Zo is het gewoon. En lachen en kussen.

Zoon2 leerde gisteren fietsen. Zomaar uit het niks, binnen een half uur. Terwijl ik net een dutje op de bank deed.
Ja, ik ben er als de kippen bij he, als de jongens grote stappen in het leven nemen. Dus

Hij is er danig mee in zijn nopjes.
'Ben je ERG trots op mij, mamma?' Vraagt hij twaalf keer per dag.
'Ja mijn kind, HEUL erg!' Juich ik hem toe.

Vanmorgen liet hij zich zonder morren aankleden, alleen maar omdat hij stond te springen bij het idee dat hij nu op zijn fietsje ZONDER zijwieltjes naar school zou kunnen gaan.

Tot dusver zie ik dus louter voordelen.
1. Blij Kind
2. Geen gedoe deze morgen

Het moment dat ook hij opeens daadwerkelijk op straat zal fietsen, met auto's en alles eromheen, zal rap naderen. Daar denk ik nog even niet aan.

Zoon1 was een iets ander verhaal, qua het fietsen leren. Die was al ruim vijf jaar, toen het er enigszins op begon te lijken dat we wellicht de zijwieltjes eens van de fiets konden halen. Als hij dan zijn helm opdeed tenminste. En alleen op gras oefende. En we met een gips-pakket klaarstonden. En diverse verbanden en gaasjes.

Vanavond aan tafel zei hij zelf, heel zelf-kennerig: 'Weten jullie nog, dat ik er weeeeeken over deed, om zo'n beetje te kunnen fietsen?'

'Ja mopje. Dat weten wij nog.' Deden Echtgenoot en ik heel meelevend.
'IK KAN ALLAAAAANG HEEL GOED FIETSEN!' Brulde Zoon2.

Zoon1 keek bepaald misnoegd.

'Ach lieverdje, jij bent weer heel goed in heel veel andere dingen he.' Verzachtte ik het leed een beetje.

Maar toen ik net een heel verhaal wilde beginnen over ieders kwaliteiten en leren en oefenen en dinges en toestand, luisterde al niemand meer en was er geruzie over de pudding en wie er een gróter stuk had dan de ander.
Ik braak van pudding. Dus verliet de tafel.

Een half uur later had ik de boel eindelijk zover dat ze boven onder de douche stonden en ik vouwde zo heel moederlijk een stapel was op, terwijl ik het geschreeuw in de badkamer negeerde, en dacht zo eens na over de verschillen tot dusver, tussen mijn Zonen.

Dat Zoon1 zo bijzonder slim is, en Zoon2 zo bijzonder sociaal.
Dat ze allebei de bouw van hun vader hebben, (korte beentjes, brede schoudertjes) maar dat Zoon1 altijd al veel groter is geweest dan leeftijdsgenootjes en Zoon2 niet echt. Dat Zoon1 nóóit echt ziek is, en Zoon2 dat al héél erg vaak is geweest. Dat Zoon1 altijd valt, bloedt, gewond is en zoveel blauwe plekken heeft altijd dat ik bijna zélf de kinderbescherming zou bellen. Zoon2 is veel leniger, valt lang niet zo vaak, en als hij valt, staat ie weer op, zonder een krimp.

Zoon1 kon al lezen, op de leeftijd van Zoon2. Zoon2 kijkt met name afgrijselijke tv programma's.

Zoon2 heeft reeds een mening over de outfit die hij daags aan moet.
Zoon1 schiet in een blinde paniek als ik een keer vergeet wat voor hem klaar te leggen.

Zoon1 wil mij altijd helpen, ondersteunen en complimenteert mij met nieuwe outfits, oorbellen of haarkleur.
Zoon2 is groots lui van aard en wenst zelfs niet zijn eigen beker van de tafel te tillen. Kijkt daarbij meestal vuil naar mij, als ik het woord 'haarverf' zeg.

Zoon1 wil met mij naar musea, wil boswandelingen maken en leent elke week 12 boeken bij de bieb.
Zoon2 wil alleen maar buitenspelen en blijft rustig uren weg, om alleen af en toe te komen plassen of om snoep te vragen.

Zoon1 heeft nog steeds Sint Maarten snoep liggen.
Zoon2 had het in twee dagen allemaal schoon op.

Zoon2 houdt van geheimpjes, van 'stout' en 'stiekem' en van iemand voor de gek houden.
Zoon1 heeft een grote moraal met betrekking tot alles. Gooit niks op grond, wijst iedereen terecht als het gaat om de naleving van regels en schiet groots in de stress als hij merkt dat ik bijvoorbeeld iets wil doen wat eventueel misschien niet door de beugel kan in zijn ogen. Dit kan iets heel kleins zijn, zoals een groene wijnfles in het vak van de witte wijnflessen gooien, in de glasbak.
(En ik hou daar juist zo van. Kinderachtig, maar waar.)

En zo reed Zoon2 gisteren zonder ook maar één kleine moeite, weg op twee wielen.
En zo valt Zoon1 rustig om, met fiets, terwijl hij er gewoon naast staat.

Lach ik om allebei heel hard. Natuurlijk nadat ik complimenten en/of pleisters heb uitgedeeld.
En kus ze.

En daar gaat het uiteindelijk maar om, denk ik zo.

Ach en toen ik dat zo overdacht had, hoorde ik ineens weer het gekrijs uit de badkamer. Sleurde ze allebei wat minder olijk uit de douche, droogde af, poetste tanden, legde te bedde, las voor en zeeg neer in mijn keuken, toen de boel stil was.

Want dat is uiteindelijk toch wel het beste van de kinders. Als ze in bed liggen.
Ja, het is gewoon zo.