Tegoedbon

Een paar maanden geleden kocht ik een jurkje, in de stad. Bij een winkel waar ik normaal nooit echt kom, het is niet echt mijn stijl, alles is heel erg basic en bovendien net te duur. Maar een mens doet wel eens spannend en dus was ik er binnen en kocht een jurkje. De mevrouw achter de kassa was irritant. ' ohoo dat is een leuk jurkje ! ' zei ze. Eh ja, dacht ik en verliet na het pinnen snel de winkel. Eenmaal thuis vond ik het helegaar geen leuk jurkje eigenlijk. Te wijd aan de bovenkant, te lang aan de onderkant en bovendien leek ik er dik in.
' Echtgenoot, lijk ik hier dik in? '
' Eh. Neeee. Neenee, natuurlijk niet liefje '

Wel dus. En ik bracht de jurk terug.
Achter de kassa stond een irritante mevrouw. Wederom.
' Oei, terugbrengen? Hoezo? Heb je niet gepast? Het is zo'n leuk jurkje! Nou jaa, okeee daaaan. Je krijgt een tegoedbon '

Ik houd niet van tegoedbonnen. Maar ja, je bent wel eens suf en dom assertively challenged, en dus toog ik huiswaarts met de bon.
Een andere dag was ik weer in de stad en kocht in de winkel een truitje. Met mijn bon. En een tientje meer, notabene, maar het truitje leek echt erg leuk.
Achter de kassa stond een irritante mevrouw.
Zo eentje met een kopje thee in haar handen, die het een Kop Thee noemt, en niet een KopJE thee, zoals het hoort. En die dan die Kop in haar beide handen houdt, alsof ze niet in een bloedhete winkel staat, maar net van een ijsberg af is gekomen na een barre tocht waar ze haar beste vriendin heeft moeten opeten.
Die mevrouw vond het wederom nodig om mij haar mening over de kleding in haar eigen winkel te doen toekomen en keek mij een beetje lelijk aan, toen ik haar de bon gaf.
' nou, dit keer veel plezier ermee he, harharhar '.

Ik rende de winkel uit met de angst in mijn ogen, en ik zag die angst ook in de ogen van Zoon2, die mij vergezelde in zijn wagentje. Hij was ook een beetje afgelikte cracker in de winkel vergeten, trouwens.

Eenmaal thuis vond ik het truitje waarlijk niet zo leuk. De kleur was gek, het stond me niet leuk en bovendien leek ik er dik in.
Maar ik durfde niet terug naar de winkel.
En dus is Echtgenoot voor mij gegaan.
En toen had ik wéér een tegoedbon.

Vandaag was ik in de winkel. En ik heb een jasje gekocht, van mijn bon. Onderhand natuurlijk een gratisj jasje, want wie weet nog ooit dat ik ook echt géld heb uitgegeven, aan dat lelijke jurkje.

Er stond een vrij vriendelijke mevrouw achter de kassa, die mij alleen een beetje vreemd bekeek toen er de hele tijd alarmbellen afgingen in de winkel, daar waar ik rondliep. (Dat was ook vreemd. Ik keek mijzelf ook vreemd aan). Ik overhandigde haar mijn bon en was vrij opgelucht over de hele gang van zaken.
En toen. En toen! Kwam er opeens een overduidelijk heel irritante mevrouw ook bij de kassa staan. Zij voelde de behoefte om mij te vertellen dat ik Heel Veel Plezier zou gaan hebben van mijn nieuwe jasje. En dat hij in de wasmasjien kan! In de wasmasjien!
Ik keek haar juichend aan, natuurlijk, want ik vond het zo griezelig dat ik dacht, dat aanpassen het beste idee was.

Ik verliet de winkel. Kwam thuis. (nadat er her en der nog wat winkelalarmen afgingen) en... Het jasje blijkt een goede aankoop! Het tij is gekeerd, het is gelukt, ik heb de bon niet meer, maar wel een leuk jasje. Hoezee zeg hee, wat een gedoe.
Misschien dat ik ooit nog eens naar de winkel terugga en een foto maak van de kassamevrouw. Puur ter illustratie.