'ne Bloedende Zoon op zijn nieuwe fiets

Nee, het zal toch niet wààr zijn dat ik vandaag weer in het ziekenhuis was.
Ah. Ja hoor, toch.
Ik werd met champagne ontvangen. Hela dachten ze, als we daar onze stamgast niet hebben.

Het ging om Zoon1, het schaapke was met zijne kleine harses tegen 'ne vullisbak gelopen, tijdens een dagje uit met opa en oma. En gutste van het bloed uit ergens onder zijn wenkbrauw.
Ik zat op mijn werk en was net bezig te vertrekken, met in mijn hoofd slechts het ophalen van Zoon2, alvorens ik met een wijntje op het balkon zou zitten. En toen belde mijn moeder. Dat ze met een bloedende Kleinzoon1 in Amsterdam waren.
Na het dagje Spoorwegmuseum in Utrecht, tijdens de tweedaagse logeerpartij, stonden ze op station Amsterdam op de trein te wachten. Zoon1 kent zijn opa langer dan vandaag en was net bezig hem te vermanen dat opa nièt te dicht bij het spoor mocht staan (ja, Zoon1 heeft een zeer brave en goedige aard) en terwijl hij zich omdraaide, klatste hij met zijn hoofd tegen de scherpe vuilnisbak. Volgens mijne moeder, was er daarna een soort volksoploop met papieren zakdoekjes, om het kind wat minder te doen bloeden. Daarna belden ze mij op, om over mijn gewonde nageslacht te overleggen, want er moest wel een en ander gehecht worden. Nu werk ik heel handig naast het ziekenhuis heeeel handig, dus, het is bijkans Goddelijke interventie zeg ik en fietste daarheen terwijl opa en oma en Z1 met de taxi ook die kant op zouden komen. Ik kan enorm goed multitasken en had ook nog geregeld dat Echtgenoot Zoon2 zou halen. Ik vond dat al heel wat van mijzelf, want ik raak meestal wel een beetje confuus van bloedende Zonen.
Eenmaal in het ziekenhuis was Z1 natuurlijk verdrietig en de aanblik van zijn bebloede shirt, opa's bebloede jas en oma's hand vol zakdoekjes, waren een lust voor het oog voor de wachtkamer geweest, als die vol was geweest. Maar neen, de wachtkamer was bijna leeg, wat ik een teken van Goede Karma vond, want ik had me al ingesteld op uren wachten. Na het afscheid van opa en oma, waren we aan de beurt, werd het kind weer aan elkaar gelijmd, kreeg mooie pleisters en stonden we bijzonder snel weer buiten, waar Z1 alweer grote verhalen had over opa, oma, het spoorwegmuseum, de nieuwe fiets, het uit-eten van gisterenavond, de wc die dicht was terwijl hij moest poepen en nog meer avonturen.
Wij fietsten weer naar opa's en oma's huis, terwijl Z1 achterop de fiets mocht nadenken of hij die avond mee naar huis wilde, of toch nog een nachtje wilde logeren. Hij wilde naar huis. Maar alleen op zijn nieuwe fiets. Dus wij pakten zijn koffer in, die ik voorop mijn fiets zwiepte en wij maakten een heus heel rustige tocht naar Bloemendaal. Ik was niet hysterisch of hij wel recht fietste reeecht, Zoon, REEECHT, aan de RECHTERkant, Zoon, RECHTS, NIET te dicht op de stoep, Zoon, PAS OP DIE AUTO'S, stoppen nu, neeee dooooorrrrrrijden en wij kwamen echt heelbezweet rustig thuis.

Waar bleek dat we broccoli zouden eten.
En niet de tortellini die oma hem beloofd had.
Oei.
Er werd een weinig geschreeuwd.
Zoon wilde direct terug naar opa en oma.
Dat mocht niet van mij.
En zo nog zo wat van die kleine conversaties en meningsverschillen.
Zoon2 was ondertussen vooral blij zijn broer weer te zien. En nogal hongerig, want het was inmiddels 19.00 uur.
Maar we hebben gegeten. De boel is in bad geweest. Zoon1 met een douchemuts op (meegenomen, 8 jaar geleden uit Hotel Anselmus te Brugge, zag ik op het zakje. Daar waren Echtgenoot en ik een keer een weekend. Toen wij nog Zoonloos waren. Wie wat bewaard, die heeft wat, zeg ik maar) en ze lagen in bed.

En nu hebben De Zonen straks allebei een litteken bij hun wenkbrauw. Stoere jongens.
Opa en oma liggen reeds op apengapen hoorde ik net, en ik vind dat eigenlijk een heel goed idee. Dus bij deze apengaap ik mij op de bank. Dag hoor.