woensdag 16 mei 2012

Van de samba-bal op het hoofd.

Allereerst voor u allen een applaus en alles. Er is nog nimmer een stukske van mij zoveel gelezen als de vorige. Dat is leuk, door al het delen wat u heeft gedaan. Goed voor mijn reputaaaatie ja. Kan ik wel gebruiken, mhehe.

En de volgers schieten op hoor, heus. Ik ben u dankbaar, nu al.
En dan zal ik nu nog wat leuks vertellen, voor de jolijt en leut.

Wist u al dat mijn Zoon2 de jongste vrijwilliger van de Lage Landen is? Nu, dat is hij.
Hier om de hoek zit een verzorgingshuis, onderdeel van de stichting waar ik komende week in alle wc's ga braken, maar dat terzijde. Een half jaar geleden ofzo, liep ik zo eens te wandelen met het kind, toen hij opeens het huis aldaar binnenrende en de huiskamers in liep. (Maar goed dat hij een zoet tweejarig jongetje is en niet een gestoorde bijlmoordenaar, want ik zeg u, de beveiliging liet wat te wensen over).
Ik hotste er zo'n beetje achteraan, van 'Zoon2, joehoe, kom anders maar weer bij mamma, Zoon2222, joehoe'. Maar het kind was reeds in de harten gesloten van alle bewoners. Ik vond hem terug, temidden van een stel groupies van 88 jaar die massaal in zijn wangetjes aan het knijpen waren, over zijn haartjes aaiden en een beetje kwijl op hem achterlieten. Nou zitten er wel goordere dingen op hem aan het eind van de dag gewoonlijk, dus ik keek waarlijk niet echt op.

Het was echt aandoenlijk. Alle oudjes die daar wonen, die normaalgesproken de ganse dag wat voor zich uit zitten te roeren in een kopje koffie, stonden op, klaarden op en keken verrukt uit hun ogen.
Nu, en omdat ik in wezen best een aardig iemand ben, dacht ik daar zo eens over na en besloot eens te mailen met het hoofd van de locatie. En een week later had ik een afspraak met het hoofd welzijn en Zoon2 was officieel ingeschreven als vrijwilliger. Want ik had bedacht, als 1 klein bezoekje van 10 minuten al zo'n indruk maakt op die schattige oude mensen, en Zoon2 vond het zelf het toppunt van hilariteit, al die 'opa's en oma's' die daar zomaar tot zijn beschikking stonden, dan kan ik best elke week, op een ochtend dat ik daar best tijd voor heb, een bezoekje gaan brengen. Het huis staat naast de school van Zoon1, dichtbij mijn huis, dus dat is de moeite al niet.
Zo gezegd, ende zo gedaan en dus gaan wij nu al een tijd elke woensdagochtend naar de opa's en oma's. Zoon2 schildert wel eens wat, en heeft inmiddels een hele wall of fame daar, met prachtige schilderijen van zijn hand. Hij maakt wel eens een dansje, of speelt met een bal. Alleen al zijn aanwezigheid maakt dat zelfs de meest slaperige narrige bejaarde, glimlachend om een hoekje komt kijken als het kind binnenkomt. Het is serieus heel schattig.

Natuurlijk zijn er ook wat minder schattige mensen. Zoals de mevrouw die mij elke week vertelt dat ik mijn 'dochtertje' wel wat beter kan opvoeden, want 'ze' rent wel hard. En dat ik een be-spot-te-lij-ke kleur nagellak op heb. Maar ach.
Verder wordt er niet op mij gelet, ik ben slechts de begeleider van de werkelijk belangrijke aanwezige; Zoon2.

Tegenwoordig wordt er veel muziek gemaakt. Dan zit er een groepje mensen aan een tafel met een tamboerijn en belletjes en trommels en staat er oorverdovend hard een cd met oudhollandsche liedjes op. De begeleidster zingt dapper de hele cd mee, ik klap zo'n beetje in mijn handen, Zoon2 voert een complete show op en alle mensen rammelen zo wat met alle instrumenten. Het is leuk, ware het niet dat ik de rest van de dag een tuut in mijn oren heb, op de wijs van Kortjakje.

Vandaag was het net zo, maar dan anders. Toen ik binnenkwam waren ze reeds aan het opstarten en het leek een beetje of de verzorging een klein grapje had uitgehaald met de koffie van de mensen, iets met opwekkende middelen, zeg maar.
De een na de ander sprong op, was onrustig of verwarde zijn koffie met zijn triangel, wat best verwarrend is voor dementerende mensen, denk ik.
En toen waren wij net zo heel jolig aan het zingen van het meisje dat loos is, en toen sloeg er een mevrouw heel hard met een samba-bal op het hoofd van een meneer. Nah! Een heel lieve meneer! En die mevrouw vet lachen en alles. Zij werd streng, maar rechtvaardig, afgevoerd door een medewerker en de arme meneer zat zo'n beetje heel confuus over zijn hoofd te aaien.
Ik was danig geschokt, eigenlijk. De rest niet hoor, die zong olijk verder over de zeiiilen, de zeeeiilen.
En Zoon2 vroeg 'gaat het?' aan de meneer, die het alweer vergeten leek te zijn.

Nou en toen gingen wij maar weer naar huis.
Nadat ik van de ene mevrouw nog even te horen kreeg dat mijn haarkleur me zeker niet mooi staat.


En oh ja zeg, wat ik gisteren nog hoorde tijdens mijn gezellige gesprekje op mijn werk;
'dat ik het als een kans moet zien'. Een KANS. Mijn ontslag.
Jahaha, hahaha. Hahahaa. Zei ik. De kans is groot dat ik maandag niet kom, als het regent. Haha. HahahahahahHAHAHAHAHAHA.

Nee, dat zei ik niet. Ik braakte een beetje in mijn mond.




4 opmerkingen:

  1. Jee, dat vind ik echt top van jullie! Wat gaaf dat je dat bedenkt en ook doet.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Maaike, het is ook echt leuk hoor. En elke week een half uurtje, of een uurtje als het heel leuk is, ook weer niet zo heel veel gedoe. En de meeste mensen zijn erg leuk ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Kris, ik vind het super van je. Ook mèt oorverdovende nagellak. Thumbs up.

    BeantwoordenVerwijderen