woensdag 14 augustus 2013

De gebrokene rib en de walrus.

Gisteren gingen wij naar het Dolfinarium. Echtgenoot en ik en Zuske en de Zonen. Nadat ik zoals altijd de auto had volgeladen met pakjes appelsap en bammetjes met kaas, haalden wij mijne zuster op, die slecht ter been was vanwege omdat zij tijdens een fietstocht naar het buitenland ten val is gekomen. Kreupel maar immmer charmant kwam ze aangezet en wij togen aldus naar Harderwijk.
Zoon2 had geen idee wat er op stapel stond en leuterde aldus maar steeds over speeltuinen, aangezien hij dat altijd als ultieme uitstapje ziet. Zoon1 had reeds van te voren op de website gekeken welke shows wij konden gaan bekijken en had een schema klaar in zijn knuistjes, om er maar voor te zorgen dat zijn ouders in elk geval geen roet in het eten zouden gooien met hun eeuwige rommelige planning. Normaal heeft hij zijn favo tante voor zulke dingen als steun, maar zij hotselde natuurlijk achteraan met het zere been en hij nam dus het zekere voor het onzekere met zijn plattegrond en schema.

Wij gingen naar de dolfijnen, wat alleraardigst was, wij bezochten een zeeleeuwen show die erg leuk was, maar het allerbeste was een walrus show. 'Och, wat een alleraardigste en snoezige diertjes', riep ik luid over de tribune, over de 1800 kilo wegende reusachtige klompvormige beesten.
Zoon2 klapte als een dolle mee met de show, Zoon1 keek angstig op zijn plattegrond waar de ijsverkoop eigenlijk was en Zuske en ik wilden direct een Walrus mee naar huis nemen. Echtgenoot dutte zo'n beetje in, onderwijl.
Toen we daarna een speciale kleine-kinderen-voorstelling bezochten vielen ook Zuske en ik in slaap, terwijl Zoon1+2 enorm genoten van de poppen op het podium.

Eenmaal thuis vielen mij diverse Walrus-grappen ten deel, gevoed door Echtgenoot die de jongens steeds dingen influisterde waar ze erg hard om moesten lachen en die over mij schenen te gaan. Heel leuk ja.

Intussen loopt mijn zuster met een sleepbeen rond en ik heb eigenlijk al een week of twee nogal pijn ergens rond mijn ribben en schouder. Dat werd gedurende de afgelopen week nog erger en gisteren was het waarlijk nogal vervelend aan het worden en ik brulde dan ook steeds bij elke willekeurige beweging van de Zonen in mijn richting: 'pas oooop, mijn gebrokene rib!' Mijn zuster en ik hebben opvallend vaak tegelijk pijnen en toestanden. We zijn bijkans een tweeling zeg. En zo bezocht ik vandaag maar weer eens de huisarts. Nu was dat al even geleden, en ik ben inmiddels blond, dus zonder al teveel schaamte ging ik maar weer eens het pand binnen, zonder dat ik me een arts-stalker voelde.
Ik nam Zoon1 mee ter ondersteuning en terwijl hij een Donald Duck las, deed ik mijn verhaal over mijn pijntje. En ach, wat bleek nu zo. Ik heb een gekneusde rib zeg. Nah. Hoe kóm ik daar nu aan? Deed ik heel natuurgetrouw een verbaasd iemand na.
'Je bent van je fiets gevallen, mamma' hielp Zoon1 een handje.
'Oh ja, haha, dat is zo zeg' kwam ik er niet meer onder uit.

Want ja, ik was immers een paar weken geleden heel onverwacht en per ongeluk van mijne fiets tegen de grond geslagen.

'Jamaar jaa, dat is al wel weken geleden hoor' probeerde ik mijn gezicht te redden.

Maar wat blijkt. Juist na een paar weken wordt de pijn het ergst omdat je het dan al een hele tijd overbelast hebt.
Kijk aan, dat verklaart het wel zeg, zei ik zo tegen Zoon1.
'En toen sprong Zoon2 ook nog bovenop je he mamma' kwam het kind net iets te laat met een ook plausibele reden voor mijn gekneuzende ribske.

Want ja, ik zei natuurlijk niet tegen dn dokter dat ik midden in de nácht van de fiets was gevallen. Maar wie valt er nou van de fiets, normaalgesproken, als volwassen en verstandig en gewoon fietsend iemand. Werkelijk. Ik had zo het idee dat zij er wel het fijne van dacht.

En toen ik later in de apotheek stond voor de pijnstillende toestanden die ik voorgeschreven heb gekregen, kwam ik Vriendin2 tegen, die werkelijk brúlde van het lachen, toen ik haar vertelde over mijn blessure.

'NEEEE? EN KOMT DAT DOOR TOEN JE V....' bolderde ze van het lachen.
'EEEERRRGGG HE??? HAHAHAHAHAHAHAAA' vergat ik even dat ik in de Bloemendaalsche apotheek stond, waar achter de balie de mevrouwen elkaar zo eens aankeken terwijl ze ons gesprekje aanhoorden.

En zo kan ik me ook al daar niet meer normaal vertonen. Terwijl ik nog zo het verhaal de wereld had willen in helpen dat ik mezelf een beetje pijn had gedaan toen ik Hond1 uit de sloot redde, of terwijl ik de tuin van een oud vrouwtje aan het schoffelen was, of terwijl ik Zoon1 of 2 over mijn schouder had gegooid om ze uit een gevaarlijke glijbaan te redden. Of eigenlijk, het beste, dat er een walrus was ontsnapt uit de voorstelling, maar dat ik toen heldhaftig op zou zijn gesprongen om het beest tegen te houden en dat hij me toen een klap had verkocht met zijn snorhaar.
Zoiets. Maar nee hoor. En nu drink ik dus maar een glaasje rosé, want er was in het hele dorp geen fles wit meer te vinden. Ik vraag me af wie er zo idioot veel wijn steeds koopt daar.




8 opmerkingen:

  1. oei oei, pijnstillers en rosé.
    Beterschap!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank je, en haha, ik heb ze nog niet ingenomen hoor:)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. De laatste keer dat ik van mijn fiets viel is ook nog niet lang genoeg geleden en in plaats van na een paar wijntjes, na een 'paar' biertjes. Het resultaat bij mij was een gezicht vol schaafwonden. Lastig te verbergen en het duurt nog best lang voor het heelt..

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Oke, er ligt hier een les voor je. Geloof mij; never ever neem je je kind mee naar belangrijke besprekingen. Het kan je imago voor je leven beschadigen. Jij hebt nu je ervaring bij huisarts en apotheek, ik heb ooit deze cruciale fout gemaakt bij het inruilen van mn auto.

    Geloof me; niet meer doen.
    Is beter

    BeantwoordenVerwijderen
  5. HAHAHA Yvonne, je gezicht....!ARghhh....

    Leonieke. Dank. Ik weet nu ook beter, haha.

    BeantwoordenVerwijderen