maar wel een beetje langzaam, maar niet getreurd, want wij hadden natuurlijk ook ons goede humeur meegenomen he, zo zijn wij wel hoor. Toen we Haarlem nog niet uit waren was wel reeds al het proviand op, want ik ben zo iemand die tassen vol broodjes meeneemt en die direct gaat uitdelen zodra de situatie er op gaat lijken dat we van huis geraken. Ergens op de helft van de reis zag ik Echtgenoot verschrikt kijken. Verwilderd keek hij achterom en mompelde 'hela, waar is het fietsje van Zoon2?'
'Huh wat' deden Zuske en ik.
En E zette de auto aan de kant van de A9.
Was die hele fiets weg zeg. Serieus, een hele kinderfiets, zó van de auto gewaaid zeg.
'Nou jaaaaaaaaaaa' riepen wij allen. En keken bepaald om ons heen, alsof die fiets opeens uit het niks toch nog tevoorschijn zou komen rijden of zo.
Zoon2 zat al die tijd zoetjes in zijn zitje maar voelde wel aan dat er iets gaande was natuurlijk. Hoorde iets over een fiets en wenste toen te weten waar eigenlijk zijn gele fiets was? Euh, mompelden wij. Nee, maar nu wilde hij toch wel opheldering hoor.
'Nu liefje, jouw fiets is van de auto gewaaid! Gek he? GEK HE?' deed ik waanzinnig.
Nee, maar dát vond hij wat. Dacht er zo eens over na en meldde toen dat het heus niet erg was. Ook al was zijn mooie loopfiets ook al kwijt. En nu ook zijn gele fiets. En had hij geen fiets meer over, zogezegd. Hij schudde zijn hoofdje en informeerde of er nog snoep aanwezig was in de auto.
Ondertussen zagen wij opeens de ernst van de situatie in en bedachten ons dat er waarlijk wel een ongeluk kon zijn gebeurd zeg. Iemand had misschien de fiets wel door zijn voorruit gekregen. En een gruwelijk ongeluk gehad. Ai ai. En ik belde de politie.
Na drie kwartier wachten reed er een auto naar ons toe met een allervriendelijkste meneer van Rijkswaterstaat die ons mededeelde dat hij slecht nieuws had. Het slechte nieuws bleek te zijn, dat hij heus een heel eind had gereden maar niks nie een geel fietsje was tegengekomen. Jammer voor ons, vond de meneer dat. En hij grinnikte er een beetje bij. Wij vroegen nog naar dodelijke ongelukken maar niets van dat al was gaande en wij vervolgden maar onze weg, met de schrik om ons hart zeg, en met zonder fiets.

Eenmaal in het vakantiehuis met ons allen, herenigd met de treinreizigers begon onze vakantie. En wij namen het er zo van, (en nog immer). Wij drinken een bescheiden ongelooflijke hoeveelheid wijn, fietsen ons ongans door het landschap, eten ijs, zwemmen, lezen geen letter van alle meegebrachte boeken, koken elke dag voor de ganse famielje en slapen een diepe korte slaap in de vakantiehuisbedden.
En zondag was ik jarig. HOERAAA bulderde Zoon2 mij wakker, ik werd gekust door Zoon1 en Echtgenoot en eenmaal beneden door de rest van het gezin, en er hingen slingers en alles. Ik kreeg oh zo fijne cadeaus, waaronder de door mij begeerde oorbellen, parfum, fancy nieuwe truitjes, een boek, en.....een hondenkluif. Want IK KREEG OOK EEN HONDJE! EEN HONDEBON! EEN heuse echte viervoetert voor mijzelve. Slechts vier jaar heb ik bij Echtgenoot daags in zijn oor gefluisterd dat ik toch maar heus een kleine wens had. Een wens die blaft. Maar nee hoor, deed hij altijd. Daaaag zei hij. En keek erbij of hij het meende hoor. Maar nu toch, heb ik mijn hond. Hij heet Hond Sammie (Hond1) en is de liefste ter aard. Hij knuffelt op schoot, hij gaat met mij mee in mijn fietsmand en hij is prachtig hoor. Wit met bruinig en een beetje schmutzig met een modderige baard. Wat wil een mens nu nog meer. Natuurlijk bleek vrijwel meteen dat ook hij niet naar mij luistert, feitelijk net als de rest van mijn mannengezin. Hij eet uit de hand van Zoon2, wandelt met Zoon1, ligt heel graag bij Echtgenoot maar als ik in de vroege ochtend mijn nieuwe ritueel van poep-opruimen doe, dan is hij serieus heel blij om mij te zien en likt mijn gezicht.

Al met al een zeer goede verjaardag voor mij dit jaar. En een nogal hilarische vakantie.
Vandaag in een speeltuin ging ik met Zuske op een grote glijbaan waarbij we nogal moesten lachen en wat opzien baarden. We gingen naar de supermarkt waar ik een bulderende lachbui kreeg, midden in het gezicht van de winkeljongen zeg, waarom Zuske weer zo moest lachen dat ze bijna in haar broek plaste. Zoon2 heeft op dag1 een verse verloofde gescoord, Emma, waarmee hij op de trampoline gaat en waar hij kusjes aan geeft en Zoon1 fietst dapper mee op de grote tochten die we maken.
Kortom, ik raad Drenthe aan eenieder aan. Ook de wijn is hier heel uitstekend, wat dunkt mij een deugdelijke reden is om hier nog eens terug te komen. Dan neem ik wel wat meer kleding mee, want Hond1 bemoddert mij nogal en ik pies steeds in mijn broek van het lachen.
Morgen is onze laatste hele dag, daar drink ik vanavond nog maar wat op. Drenthe hoera!