maandag 21 november 2011

Hoe ik heel yoga-achtig was.

'Bel me. Ik heb een zenuwinzinking.' Is wat ik Echtgenoot sms'te, vanmorgen.
Ongeveer twee uur later belde hij inderdaad. Dat lijkt wat aan de late kant, in het kader van de zenuwinzinking en al, maar dat valt wel mee. Echtgenoot kent mij natuurlijk al langer dan vandaag en hij weet daardoor, dat als hij direct had gebeld, ik tierend aan de telefoon was verschenen. Terwijl ik nu heel kalmpjes opnam en van hysterische inzinkingen weinig blijk gaf.
Het kan ook zijn dat E natuurlijk omdat hij heel Belangrijk En Druk aan het werk was, daarom pas later terugbelde. Maar liever zie ik het zo, dat hij de hele dag zijn telefoon in de gaten houdt om te zien of zijn lieftallige echtgenote misschien belt of belangwekkende berichten stuurt en dan steeds beslist of hij direct, of iets later terugbelt. Ja.

Maar, de zenuwinzinking was absoluut niet overdreven ofzo. Ook al was er van een inzinking niet echt sprake, omdat ik enorm goed de kalmte wist te bewaren, terwijl mijn zenuwen het nogal te verduren hadden, dat wel.

Het was namelijk zo vandaag, dat Zoon2 ziek werd. Compleet uit het niets, zoals kinderen dat nu eenmaal doen. Ineens hoge koorts, nogal veel snot en veel hangerige zieligheid. Met een dekentje op de bank, bakje appel op schoot en niet teveel naar buiten. Zo loste ik dat wel even op dacht ik zo. Ben wel wat gewend met Zoon2, immers.
Het leek allemaal onder controle en ik had nog niet eens de huisarts gebeld dit keer, en toen werd het tijd voor zijn slaapje.
Wij gingen naar boven met zijn warme melk, ik deed hem zijn warme sokjes en lekkere zachte slaapzak aan en na zijn melk legde ik hem in bed.
Waar ik direct 'gloep' hoorde en nog net zag hoe een hele straal melk zo zijn hele matrasje doordrenkte. Ik sleurde hem heel zachthandig uit zijn kribje en zette hem op een stoel, zodat ik zijn bed kon verschonen.
Legde hem weer terug in bed.
En hoorde 'Gloeoeoep'.
En moest weer het kind uit bed halen, om vervolgens zelf volkomen ondergebraakt te worden. Ik liep, plassen kots vermijdend, en druipend, door zijn kamer en zette het kind op zijn commode teneinde hem in een schoon pyjamaatje te hijsen.
Deed de la open.
De la met al zijn kleding.
Op nette stapeltjes.
En hoorde, 'GLOEOEOEOEOOEEEEP' en moest toezien hoe Zoon2 echt heel erg veel braakte, over zichzelf, de vloer, mijn trui en sokken en IN de openstaande la.

Eerst was ik even te verbaasd, om in paniek te raken.
Alles, maar dan ook alles, zat onder het overgeefsel.
En Zoon2 zat er bepaald verbijsterd naar te kijken. En wilde mij knuffelen. Ja, het is zo'n lieve jongen.
Hij had alleen nogal veel kots in zijn haar en zeg maar overal op hem.
Maar nou ja.

Na de eerste verbazing bekroop mij een lichte stress. En ik zei dus maar tegen Zoon2 dat hij en ik vooral rustig moesten blijven.
'Rustig, liefje. Ja, wij blijven sàmen rustig. Ruuuustig. Ruuuuuuuuuuustig.'
Ik vond mezelf waarlijk heel kalmerend en het hielp ook echt. Z2 liet zich uitkleden, wassen en afpoetsen en weer aankleden en op het enige schone plekje in zijn kamer zetten om te wachten terwijl ik overal braaksel wegveegde, zijn ledikant maar weer verschoonde.
En zijn hele la met kleding leeghaalde.
Ik verloor ook wat brokjes en stukjes.
En bleef maar zeggen, dat wij ruuuuuustig moesten blijven.
Eigenlijk was het bijkans een yoga-achtige oefening, zo kalm waren Zoon2 en ik samen.

Uiteindelijk lag het kind weer in bed en kon ik naar beneden, met een enorme mand vol met stinkend wasgoed.

En omdat ik me de hele episode zo wonderlijk en, eigenlijk, onkarakteristiek rustig had gehouden, was ik eenmaal beneden met koffie in mijn hand, opeens een zenuwinzinking nabij.
En dat meldde ik dus even aan Echtgenoot.
Die pas twee uur later terugbelde.

Toen ik allang weer zennn was. Pfff.

5 opmerkingen:

  1. Ondanks dat het vreselijk balen voor je is en dat ik zoonlief veel beterschap toewens, moest ik héééél erg hartelijk lachen om jouw blogje over dit voorval - veel succes met het zennnnn-zijn ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ChoCho, dank, dat is dan wel weer leuk, haha.

    En VlijtigLiesje...ja, dat vrees ik ook.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. kleine dingen houd je altijd....

    BeantwoordenVerwijderen
  4. jeetje wat schrijf jij leuk, en wat ben je een zenpersoonlijkheid! dat blijkt wel.
    ik snap nooit hoe er zoveel meer uit een kind kan komen dan erin gaat,. is een mysterie.

    ga je volgen!

    BeantwoordenVerwijderen