Van de kleuter die een mens wordt.

Vandaag kwam Zoon1 met de mededeling dat hij 'iem' aan-elkaar-kon-schrijven. Natuurlijk begon ik al te juichen voor ik helemààl begreep waar het kind nu eigenlijk precies over
bazelde, want ik ben heus een heel motiverende moeder en alles.
Het bleek, dat hij bedoelde, dat hij dus inderdaad 'iem' aan elkaar kon schrijven. Niet in blokletters dus. Maar. Aan. Elkaar.

'Ach kind, juist ja. Wat goed van jou!' zei ik dus.

En hij demonstreerde zijn nieuwste kunst.

Waarom hij iem schreef, in plaats van Siem, wat immers zijn naam is, weet ik eigenlijk nog steeds niet, maar dat komt omdat ik ineens 3 jaar terug in de tijd ging. Toen het kind 3 jaar was en zijn eigen naam niet helemaal goed kon zeggen, nog. Hij noemde zichzelf Iem.

'Daaag hoe heet jij?'
'Iem'
'...'

Ik herinner mij nog heel goed de keer dat wij in de Hema waren en ik heel rustiek zo wat aan het kijken was bij de slankmakende hemden of iets, of de worstenbroodjes, zou ook kunnen en ik had eigenlijk helegaar niet door dat Zoon1 niet meer naast mij stond. Tot ik keihard hoorde omroepen:

'WIL DE MOEDER VAN IEM NAAR DE SERVICE BALIE KOMEN? DE MOEDER VAN IEM! IEM IS ZIJN MOEDER KWIJT!'

Ik schrok als een waanzinnige zeg, wat een kabaal.
En op dat zelfde moment besefte ik mij, dat 'iem die zijn moeder kwijt was' mijn eigen gebaarde was. Mijn kind, mijn bloed, mijn leven.
Als een dolle kuierde rende ik naar de service balie, waar Zoon zo'n beetje schaapachtig stond te kijken. En ik zag heus wel dat de balie-mevrouw het maar niks vond dat ik mijn kind was kwijtgeraakt en dat ik ook nog eens bolderend van de lach kwam aanzetten om het 'iem' dat zojuist was rondgeroepen. Want ik zag zo voor me, dat de mevrouw het kind had zien rondscharrelen, had gevraagd waar zijn moeder was en dat hij heus had willen verduidelijken dat ik even bij de tweeliterpakkenchardonnay stond en hijzelf bij het Jip en Janneke krijt, maar dat hij een beetje schrok en zei dat hij dat niet wist. En dat hij toen zijn naam, 'Iem' noemde.
'Dag jongen, was je kwijt?' zei ik tegen het kind en nam hem mee om ijs te gaan eten of iets.

En ja, daar dacht ik dus aan vanmiddag.

Want de tijd gaat snel, he mensen.

Zo denkt hij dat hij iem heet en zo kan hij het aan elkaar schrijven.
Want dat doet groep 3 met een kind.
Dat vorige week nog kleuter was.
En nu opeens niet meer.
Hij leert schrijven en hij leert opeens een groter kind te zijn. Dat opeens in zijn eentje op een groot en nieuw schoolplein staat en alleen de klas inloopt en zijn eigen lunch uit zijn tas pakt en alles. En zijn jas ophangt en zijn gymtas.
En ik kan wel janken, als ik daar aan denk.

Groep 3, waar je groter leert zijn. Waar je leert praten via papier.
Waar ik als moeder helemaal niet meer in deel, maar alleen maar verneem, van kleine mededelingen als hij thuiskomt.
De groep waar je langzaamaan groeit naar de rest van je schoolcarriere, met de klas waar je tot groep 8 mee samen gaat zijn en alles leert wat de basis is voor de rest van je leven.
Zoon1 heeft precies 6 weken om het hele jaar in te halen en hij springt er zo doorheen, recht mijn armen uit, op zijn eigen benen.

Misschien was zijn geschreven 'Iem' wel een eerbetoon aan zijn klein-zijn.
Aan die keer in de Hema.

Hoewel hij vanmiddag gewoon weer vier keer van zijn fiets viel hoor, als vanouds.