woensdag 9 maart 2011

blark

' Goedemorgen, met Kristel! ' schalde ik heel hard vanmorgen door mijn stille huis, vanuit bed. Echtgenoot schrok zich een aap, maar ik deed het niet expres. Droomde kennelijk van een telefoon ofzo, terwijl mijn wekker afging. Vind dat ik nog vrij beleefd opnam, ook al was het 06.30, trouwens.

Zulks een wazigheid mijnerzijds is te danken aan afgelopen dagen.
Namelijk:

Vrijdag droeg Zoon2 zo'n 7 outfits, vanwege omdat hij ze steeds bevuilde door overlopende luiers. Ja, vies ja.
Zaterdag ongeveer hetzelfde scenario.
Zondag zaten wij blijmoedig aan de lunch, toen wij een geluid hoorden, iets
van ' blark '. Na een kort onderzoek bleek dat Z2 zijn ontbijt er met grote golven had uitgespuugd. Ik stopte maar weer eens een outfit in de wasmasjien en Zoon1 trof ondertussen voorbereidingen om een voorstelling te geven, voor zijn arme broertje. Met alle attributen liep hij van zijn kamer naar beneden, om met een ongelooflijk kabaal en veel gezwaai met armen en benen, van de trap naar beneden te storten.
Zoon gilde onze oren van ons hoofd en het is dat ik wat gewend ben ondertussen, maar mijn hart stopte voor ongeveer 4 minuten. Zoon1 bleek redelijk ongedeerd, maar Zoon2 braakte van alle commotie de rest van zijn maaginhoud over zichzelf en Echtgenoot heen.
Na een heus heel zacht uitgesproken godgloeiendegloeiendegdvrrrrddmm 'he, getsie', redderde ik maar weer wat met emmertjes sop en stopte de masjien maar weer eens vol met kleding-met-brokjes.

Na een rustiek uurtje, ging ik boven de was maar eens ophangen.
En kwam erachter dat het 100% wollen vest van Echtgenoot niet zo heel goed tegen 60 graden was kon. Kennelijk. ' Geeft niet ' stelde E mij gerust, nadat hij mijn humeur best wel goed inschatte.
Boven aan de trap genoot ik van de geur van schone was, in tegenstelling tot de geur van kots, die al 2 dagen ons huis overheerste.
Totdat ik hoorde: ' BLARK ' en daarna ' oei ', wat Echtgenoot heel kalm uitsprak, wat nogal in tegenstelling was met wat er eigenlijk gebeurde. Meteen daarna hoorde ik ' klabam ' en ' AARGHHHHHH MAMMAAAAA AAUUUWWW HIIIIII HAAAAAAA ' en vond ik het tijd worden om terug te keren naar de huiskamer. Wat ik daar aantrof, maakte dat ik eigenlijk mijn tas wilde pakken om ergens veel wijn te gaan zitten drinken. Maar ja, dat is dan weer niet zo moederlijk enzo.
Zoon1 bleek met zijn oog tegen de tafelpunt te zijn gevallen, precies op het moment dat Zoon2 zijn complete lunch wederom door het huis had geslingerd. Bloed, kots en een Echtgenoot met een paniekerige blik in zijn ogen is wat ik in 1 oogopslag overzag.
Zoon1 bleek na inspectie en het stelpen van het gutsende bloed een gat in hoofd te hebben, zo akelig dicht naast zijn oog, dat ik wel een beetje misselijk werd. En omdat Zoon1+2 het zelf ook niet zo héél leuk vonden allemaal, belden wij de huisartsenpost.
En aldus zaten wij eind van de middag in het ziekenhuis.

En nou ja, alles viel uiteindelijk best wel mee. Hoor.
Einde. van mijn geduld, wasmiddel en levenskracht

2 opmerkingen:

  1. Meis,ik ben trots op je dat je dit nog zo kan navertellen. Zijn de brokjes al uit de wasmasjien? Die blijven altijd zo kleven in het randje van het rubber..ieuwk. Dikke kus op hoofd van zoon 1, hij heeft toch AB ;-) x Suus

    BeantwoordenVerwijderen