vrijdag 13 maart 2015

Afleiding en het gapende konijn.

' Of konijnen kunnen gapen? ' Was de dringende vraag van Zoon2 van de week. En het zinde hem allerminst dat ik daar niet direct een al dan niet bevestigend antwoord op had. Dat konijnen kunnen ruiken, namelijk, daarvan was ik vrij zeker, gaf ik eerder al antwoord.
Verder wist het kind me te melden, dat het heus niks bijzonders is, als mensen uit elkaar gaan. Wij liepen gemoedelijk met Hond1 te wandelen en ik dacht maar eens een gesprek met het kind te beginnen, eens peilen of hij wellicht zo nog wat te zeggen had over Het Onderwerp. Nee, wat pas ECHT bijzonder is, is als je zomaar goud op straat vindt, of bijvoorbeeld een lekker snoepje.

Stemde ik mee in. Is sowieso tegenwoordig wel handig bij de zoon, om maar gewoon in te stemmen met zijn mening, vraag of willekeurige uitroep.
Hij zit in een fase, waarin opeens vreselijk duidelijk wordt, dat ook hij groot wordt. Nu nog mag ik in zijn billetjes knijpen en hem honderd kusjes achter elkaar geven. De ervaring leert echter, dat dit binnen afzienbare tijd voorbij gaat zijn, net zoals met Zoon1 gebeurd is. (Behalve natuurlijk als we alleen zijn, dan komt hij heus nog op schoot bij zijn lieve moedertje).
Zoon2 is heden ten dage nogal van het uitstellen. Voor het naar bed gaan, dient er nog even heel belangrijk dinges gedaan te worden, wat meestal inhoudt dat er iets opgezocht moet worden wat onvindbaar blijkt. Of het voorleesboek deugt niet en of we nog even naar de bibliotheek kunnen?

Verder vroeg ik me enorm af, wanneer het een goed tijdstip zou zijn om mijzelf eens in een fikse nervous breakdown te storten. Daar had ik namelijk echt ontzettende behoefte aan. Huilen, snot, lange uithalen, zulke dingen. En dat alles in groots zelfmedelijden, en dat iedereen me dan zou snappen en alles.
En niet geïrriteerd zou zijn. Of zou vragen wanneer de boterham met pindakaas eindelijk eens klaar zou zijn?
Niks van dat al dus he. Huilen deed ik hoor, wees gerust. En ook deed ik een beetje zeuren en zaniken en moeilijk doen. Ja, mag ik?
De Verkering reageerde er evenwel best goed op. Zoals een man, natuurlijk. Maar hee, dat ben ik gewend. Maar hij wilde niet meteen ook alweer van me scheiden. Viel allemaal weer niet tegen.

Misschien eens een weekje helemaal niet drinken. Dat was ook alweer een idee. Ja, het was een nadenkende week zo alles bij elkaar.
De maandag keek ik naar de klok rond 17.00 uur en schonk mezelf een spa rood in. En trots he, was ik. Had het het liefst op Facebook gezet. Maar ja, dat is dan ook weer zo wat.
Dinsdag had ik Borrelavond met De Vriendinnen en hield me kranig aan de thee. Gelukkig had Vriendin1 weer een Tinderverhaal en Zuske ook, dus iets te lachen viel er hoe dan ook. Ja, De Liefde maakt een hoop goed, zo in moeizame tijden. Oh.
Einde van de avond vroeg Vriendin2 me wanneer ik in GODSNAAM weer aan de wijn zou gaan. ' HAHAHAHA' deed ik. En gaf haar een mep.
Woensdagavond was ik er zat van zeg. En daarbij had ik toch nog lichtelijk de paniek gaande, ik het kader van de instorting, dus ik vond dat ik mezelf niet al teveel moest kwellen. Want ja zeg, waarom zou ik. Proost heur!

Weet je, mooie poging. Heel niet slecht en ook half gelukt als je het mij vraagt. Het enige dat iemand me vroeg (De Echtgenoot) was:' hoe gaat het met je wijnloze week?'
Waarop ik vroeg: ' Met de jouwe?'
Echtgenoot: ' Ik heb GEEN wijnloze week '
Ik: '.....*gloep* '

Gisteren sprak ik mijn Favo Ex, na ongeveer een jaar weer eens. De Favo Exen stapelen zich overigens wel op zo in de jaren. Moest ik maar eens mee ophouden, trouwens. Mooi leerpunt. Hij was helegaar niet verrukt van mijn nieuws over de relationele stand van zaken, wat ik me best kan voorstellen. Hij regelde wel fluks een sollicitatiegesprek voor me, waaruit maar weer blijkt dat mijn smaak in mannen helemaal niet slecht is. Misschien iets om op cv te zetten?
Overigens kwam dat gesprek nogal onverwacht en moest ik zomaar onvoorbereid en uit het niets ' wat over mezelf vertellen ' en mijn ' goede- en minder goede kwaliteiten ' even oplepelen.
Ik heb me redelijk gered volgens mij, wat me wel aan het denken zette over sollicitaties van de afgelopen tijd en waarin blijkt dat als je iets niet vaak genoeg doet, je de touch een beetje kwijtraakt.

De Echtgenoot vindt het bijvoorbeeld reuze leuk om mij zo te pas en te onpas te herinneren aan een van de laatste sollicitaties die ik deed.
Dat was in een hippe horeca-gelegenheid, waar ik het nodig vond, kennelijk, om te vermelden dat ik dus een hekel heb aan mensen die muntthee drinken, EN dat ik geen idee had hoe verse gember eruit ziet. 'Hahahahaha'- deed ik.
Nog even en ik had guinoa en verse smoothies afgekraakt. Niet dat het nog wat uitmaakte.
Heb de baan dus niet gekregen he, anders had u het wel geweten.

Ja, ik weet mijzelf wel te presenteren.

In elk geval weet ik nu wel dat konijnen dus inderdaad kunnen gapen. Niet perse omdat ze moe of verveeld zijn, overigens. Het is een groot raadsel waarom ze het doen, maar ze doen het. Zo lees ik op het wereldwijdeweb. Zoon2 zal blij zijn met deze informatie, als hij het niet al vergeten is. Grote kans dat hij in plaats daarvan liever opeens het hoe en waarom van de naakte buidelrat zal wensen te horen.

Ach, het houdt me bezig, van de straat en van de instorting. Vriendin2 zal blij zijn met deze nieuwe afleiding.



1 opmerking:

  1. Dat wijnverhaal ik ken dat ergens van :)), weer een achtbaantje gereden lees ik zo ...

    BeantwoordenVerwijderen