dinsdag 4 juni 2013

Avondvierdaagse. Zonder wijn, maar toch leuk.

De Avondvierdaagse. Ik herinner me van eigen jeugd (negen keer gelopen, thank you very much)heel veel regen, eigenlijk. In Haarlem verzamelde de ganse basisschooljeugd zich in een straat, elke avond van elk jaar dezelfde, om daarna eerst de 5- en daarna de 10 kilometer te lopen. Regenjassen aan en gáán. Onderweg limonade, kraampjes met stukken komkommer en natuurlijk heel veel póóóótje met VET en alles. Het was vast ook vele jaren heel mooi weer, maar ik wil u even laten weten dat een beetje regen mij niet deerde. Nu wel. Toen niet.
En mijn arme moederke en vaderke, meesjokken deden ze hoor. Door Haarlem, door elke buurt denkbaar, langs Het Zwarte Pad, over bruggetjes en langs bollenvelden. Hotsa, gingen we.

Twintig jaar lang daarna was het mijn zaak verder niet, en merkte ik er alleen wat van omdat op de laaste vrijdagavond, elk jaar een keer, de Grote Markt in de stad volstroomde met bloemen uitreikende opa's en oma's en hossende scholen met spandoeken, terwijl ik met mijn fiets probeerde naar de kroeg te komen.

Vorig jaar was het zover voor Zoon1, en Echtgenoot zou de honneurs waarnemen. De school van Zoon1 doet een eigen Avondvierdaagse, een weekje later dan de Haerlemsche die ik ken, en dat is verder ook niet met andere scholen samen, maar alleen met de eigen school. Wat het geheel wel wat overzichtelijker maakt, lijkt me. Want om je eigen kind terug te vinden tussen 1000 anderen is wel lastiger dan tussen 150. Een causaal verband, dunkt me.
De laatste avond liep ik ook mee, samen met de toen nog kleine Zoon2, die weigerde in zijn karretje te zitten, en dat was heus leuk, ook al kwam ik er op het moment van de medaille-uitreiking achter dat ik de bloemen vergeten was te kopen. Ik had duidelijk mijn moeder niet van te voren gebeld.

Dit jaar gaven wij natuurlijk ook Zoon1 op. En ik deelde Echtgenoot mede dat hij vier avonden onder de pannen zou zijn. Haha.
Dacht ik.
Want vanavond was de eerste avond en E moest tot later werken en kon dus niet mee. Oh. Ik bracht Zoon2 naar oma, om daar het diner te gebruiken, slingerde pizza's in de oven voor Zoon1 en mijzelve en vertrok om half zes naar het startpunt. Want ook dat doet de school van Z1 anders, ze starten elke avond vanaf een ander punt. Een half uur fietsen van huis, naar dat punt. Maar hee, fietsen, daar zit ik op, ik doe niet anders, dus daar zeur ik verder niet hardop over. Ik deed pakjes drinken in zijn rugzakje en wij gingen op weg. De zon scheen en ik dacht, waarlijk gezellig, een ommetje met Zoon1.

En kwamen op startpunt aan. Waar bijkans elke ouder in deugdelijk wandeltenue stond zeg. Wandelschoenen, sportschoenen, sportbroeken, rugzakken, fleece allover the place. Huuu, deed ik. Alsof we naar Santiago de Compostella zouden gaan zeg. En keek zo eens naar mijn rokje en gympjes. En checkte even mijn lippenstift, natuurlijk.
Terwijl Zoon1 reeds naar zijn klasgenoten rende, trok ik hem even terug en zei, dat hij fijn zijn gang moest gaan, als hij me maar af en toe even een kusje kwam brengen, zodat ik zou weten dat hij in orde is. Immer de verantwoordelijke ouder he, ik.

Maar welnu, dat was een waarlijk leuke wandeling. Compleet door bos en duinen, met de zon zo mooi laag dat alles in een kaarslichtachtig licht komt te staan, en dat door de bladeren en zand gefilterd, echt fraai. En ik liep zeer gezellig met
Moeder S te kletsen, waardoor zomaar vrij ongemerkt bijna zes kilometer voorbij gingen. Ik viel niet over een boomstronk, ik moest niet opeens enorm poepen, ik zei voor zover ik weet geen enorm genante dingen en ik dacht geeneen keer aan wijn en sigaretten. De natuur he mensen, de natúúúr. Zoon1 kwam mij daadwerkelijk een paar kusjes geven en ik genoot ontzettend van zijn plezier. Hij heeft niet zes kilometer gelopen, maar wel twaalf kilometer gerend, zo vaak rende hij heen en weder over duin en door bos. Om half negen legde ik hem te bedde, waar hij duidelijk heus blij mee was, ook al zei hij van niet. Hij legde zijn hoofd op zijn kussen, pakte zijn boek en zag er zeer tevree uit.

En ik ging zitten, nam een welverdiende wijn en meldde Echtgenoot dat ik morgen ook ga. Ik zag hem denken. Vrijdag zijn we tien jaar samen. En ik zit vol verrassingen. Wándelen, voor mijn pleziér. Avondvierdaagse ruuuules.

5 opmerkingen:

  1. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Goed zeg!

    Oke, hier komt een kleine confession mijnerzijds:
    ..........
    Ik heb drie kids groot gebracht en mijn "ik heb niks met de avondvierdaagse"gen overgedragen.

    1 avond vorig jaar heb ik me zo gek laten maken dat ik met dochter drie een avondje mee zou lopen. ( zo en ik dan wel weer he, zo voor de leut een avondje). Echt het begon met miezeren, en al heel snel hoostte het. Paraplu's alom die in mijn ogen prikte, een tempo om op te schieten,..grrr al heel snel lispelde ik dat we een zijstraatje ingingen en daar heb ik de bezemwagen ( lees echtgenoot) ons laten ophalen.

    Ik neem zulke tekens van boven serieus.
    De eerste keer dat ik er ooit weer mee van doen wil hebben ga ik als oma bij de finish staan, met fleece en bloemen. Maak ik alles goed.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Je schrijft zo plezant he. Ben normaal een stille lezer, maar Moest toch even melden dat het steeds een plezier is om bij jou te lezen. Doe zo verder !

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik liep daar pas nog, op die laatste avond op de Grote Markt. Maar eh... zonder wijn? ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Leonieke, hahaha, ik vrees dat ik daar niet mee weg kom hier. Maar alla, de zon scheen hier nu wel, dat scheelt enorm.

    ChoCho, dat is aardig, dank!!

    Novy, in Haarlem? Hoe leuk! Ik was er toen ook. Haha.

    BeantwoordenVerwijderen