maandag 24 juni 2013

De zere teen en de nachtvlinder

Vanavond na het eten stootte ik mijn teen zeg. Ik krijste als een bezetene, terwijl er in een seconde door mijn hoofd schoot, dat dat waarschijnlijk ook de reden is dat Zoon1 (tot mijn ergernis) altijd als een bezetene krijst als hij bijvoorbeeld over een grasspriet struikelt. In elk geval deed het pijn, werkelijk. En ik heb nog steeds een beetje het idee dat ik nu een gebrokene teen heb, maar dat zal wel weer niet.

Echtgenoot ging vanavond sporten, dat is zijn liefhebberij nummer 48 tegenwoordig en ik zou er wat tegen hebben, als hij er niet zulke brede schouderkes van zou krijgen. En ik plande een avondje televisie kijken en nagels lakken.
En mijn keus viel op de NCRV documentaire Nachtvlinder. Ach toch. Dat was mij daar een verdrietige bedoening, ik werd er compleet naar van. Maar wel ergens op een goede manier, want het was een mooi verhaal hoor. Het komt er op neer dat een meisje op haar 26e verjaardag zichzelf de dood cadeau deed. Zij was ernstig ziek en wilde zichzelf een nare lijdensweg besparen. Doktoren zagen in dat haar wens gegrond was en stemden toe, waarop zij besloot op haar allerlaatste avond een enorm feest te geven in de kroeg, met alle vrienden en familie en drank en muziek en dansen en alles, om de volgende dag met kater en al dood te gaan. Een onwaarschijnlijk bijzonder verhaal. Vriendinnen die dansten tijdens haar begrafenis, omdat zij dat zo gewild zou hebben, dansmuziek tijdens het dragen van de kist naar haar graf en zij zelf, die in haar laatste minuten heel rustig was en uitkeek naar haar einde. Want dan zou ze naar haar moeder gaan. Haar moeder die aan dezelfde erge ziekte was overleden toen zij nog klein was. En zij heeft in de jaren daarvoor geleefd zoals zij het het allerliefste deed, als nachtvlinder in Amsterdam, met vriendinnen en feest en kroeg en drank en mannen en plezier. Met in haar achterhoofd altijd haar grote liefde die vanaf het begin nooit haar man zou worden en de vader van haar kinderen, omdat dat alles uitgesloten was omdat ze sowieso vroeg zou sterven. Terwijl ze zo graag kindjes zou hebben gekregen. Nah zeg. En dat ze dan op de avond van haar feest voor de laatste keer haar haar staat te doen, zich op staat te maken en een leuk kleertje aantrekt. Voor de laatste keer. Ik dacht daar steeds aan, van zou ze zich beseffen, dat dit de laatste keer zou zijn? De laatste keer in Amsterdam, voor de laatste keer in een auto. Voor de laatste keer de nacht naar dag zien gaan. De dag waarop ze dood zou gaan. Nooit meer een middag, een avond en een nacht en weer een ochtend.

Ik doe al moeilijker als ik afscheid neem van een Landal vakantiehuisje na een week.
En ik maar gillen om mijn kleine teen he.

Het was heel mooi, in elk geval. En ik stuurde per whatsapp huilende popjes naar mijn Zuske die hetzelfde zat te kijken. En toen was het afgelopen en had ik niet eens mijn nagels gelakt, want zat op het puntje van de bank te kijken, de hele tijd.
Dus dat heb ik net nog even gedaan. Donkerblauw. En ik ga zo mijn zere teen in de brede armen van Echtgenoot leggen.

Dan zal ik de volgende keer vertellen van het gedoe van de afgelopen week, want ik weet dat u niet kunt wáchten, om mijn diarree verhalen gewoon weer te lezen ja.

6 opmerkingen:

  1. Pfff zwaar verhaal, maar mooi begrijp ik. Sterkte met kleine teen in brede schouders ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik keek ook. En terwijl ik dat deed vroeg ik me af wie er nog meer naar zat te kijken.
    Jij dus.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. ik keek ook,.
    en voor wat het waard is qua teen; niet naar de eh, want een gebroken/ gekneusde teen kan je zelf fixxen. gewoon even een gaasje tussen de zere teen en de teen ernaast ( anders gaat het smetten en andere dingen die je niet wilt weten) en dan met bruine tape dakpansgewijs even die twee gebroederlijk aan elkaar tapen ( steeds een stukje overlappend dus) en dan een paar dagen op degelijke schoenen, met veter.
    zo, dat was t stukje; de zuster verteld :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Teen is weer goed. Ik bleek weer aansteller, voel het nog wel in strakke schoen maar verder ok. Dank voor tips Leonieke!

    Novy; hadden wij ook kunnen whatsappen... dat helpt wel hoor.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik heb je nummer toch helemaal niet! (Haha: zei jij dat niet pas ook al? :))

    BeantwoordenVerwijderen