woensdag 4 december 2013

Sinterklaas en het verbrijzelde been.

Wat dramatisch vertoon is bij ons thuis niemand vreemd, zo merkte ik wel weer.

Zoon2 speelt dagelijks dat hij Sinterklaas is, waarbij hij veelvuldig in zijn handjes wrijft, krom loopt met een denkbeeldige staf en met een lage stem bromt dat 'Kristel heus lief is geweest'. Nadat hij snoep heeft gekregen. Niet als Zoon2, maar als Sinterklaas, natuurlijk. Drie minuten later komt hij recht-ruggig aanspringen en meldt dat 'Zoon2 weer terug is!' En eist vervolgens ook snoep voor zichzelf. Bij weigering ben ik helegaar niet lief meer en stort hij zich wenend op de bank in de armen van Hond1.

Úren vermaakt hij zich hiermee. Ik krijg niks meer gedaan zeg.

Gisteren was Zoon1 'heel erg ziek' zo vertelde hij mij met een aan lethargisch grenzend voorkomen vanuit zijn bed. Ik bevoelde zijn voorhoofd, keek niet echt alsof ik onder de indruk was, waarop hij een luidruchtig gehoest liet horen, waar hij duidelijk zijn best op deed. 'Jamaar, dan mis je van alles op school?' Boorde ik zijn zwakke punt aan. 'Jaa, ik vind dat ook heel erg, maar ik ben echt heus heel ziek en alles' zo kwijnde hij.
Alla dacht ik, en belde de school op om het kind ziek te melden. Ziek, moe, whatever ook. Kan me de drukte op school en in hoofd wel voorstellen.
En omdat hij echt waarlijk nogal overtuigend in bed bleef liggen, kwam ik toch maar met de thermometer aanzetten (niks aan de hand) en serveerde ontbijt op bed.
De rest van de dag bracht hij afwisselend vrolijk en amechtig door op de bank en aan tafel, ontwierp een spelletje met maar liefst 12 levels waarbij ik het genoegen had deze diverse malen te mogen zien.. en dronk een aanzienlijke hoeveelheid limonade.
Toen ik opmerkte dat hij zich zeker wel wat beter voelde? Nadat hij mij nogal een grote mond gaf, liet hij weer zijn cholera-esque hoest horen en zeeg op de bank neer met een gekweld gezicht.

Vandaag was hij weer op school natuurlijk.

Vanmiddag togen wij naar de bibliotheek, Zoon1 op zijn Spacescooter. Omdat wij net daarvoor de laatste details aan zijn surprise hadden voltooid, was hij goed geluimd en sprak honderduit over iets, wat ik niet echt hoorde omdat Zoon2 achterop de fiets weer het Ik Ben Sinterklaas - toneelstuk opvoerde. En toen hoorde ik een klap en nogal veel geschreeuw. Keek achterom en zag Zoon1 languit op het fietspad liggen, naast de stepachtige.
'Oei kind toch, sta maar gauw op' deed ik niet al te ongerust. Want geen bloed te bekennen he.
Bruuuuullend kwam Zoon1 naar mij toe, met een sleepbeen, en ik zág gewoon de woorden 'krukken, verband, ziekenhuis' in zijn ogen staan.
Ik klopte op zijn hoofd, gaf hem kusjes en zag al wel dat het allemaal zo erg niet was.
'Welnu, hupsa, op de step schat, dan gaan we verder'

'Kan ik niiieeeet. Ik kan NIKS meer. IK ZAL NOOIT MEER KUNNEN LACHEN' zo stond hij daar op straat.

'Maar hee, wat is daar nu allemaal aan de hand, wat schreeuw jij daar nu eigenlijk?' Wilde Sinterklaas bij mij achterop graag weten.

'HAHAHAHAHAHA, je lacht nóóit meer?' Bulderde ik.

'Ik haaaat jou, jij gelooft mij zeker weer niet he???' Was Zoon1 briesend.

'Wees maar niet ongerust, ik heb pepernoten gekoopt voor pakjesavond.' Zo verhaalde Sinterklaas.

'Kom aaaaaan nou, het gaat regenen!' Was ik er zat van.


En zo waren wij uiteindelijk toch op weg, waar mij later in de bieb opviel dat het slepende been van Zoon1 niks meer vertoonde van verbrijzeldheid of iets.

Met zijn zware stem joeg Zoon2 de biebmevrouwen de stuipen op het lijf en ik las maar eens een Psychologie magazine, omdat ik toch het idee heb dat ik me hier en daar wat moet inlezen.

4 opmerkingen:

  1. Ach, hoe vreugdevol is het leven wel niet met twee zonen? Os het niet heerlijk?

    Nou ja, in ieder geval: nooit saai! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nee Evelyn, zo is dat, haha, en zeeeer vreugdevol, dat wel inderdaad!

    BeantwoordenVerwijderen