maandag 7 mei 2012

We zitten in Een Fase.

Alsof ik nog niet genoeg grijze haren heb en veel te weinig slaap, deze week voegt voor 6 jaar rimpels toe en er is bijna geen haarverf meer tegen opgewassen.

Allereerst was ik jarig. Ik werd de mooie leeftijd van 29, 30, 31, 32, nou vooruit, 33. Drie En Dertig! Werkelijk, dat is meteen de laatste keer dat we het daarover hebben, want vanaf nu ben ik dus voor altijd 31. Dat klinkt heus volwassen, heus niet meer 28 wat ik toch niet meer lijk, maar ook nog lang niet richting de 35. Dus bij deze. De eerste die mij aanspreekt met 33 kan een (lege) wijnfles tegen zijn hoofdje krijgen.
Ik kreeg ballonnen en slingers en fraaie cadeaus, hele lieve tekeningen en lekker parfum en fijne nieuwe kleding en geld en bloemen en allerhande fraais. Ik dronk een bier op Bevrijdingspop, at patat met pindasaus zoals het een jarige betaamt en komend weekend vier ik met de vriendinnen het nieuwe levensjaar met een paar flessen wijn.

En Zoon2 zit in een fase. Een fase die ik me nog een heel klein beetje kan herinneren van Zoon1 maar die ik diep weggestopt heb kennelijk, want net zoals de slapeloze nachten van een peuter baby, sommige dingen die vergeet je gewoon, in het kader van de voortplanting.
Zoon2 doet alles zelf. Houdt alles zelf vast en trekt alles zelf aan. Dit is inclusief het afgieten van kokend heet water met aardappelen, het besturen van de auto, het verschonen van zijn vieze luier en uit het fietszitje stappen terwijl wij een kruispunt oversteken. Denkt hij. Ik denk daar iets anders over en dus gaan wij tegenwoordig schreeuwend, tierend en vechtend door Het Dorp.

Vanmorgen bereikte De Fase een treurig hoogtepunt dieptepunt, want terwijl ik best wel schreeuwend het huis verliet om Zoon1 naar school te brengen, moest ik letterlijk met geweld Zoon2 in de fiets proppen, die iets andere gedachten had over de wijze waarop zijn jas aanmoest, zijn schoenen omgewisseld dienden te worden en het vervoer waarmee wij de straat op zouden gaan. (Zijn eigen driewieler). Tijd om geduldig te laten uitrazen, pedagogisch overleg te voeren en op educatieve manier tot een compromis te komen was er niet, aangezien Zoon1 nu eenmaal op tijd in de klas moest zitten.
Krijsend namen wij de route naar school. Bij school aangekomen wenste Zoon2 liever in de fiets te blijven wachten, wat geen optie is. Ik sleurde hem uit het zitje, waardoor de fiets omviel, ik die tegenhield met mijn voet, omdat ik het heus alsnog belangrijker vond dat het kind niet met zijn tere hersentjes tegen de stoep zou vallen, dan dat mijn voet schade zou oplopen. Want, ik kwam bij deze reddingsactie met mijn voet tussen mijn spaken. En nu heb ik een blauwe en gebroken teen, en het doet waarlijk best pijn.
Hier schrok Zoon2 helemaal niet van en ging verder op oorlogspad. Onder mijn arm nam ik hem mee de school in. Ik kwam onderweg twee soorten mensen tegen;
1. Degenen die mij aankeken, een beetje grinnikend, want herkennen waarschijnlijk de situatie. (maar hielpen verder niet even, dat niet)
2. Degenen die mij aankeken en ondertussen hun telefoon pakten om het nummer van de kinderbescherming te bellen.

Zoon2 rende tot drie keer toe de school uit terwijl ik Zoon1 hielp met zijn jas en tas enzo. Het zweet stond letterlijk in mijn bh en nadat ik Zoon1 even snel gedagkuste, rende ik snel weer achter Zoon2 aan die ondertussen alweer het pand verlaten had. Waarbij is notabene zag dat een of andere ouder de deur voor hem openhield. 'Ah, dag klein jongetje van twee jaar, wil jij in je eentje naar buiten om straks op de grote weg onder een auto te rennen? Okeee, ik houd de deur wel even open'.

