Project Poep en Plas

Zo, zei de lieve juffie van de opvang van Zoon2 aan het begin van deze week. 'We kunnen wel gaan proberen om Zoon2 eens een dag zonder luier te laten lopen.'

'Oh. Ja. Goed idee zeg.' Deed ik heel meewerkend en opvoedkundig en al.

Nu zijn wij thuis al wel een tijdje bezig met het idee om eventueel op een later te noemen tijdstip de luier af te schaffen hoor, het is niet dat ik álles maar overlaat aan de opvang. Niet álles. Maar een van de grote voordelen is dat ze het kind zindelijk maken. Dat deden ze bij Zoon1 en ik had dan ook goede hoop op Zoon2. En ja, daar kwam dus van de week het verlossende woord.
Het kind had het gesprekje aangehoord en zodra hij het woord 'onderbroek' opving, was er geen houden meer aan. Hij kreeg een onderbroek aan? Zo veronderstelde hij. Nu, daar wilde hij wel het fijne van weten, en dus scharrelde ik alle te klein geworden onderbroekjes van Zoon1 uit mijn enorm overzichtelijke linnenkast op (kuch) en daar begonnen wij aan Project Poep en Plas.
'Let erop, als je moet plassen, dan heb je dus géén luiertje aan he' zo drukte ik hem op het hart. 'Ja mammie, ik ga op de wc' zei hij trouwhartig, terwijl er zich een plasje rond zijn sokjes vormde.
Nadat schoon setje kleren nummer 2 aan was, begon onze dag die verder compleet in het teken van de wc zou staan.

En het ging goed. Waarlijk wel goed. 2 ongelukjes en 46 wc bezoekjes. Elke 3 minuten riep Zoon2: IK MOET POEPEN!!! En dan sprongen Echtgenoot en ik op, renden samen met het kind naar de wc, alwaar zich al na twee keer een heus ritueel voltrok.
Ik trok het broekje en onderbroekje naar benee.
Zoon ging op het opstapje staan. En sprak de woorden: 'Wie wil mij op de wc zetten?' daarop staken E en ik onze vinger op. Het viel mij steeds ten deel om de kleine billetjes op de wc te tillen waarna wij allen vol spanning wachtten op wat zou komen.
En ja, elke keer een piepklein plasje.
Waarna er met veel omhaal enorme lappen wc papier van de rol werden getrokken, wij applaudiserend en juichend en high-fivend in de rondte sprongen en het plasje gedag-zwaaiend werd er doorgetrokken waarna we weer voor de volgende paar minuten ieder ons weegs konden gaan.

Om half elf in de ochtend was ik uitgeput zeg.

Ook had ik een zere keel van het luidruchtige gejuich dat ik steeds liet horen. 'JA! OOOH WAT BEN JIJ EEN GROTE JONGEN!!!' En ook: 'NEEE, HEB JIJ EEN ONDERBROEKJE AAN??!!? JAA, NATÚÚRLIJK WIL IK DAT ZIEN!' Waarop hij trots zijn broek liet zakken om De Onderbroek aan mijn verbaasde ogen te laten zien. Hij belde oma, hij stuurde whatsappjes rond en ik zette alles op Facebook.
Het was bijzonder ontroerend allemaal, dat snapt u zeker wel. En ook een serieuze zaak. Echtgenoot en ik bespraken diverse technieken omtrent het Project. Nee, we moeten hem niet dwingen. We mogen nóóit boos worden om een ongelukje en hij moet er pleziér in houden, anders is het meteen een verloren zaak.
Maar dan was er nog de kwestie Poep. De Plas was inmiddels een soort van onder controle, maar numbertwo was nog niet aan de orde geweest. Dat vond het kind ook 'een beetje eng' zo liet hij weten. WELNEEEEEE dat is niet eng, deed ik maniakaal. Dat is LEUK! Argwanend bekeek hij mij, vanonder zijn abnormaal lange wimpertjes, en liet een scheetje.
En toen. Eind van de middag stond ik net op het punt om weg te gaan naar een etentje, in de make up en met een frisch kleurtje nagellak op, en toen meldde het kind weer de aankomst van zijn poep. Hooo, liet ik mijn mascara vallen, riep Echtgenoot ter plaatse en wij stonden vol verwachting weer gezamenlijk naast de pot. Daarop het kind, met een zeer geconcentreerde blik in de oogjes. En ja. Hij poepte. Op de wc.
Hij was nog nooit zo trots geweest. Terwijl hij met een ongelooflijk verheugd snoetje nog op de wc zat, in afwachting van nog meer, becomplimenteerde ik hem uitzinnig en stuurde Echtgenoot op pad voor Het Cadeau.
Dat was namelijk het geval. We hadden Zoon2 al enige tijd geleden gevraagd, wat hij nou graag als beloning zou krijgen, mocht hij in de verre of nabije toekomst wellicht eens op de wc terecht komen. Nu, daar was hij duidelijk in. Een elektrieke tandenborstel moest het worden. Net als zijn broer die heeft, waar hij altijd met afgunst naar kijkt. Welnu, dit was dus het moment. Dus terwijl ik bijna te laat was voor mijn afspraak, Echtgenoot helegaar geen zin had om nog de deur uit te gaan, zat ons kind op de wc, en verwachte, geheel terecht, zijn cadeau. En dus toog E naar het dorp om tot aanschaf van een tandenborstel over te gaan.
De dankbaarheid was groot en ik maakte foto's van een meer dan blij jongetje.

Nu zijn we een paar dagen verder en het is allemaal heel dynamisch bij ons thuis. Er zitten een stuk of veertien natte onderbroekjes in de was, maar er wordt met verve tandengepoetst. Ook wat waard.