Reünie 2.0 en een abusievelijke dood.

Een paar maanden geleden kwam ik iemand tegen, waarvan ik dacht dat hij dood was. Serieus. Dat was echt wel raar.
'Heee hallooo?' zei ik aldus vrij onthutst.
Hij herkende mij helegaar niet, dus het was uiteindelijk al met al een nogal onduidelijk en eenzijdig gesprek, waarbij ik me vergewiste van zijn goede gezondheid en de aanwezigheid van een hartslag, en hij me eigenlijk best heel vriendelijk te woord stond, ook al wist hij nauwelijks meer wie ik was. Ik kende hem namelijk van de basisschool, en dat is best lang geleden.
Drie jaar geleden was daarvan een reünie, wat toen bijzonder gezellig was, en voornoemde jongeman was er die dag niet bij, en over hem ging toen het verhaal dat hij niet meer in leven was. Aiii, vonden wij dat allemaal natuurlijk erg en alles. Niet dat hij onze beste vriend was, maar juist daarom eigenlijk. We waren zeg maar in die tijd niet zo aardig tegen hem. We vonden het niet zo leuk dat hij zei dat hij zijn tanden niet poetste, ook keek hij maniakaal uit zijn ogen en was verder best een vrindelijk persoon, maar op een beetje enge manier.

Toen ik hem in niet-zombie toestand aantrof op straat, compleet met vrouw en kind, vond ik dat dan ook een mooie reden om mijn oud-klasgenoten waar het drie jaar geleden tot diep in nacht met nogal veel wijn op zo gezellig mee was, weer eens te contacten. Reünie 2.0.
Na nogal wat heen-en-weer gefacebook was gisteren de datum waarop wij elkander weer zouden zien. Reuzeleuk. En het was ook weer erg gezellig. We dronken zo wijn en vertelden elkaar over het leev'n en hadden het over vroooeeeger en ik vertelde E nog even dat ik eens een snotterig kusje had uitgewisseld met A, toen ik zes was. Natuurlijk was E geschokt, want tijdens de basisschoolperiode hadden wij heuse verkering en al. En dat ik dan potdorie op mijn zesde reeds met A verkeerde, voor de duur van één hele middag. Ja dat is niet netjes he, van mij. E was mijn eerste liefde zeg, en niet de tweede, daar reken je dan op, als man, dat snap ik wel.
Gelukkig koestert E geen wrok, maar ik zag heus dat hij erg jaloers was hoor, drie en twintig jaar later.

En vandaag was ik met al mijn mannen op het strand, inclusief Hond1 en lag zo'n beetje zand in mijn haar te verzamelen terwijl ik net deed alsof ik sliep zodat ik niet met Zoon1+2 de zee in hoefde, en dacht aan gisterenavond. Dat het toch wel heel leuk is om mensen te zien waar je feitelijk al meer dan twintig jaar niks mee deelt, behalve een gezamenlijke jeugd, dat je bijna niks van elkaar weet, behalve wie onze ouders zijn, dat je niet met elkaar werkt, uitgaat, wekelijks mee praat, of überhaupt contact hebt, maar dat je dan op een avond, eens in de zoveel jaar, gewoon de draad weer oppikt, een hoop te lachen hebt en, ik spreek natuurlijk voor mezelf, een grote sympathie voor hen hebt, en oprechte interesse in het leven van de ander.
Dat het niet ongemakkelijk is, wat zomaar zou kunnen met eigenlijk 'vreemde' mensen, dat ik me absoluut niet geremd voelde om mijn eigen overdreven zelf te zijn en absoluut niet de behoefte om me beter of anders voor te doen dan ik ben. Wat je nog wel eens kunt hebben in sommige gezelschappen, die soort van nieuw zijn. Niet dat het mij lukt meestal, om een hele avond te doen alsof ik de keurige persoon ben die in het begin een handje gaf. Nee, die illusie zijn mensen vaak snel kwijt. Maar dat is weer wat anders.

En zo leuk dat iedereen toch wel is geworden wat je ooit wel dacht, toen we tien waren. Creatief, Zakenvrouw, Politiek, Mode. En ik werkeloos, maar dat is natuurlijk heel wat anders. Dat is geen way of life. Gaan we vanuit.
Ja ik kwam er weer bekaaid van af dus. Maar hee, ik heb vier mannen, wie kan dat zeggen.

En vanmorgen stond ik op de weegschaal, om zo eens te zien wat mijn dieet van wijn en crackers met smeerkaas met me doet, en was eigenlijk vrij in mijn nopjes, toen Zoon1 binnen kwam, mij bekeek, en concludeerde dat mijn billen groter zijn dan mijn buik. Ik denk dat hij het geruststellend bedoelde, omdat ik net heel overduidelijk mijn buik stond in te houden, om te kijken of de weegschaal daar in zou trappen. 'Dank je, Zoon' zei ik met rollende ogen. Waarop hij hard lachend de kamer verliet.

En ik maakte gauw wat onflatteuze foto's van hem, zodat ik die terloops op tafel kan gooien, als hij over twintig jaar een reünie heeft.
Hopelijk met mensen die niet abusievelijk denken dat hij ter ziele is. Maar met oude vrienden, waar het oprecht weer leuk mee is.