Veel tijd om daarbij stil te staan had ik niet en terwijl ik mijn sjaal van mijn bezwete nek rukte, mijn tas over mijn schouder slingerde en mijn fietssleutel zocht, nam ik Zoon2 wederom onder mijn arm en stampte naar de fiets.
Eenmaal thuis, de koffie masjien in mijn blikveld en mijn sigaretten voor mijn geestesoog, ging de telefoon.
De school van Zoon1.
Dat we een afspraak hadden om 08.30.
En waar ik was?

Ik was in de veronderstelling dat de afspraak om 13.30 was. Zei ik heel rustig.
Maar dat bleek anders te zijn.
En dus griste ik 14 soorten snoep uit de kast, commandeerde Zoon2 wederom in zijn jas en op de fiets en was 5 minuten later wèèr bij de school. Daar deed ik net of ik een hele rustige en in control moeder was natuurlijk. Tegen de directrice en de intern begeleider enzo. Belangrijke Mensen.

Wij hadden een goed gesprek over Zoon1 die deze week naar groep 3 zal gaan, om komend schooljaar direct door naar groep 4 te mogen.
Ja.
Jaa, dat is me wat. Zo'n slimme Zoon1. Ik ben zo trots. Wie had dat gedacht. Met zo'n moeder als ik.
Haha. Maar serieus.
Anyway, dat zijn dus allemaal zo wat zaken waar wij tegenwoordig mee bezig zijn. Klas overslaan, nieuwe dingen, toestanden.

Dan zou ik het ook best wel kunnen gebruiken hoor, een ander soort fase van Zoon2. Maar nee, die kiest zijn tijd heel specifiek, kennelijk.

Verder gaan we vanmiddag naar zwemles. Waar ik godzijgedanke Zoon2 niet mee naartoe hoef te nemen omdat mijn moedertje heel goed snapt dat ik het slecht aankan allemaal en zich over het kind ontfermt, vanmiddag.
En dan ga ik nu maar weer naar school. Om met de lieve Zoon1 kennis te maken met zijn nieuwe juf.

Woensdag is het dan zover, dan lever ik hem voor het eerst af in zijn nieuwe groep, en wie weet wat voor leuke ouders ik daar ga tegenkomen! Het tij zal zich keren. Leuke ouders! Nieuwe moeders!
En zo zitten we allemaal in een Fase, opeens. Daar drinken we dan maar op. Hoezee!

8 opmerkingen:

  1. Gefeliciteerd met deze Belangrijke Leeftijd. En die fase, altijd grappig, zo'n zelfstandig kind dat het net wat beter denkt te weten. Gaat volgens mij ook nooit meer over, als ik naar hun vader kijk (ikzelf heb dat anders, ik wéét het ook echt altijd beter). Dus eh... sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Welk een emoties in één kolom tekst. Ik heb HEEL hard gelachen om het tierend door het dorp begeven, voelde pijn bij de spaken, raakte wanhopig bij al het zweet en ervoer TROTS op Zoon2. Wat een Fase. Daar moet op gedronken worden.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heerlijke herkenning. Alles. En sterkte, het gaat echt over, voordat je in 'n nieuwe fase belandt...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ohh dank dank dank voor alle herkenning en trots. xx

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ohh dank dank dank voor alle herkenning en trots. xx

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ohh dank dank dank voor alle herkenning en trots. xx

    BeantwoordenVerwijderen
  7. So far voor reageren per telefoon. 3x. Tsssk

    BeantwoordenVerwijderen
  8. ik ben jou zo dankbaar voor de realiteitsversie van de fase die ik inmiddels dromerig idealiseer. oja, zo was t ook.
    pfew, is maar goed anders werd ik zo'n hippe veertig plus moeder van nog een valreepbaby.

    ik moest middelste regelmatig krijsend onder mijn arm uit de peuterspeelzaal halen, daar waar alle kindjes met de armpjes hoog mama riepen,..daar dus. kon ik met een gillend rood meisje het pand uit,.. moest haar bijna breken om het autostoelriempje om te krijgen.
    Begreep dus helemaal het fietsgevecht.

    BeantwoordenVerwijderen