maandag 19 augustus 2013

Het museum van afgerukte ledematen.

Bitt're tranen weende Zoon2 vanmorgen, toen zijn vader het pand verliet om na nogal wat weken weer aan het werk te gaan.

'Neeeee pappiiieee' loeide hij door het huis, rende twee trappen achter zijn vader aan naar beneden en ik vond hem later, voor de voordeur in de hal, terwijl hij werkelijk heel overtuigend aan de deur stond te rammelen, in zijn pyjamaatje.

Heel zielig en al natuurlijk, maar hee, het is maandagochtend, de eerste dag na de vakantie, dus ik ben vooral bezig met het opnieuw uitvinden van een deugdelijk ochtendritme, het inpakken van trommeltjes en bekers drinken en rugzakjes, tandenpoetsen en haren kammen vóór 08.00 uur in plaats van rond het middaguur, dus ik maakte vrij korte metten met het hartverscheurende tafereel, wat eigenlijk best goed lukte.

Zoon1 ondertussen, maakte zich druk om grote-jongens-dingen, zoals in welk groepje kinderen hij in de klas zou zitten; of we wel op tijd zouden zijn en of zijn nieuwe multomap wel in zijn tas zou passen.

Ik slingerde heel routineus boterhammen met vlokken op tafel, vulde bekers met melk en sap, propte de multomap, inderdaad te groot, dan maar in de gymtas en verzekerde iedereen van het feit dat als we kalm en vooral rustig zouden blijven, we heus waar op tijd zouden zijn.

Buiten begon het als een dolle te regenen. Natuurlijk. Ik rende terug voor jassen en paraplu's en zo togen wij, nog steeds op tijd, schoolwaarts.

Nu wachtte mij daar nog een schone taak. Namelijk heeft Zoon1 de hele vakantie gepraat over zijn gymleraar, die hem het jaar daarvoor steeds belaagde met het feit dat hij wil dat Zoon zijn armbandjes afdoet tijdens de gymles. Zoon1 is een hip type en loopt al jaren rond met touwtjes-armbanden om zijn pols, geknoopt door oma, gekocht bij dagjes uit, zulks. En nee, hij wíl ze niet alleen niet afdoen, dat gáát ook maar niet zomaar. Ze zijn namelijk vastgeknoopt. Zonder sluiting.
'Welnu, dan pak ik een schaar, jongmensch' had de gymmeneer gezegd. Een keer of tien.
Waarop Zoon1 waarlijk angstig werd voor de gymles.

Persoonlijk snap ik antipathie voor gymles zelf nogal. Maar dat heeft weer andere redenen. Zoon, echter, vindt gym eigenlijk heel leuk en doet zijn best en ik zie dat uiteindelijk toch liever dan mijn eigen jammerlijke carrière op het gebied van sport en aanverwante zaken. Dus ik vond de gymmeester helegaar niet lief, zeg.

'Zoon', zo verzekerde ik het kind, 'laat dat maar aan je moeder over. Ik zal dat wel eens eventjes regelen met die meneer'.

'Jamaar hoooeee daaaan' vroeg hij bepaald wantrouwig.

'Ooh ik schrijf wel een briefje of zo' wapperde ik met mijn hand.

Maar nee, wát zou er in dat briefje staan, hoé zou ik dat dan geven, wáár dacht ik de man te vinden en wát zou hij dan zeggen?

Uiteindelijk moest ik dus beloven de man persoonlijk aan te spreken, en nee, hij wilde niet dat ik onvriendelijk zou doen, wat ik natuurlijk heus raar vond, want ik ben immer een aimabel iemand, vind ik.

En zo overhandigde ik Zoon2 vanmorgen aan Vriendin2 en haar Zoon2, om de jongens naar de peuterspeelzaal te brengen, rende ik door de regen met Zoon1 naar zijn klas om te zien of hij in een goed groepje zat en naar de juf en andere ouders te zwaaien, rende daarna dwars door de peuterspeelzaal richting gymzaal, kuste Zoon2 in het voorbijgaan en hatselde zo met mijn regenachtige schoenen door de jongenskleedkamer naar de gymmeester.

'Halloooo' zei ik olijk. 'Ik ben de moeder van Zoon1 en ik wilde even wat zeggen'.
De man keek me verwachtingsvol aan.

En ik orakelde zo een heel verhaal over de armbandjes, dat Zoon ze niet af gaat doen, maar dat we een oplossing hebben gevonden. Namelijk zal Zoon een Zweetbandje om zijn pols doen. Óver de armbandjes heen. Nah! Naaah! Goed hee! Riep ik.

'Ja' zei de man.
'Ja?' deed ik.

'U weet van het museum van afgerukte ledematen?' Gooide de man zo voor mijn voeten.
'Eh. Nee? Ieuw.' Trok ik een vies gezicht.

'Ja daar is een museum van. Van afgerukte ledematen. Door armbandjes. Want dat mag niet. Van mij niet, maar vooral niet van de Inspectie.' Vertelde de man, terwijl hij echt helemaal niet lachte of zo.

En zo ging het nog even door, waarbij ik zei dat ik toch dacht dat zweetbandjes nota bene gemaakt zijn om mee te sporten en alles en dat ik het probleem dan niet echt meer zag. Maar hij kletste nog wat door over de inspectie en ik begon het een beetje zat te worden, dus ik rondde het gesprek af, door te zeggen dat ik er vanuit ging dat we volgens mij een prima compromis hadden zo en dat ik het zou waarderen als hij voortaan zijn schaar-verhaal en armbandenantipathie aan mij of mijne Echtgenoot zou doen en niet meer aan mijn arme Zoon.

Ja nee, dat was dan wel goed, vond hij. En ik moest vooral naar hem toekomen, als er wat was.
Dat doe ik nu dus ook, nietwaar? Keek ik hem heus charmant aan.

En toen rende ik weer door de kleedkamer, door de peuterspeelzaal, terug de regen in. En googelde op 'museum van afgerukte ledematen' maar kon helemaal niks vinden. Tsssk.



7 opmerkingen:

  1. Nu wel. Als je googelt op museum van afgerukte ledematen kom je hier terecht.
    Grinnik.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik denk dat ik met diene mens wel zou overweg kunnen haha, ik heb ooit eens tegen een moeder gezegd dat ik de toetsen nog zou verbeteren en dat,ze er zelf punten mocht opzetten....
    Ik snap zoon wel, en bij pns zagen ze daar wel niet op, maar inspectie doet overal moeilijk.....en stel nu dat zijn polske aan het klimrek zou blijven hangen.....stel hé

    Ik ga diene toch onthouden, van dat museum, ik vind dat echt ne goeie!!!!
    Groetjes en wij hebben nog veertien dagen!!!!!!joepie!!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een heerlijk verhaal weer.
    Gelukkig is die Meis van ons nog al van de regeltjes, dus geen sieraden regels leeft die bijzonder strikt na. Ik blij, hoef ik in ieder geval niet met gymjuf in de clinch.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Vee, haha, ik lach altijd om jouw reacties. En wat heerlijk nog twee weken vakantie!

    Plien, dank je :) en mijn zoon is ook nogal een brave, vandaar juist zijn ongerustheid..haha!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Onze kinderen hebben ook zo'n scharenliefhebbet. Uit wraak noemen ze hem ' Krijn Chagrijn'.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Een deugdelijke naam, vind ik :)

    BeantwoordenVerwijderen