Starend in de einder, na vijf jaar lief en leed

Daar zit ik dan, op mijn favo plekje op het balkon, laptop op schoot, wijntje en asbak naast me, kindekes te bedde en Echtgenoot is beneden in de tuin heel man'lijk aan het schilderen aan ons nieuwe tuinmeubilair.
Oh, dat verdient nog een conversatieschets:

Echtgenoot: Zeg, ik rijd even met de auto 100 kilometer verderop hoor, voor onze nieuwe tuinset.
Ik: Ach. Ja? Hoezo dat?
E: Gratisj! Kan ik zo ophalen, moet alleen een beeeeeetje opgeknapt.
Ik: Oh, nu wat enig. Mag ik de nieuwe kleuren bedenken?
E: Jazeker, verzin maar wat leuks.
Ik: Jeuh, ik wil alles wit!
E: Okee.
(...)
E: Het wordt dus niet wit, het wordt afgeschuurd en dan gelakt en de rest maak ik donkergroen.
Ik: Maar. Ik wilde wit?
E: Ja, jammer voor je. En nu ga ik even verf kopen en schuurdingesen en dan ga ik de komende weken elke avond klussen in de tuin.
Ik: Jamaar. Is dat allemaal niet veel meer gedoe en alles dan gewoon nieuwe, witte, dingen kopen?
E: Moet jij niet naar je vriendinnen?

Dus. Een schets van ons lief'lijk huwelijk.

En zo gaat dat dus verder he, de komende weken. Want ik ben nu thuis, voor aaaaaaltijd. In elk geval, de komende maanden of wat. Vandaag was de laatste dag op mijn werk.
Twee weken geleden begon ik het eerste voorzichtige gesprek over de aankomende reorganisatie en dat ik boventallig zou worden en alles en wat te doen en wanneer en ikvindhetnietmeerleuk en kanikmisschienwatgeldmeekrijgen.
Nu, en vorige week was het rond, moest alleen nog tekenen. Wat ik afgelopen dinsdag deed. En vandaag was dus opeens mijn laatste dag.
En dat kan ik dan slecht hebben he. Ik ben zeg maar zo ingesteld dat ik dingen vantevoren wil weten. Dat ik er aan kan wennen. En een plan kan maken. En dingen overdenken. En dat ik dan gewend ben aan het idee en dan is het eventueel wel okee. Ja, lekker flexibel. Neem mij maar plotseling mee naar Parijs ofzo hoor. Vind ik eeeeeenig.raaaahhhh

Maar, alla, ik ben dan in mijn hoofd zeg maar als een hysterische aan het gillen, ik kan dan best doen alsof ik het allemaal aankan. Ik zou niet zeggen dat ik een pokerface heb, welneen. (Hee Kristel, vond je het geen leuk idee, wat ik net zei? Hoezo? Nu, je keek alsof je een paniekaanval kreeg en in je mond aan het overgeven was).

Dus vandaag kwam ik heel relaxed en alles aan.
In mijn vertrouwde kantoor.
Aan mijn eigen fijne bureau.
Met de foto's van Zoon1+2 aan de muur.
Mijn computerversieringen allover.
Mijn eigen bende in mijn lades.
En mijn collega's om me heen.
De ranzige koffie uit de masjien.
De kroketten in het restaurant.
Het rookhok.
De rare receptioniste.
En mijn lieve collega's naast me.

En dat is het he, daar moet ik van huilen hoor.
Collega N, Fabulousness allover. Zo lief en om zoooo erg mee te lachen. Wij leven in aparte werelden, maar dat werkt toch hèèl goed samen en het is toch zo jammer, om elkaar te moeten missen.
Collega R, die elke dag een appeltje voor me schilt, wat ik zo zal missen en die ik een andere naam heb gegeven waar hij goedmoedig naar luistert,en niemand die zo goed kan zingen van ooonlyy yoouou.
Collega P, de jonge carrieremakert waar ik erg mee kan lachen, vooral als er lelijke mensen binnenkomen, die het nog ver gaat schoppen.
Collega L, die hysterisch grappig is, en die ik onmiddellijk zou toevoegen aan de vriendinnengroep, al is het maar dat ze dan meer zichzelf laat zien, wat ze zò moet doen.
Collega A, onze slimme en ervaren en lieve, die met een stalen gezicht grappen kan maken. Daar gaat een werkgever nog zooo blij mee zijn, die zou niemand moeten laten gaan ooit.
Collega B, zo trouw als een hondje, zo lief als een babypoes. Die alle geluk in elke liefde zou moeten vinden.
Collega H, mijn kleine jonge collega die communiceert in hartjes en smileys met het hart op de goede plek.
En Collega M, Zuske, die ik gelukkig daags zie, maar verdorie niet meer als collega's.

En ik kreeg bloemen en ik kreeg lieve kaarten en mailtjes en ik werd gezoend en uit onverwachte hoek ook nog en daar hou ik zo van he.
Maar toen ging ik naar huis, voor het laatst vanuit het gruwelijk lelijke deel van Haarlem waar we werken, en dat is dan toch jammer. Niet van de 38 kilometer fietsen 3x per week. Nee, dat niet.
Al anderhalf jaar zat het eraan te komen, en was ik er naar van en ook een beetje ongelukkig en vervelend, maar ik heb zo erg gelachen en het schept een band he, gedoe en gedinges en zelfde schuitje en alles.
En ik heb het schuitje verlaten, het is een zinkend schuitje, maar ik laat wel mensen achter. En dat is goed van mij, en heus verstandig en ik ga een lange vrije zomer tegemoet met Z1+2 en ik heb altijd de vriendinnen om op te leunen en Echtgenoot die echt heel erg snapte dat ik daar weg moest. Maar ik zal ze zo missen, de collega's.
Over twee weken gaan we borrelen, voor een gedegen afscheid. En ik laat ze niet gaan voordat we lallend truth or dare of iets hebben gespeeld, want ik vind, dat is een volwassen afscheid, van vijf jaar lief en leed.
Dan ga ik nu even een wijntje inschenken en stilletjes jammerend in de einder staren.