Over TLC en stiekem meisjes baren.

Tegenwoordig kijk ik vaak naar TLC, de zender voor vrrrrouwen, met een diversiteit aan fijne programma's. Favoriet is, natuurlijk, i didn't know i was pregnant over dames die opeens, zomaar, aan het baren slaan en vantevoren NIETS in de gaten hadden.
Zalige tv natuurlijk, want: HOE KAN DAT?
Ja, zeggen ze dan. Ik werd wel een beetje vadsig, maar ja, ik vrat me ook ongans aan hamburgers en al, dus ja. En ze zijn ook allemaal gewoon negen maanden lang ongesteld, of soms niet, maar dat vonden ze dan ook verder niet zo gek. Verder voelden ze niet het trippeltrappel van kleine voetjes in dn buik, hadden verder ook nergens last van en pas als er een half kind uit hen hangt, krijgen ze een beetje het idee dat er wellicht iets aan de hand is.
Jaaa. Ik vind dat raar. Toch heb ik het een keer meegemaakt, jaren geleden in mijn toenmalige baan, kregen wij op de ochtend van 1 april een telefoontje, dat medewerkster dinges, niet kon komen werken, want had namelijk net een kind gekregen. Haha, zeiden wij. 1 april en alles. Maar nee, het was echt zo. Medewerkster had zomaar, een kind gekregen. Een week of twee later kwam zij met het bewijs ons kantoor binnenwandelen, een klein babymeisje. Nou jaaa, hoe kaaaan daaat nououuouo? Riepen wij allen. Nu, zij was ook aan de dikke kant geworden, de laatste maanden, maar ze was al niet een tenger type en had veel stress gehad, dus tja. Ze was ook niet ongesteld geworden maar weet dat aan de stress, ook. Pas toen ze op een middag zulke enorme buik- en rugpijn had gekregen dat ze niet langer op de ladder kon staan, waarop zij net haar nieuwe huis aan het schilderen was, was ze naar de arts getogen die haar de schrikbarende mededeling had gedaan dat ze op het punt stond haar nageslacht te werpen.
Zulke dingen gebeuren dus kennelijk. Volgens TLC overigens heel erg vaak, want dagelijks, al maandenlang, kun je de verhalen bekijken.

Van de week zag ik een ander fijn program, over vrouwen met een sloot zonen die perse een dochter wilden, en daar gerust een keer of 7 zwanger voor wilden zijn, om steeds maar te hopen op een meisje. Terwijl ze steeds maar zonen baarden, raakten ze in een diepe depressie en vergeleken zichzelf met mensen die helegaar geen kind kunnen krijgen. Nu, dat vind ik ook raar. En ik denk dat dat helemaal niet hetzelfde is bovendien. Maar die vrouwen gingen aan de slag met injecties en enge medische toestanden in het buitenland, om voor elkaar te krijgen dat er een aantal chemisch gemaakte embryo's van het vrouwelijk geslacht werden gemaakt. Ook dat mislukte de helft van de tijd en ondertussen liep hun relatie stuk, konden ze niet meer werken, hadden ze geen plezier van hun schare zonen en zaten ze in een constante pms-periode door alle hormonen. Gezellige boel ja, maar fijne televisie verder wel.

Ik heb dat probleem gelukkig helemaal niet. Ik heb dan wel twee zonen, maar wens helemaal geen meisje, ook al omdat Zoon2 eigenlijk aan alle eigenschappen van een meisje voldoet. Hij behangt zich met kettingen, haarbanden en wil staartjes in zijn haar. Wil elke week een ander kleurtje op zijn nagels en van de week vroeg hij op hoge toon, terwijl hij mijn sieradenbakje doorzocht, waar zíjn oorbellen eigenlijk waren. Als er ergens uit te kiezen valt, gaat zijn voorkeur uit naar het roze. Hij stift zijn lipjes met de grootste zorg. En hij sjouwt zijn pop Isabel overal mee naar toe. Ik vind dat zalig en ik lach me gek om hem.

Natuurlijk is hij verder een enorme jongen, met een grote trots op het feit dat hij een piemel heeft. Hij vindt het bijzonder zielig voor mij dat ik dat niet heb en heeft het er vaak en graag over. Gisteren vroeg hij zich af wat er toch ónder zijn piemel hangt. Nu, liefje, dat is je zakje, vertrouwde ik hem toe. Met balletjes erin.
Ach, dat vond hij interessant.
Balletjes? Kan ik daarmee rollen? Vroeg hij ademloos. En zag zichzelf natuurlijk in het bezit van een handig speeltje in tijden van verveling.
HAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAA brulde ik. Róllen. Róllen! HAHAHAHAHAHA.
Nu, dat vond hij maar matig grappig, liet hij merken. Diep gekwetst keerde hij mij de rug toe en wenste geen vorm van communicatie meer met mij te voeren.

Toen ik hem even later vroeg om zijn jas aan te doen, teneinde boodschappen te kunnen gaan halen met mij, liet hij weten:
'Nee mamma, dát had je eerder moeten bedenken'.
En daarna:
'En dan ga ik nu bij oma logeren. En jij mag niet mee'.
'Pech voor je mamma.'
En een half uur later:
'Ik ben boos op jou en het is nog niet goed.'

Wat ik dan toch weer bijzonder vrouwelijk vond, eigenlijk.
Misschien heb ik toch stiekem een meisje ter wereld gebracht, zonder dat ik het doorhad. Even TLC bellen voor een reconstructie filmpje.