Het verschil tussen vijf en vier

Gisteren was De Dag Dat Vriendin3 Ging Verhuizen. En dus stonden Vriendin1+2, Zuske en ik ’s ochtends op de stoep om te helpen, want dat doe je dan als vriendin, ook al hadden we allemaal veel meer zin om alle dozen weer uit te pakken en Vriendin3 met de handboeien van Vriendin2 aan het keukenblok vast te ketenen.

Een verhuizing is doorgaans altijd leuk, vinden wij allemaal. Je sleept met spullen van een ander rond, pakt een busje in, drinkt veel koffie, lacht om alle grappen over de spullen van een ander , neemt veel rookpauzes, bewondert het nieuwe huis, sleept de boel weer naar binnen, richt keuken en slaapkamers naar je eigen smaak in en aan het eind ga je zitten op dozen, stoelen en de vloer en slaat aan het borrelen en proost op Het Nieuwe Huis.
Dit keer was het anders. We hebben koffie gedronken , we hebben gerookt en gelachen en dozen van trappen gesjouwd, met kussens gegooid en maakten wat grappen over de schilderkunsten van Vriendin3 die wat jammerlijk tot uiting kwamen in een leeg huis, maar daarna kwam Het Afscheid.

Want Vriendin3 verhuisde niet naar zomaar een andere straat of desnoods een naburig dorp, zoals sommigen van ons nodig vonden te doen maar naar de andere kant van Nederland. En daar aan de andere kant, zou een andere groep mensen klaar staan om uit te pakken, wat wij net ingepakt hadden. Wij wisten dat het moment ging komen, want we hebben het er uitgebreid over gehad. Over dat het het einde van een tijdperk is. Onze meisjesgroep is niet meer compleet. Het Partycentrum mist een lid. WoensdagavondBorrelavond, is natuurlijk niet hetzelfde, zonder Vriendin3. We spraken over voorbije tijden. Over wat we nu toch moeten. En kregen een goed idee, om ervoor te zorgen dat wat er ook gebeurt, wij elkaar over 40 jaar nog steeds zien. We gaan een tijdcapsule maken. We werden bepaald een beetje hysterisch van dat idee.
Wat gaat er allemaal in, naast de logische zaken als een fles champagne en een pakje sigaretten, die over 40 jaar waarschijnlijk een zeldzaam goed zijn. Het zakdoekje waarmee Vriendin1 haar tranen droogde bij het afscheid. De foto van ons allen op koninginnedag. Een heleboel verhalen die we op papier gaan zetten. Een quiz met de antwoorden erbij, om te kijken of we over heel veel jaar nog steeds de details van onze jeud Twintiger/Dertiger Jaren weten. De namen van onze huidige mannelijke huisgenoten, voor het geval daar het een en ander in zou komen te veranderen. Hoeveel kinderen we in het jaar 2011 tesaam hadden. De glittersteentjes die wij te pas en te onpas op dingen plakken. De lootjes van het sinterklaasfeest van dit jaar. Het lelijke Hello Kitty poesje dat om een of andere onduidelijke reden het symbool van ons Partycentrum is, sinds reeds jaren. Foto’s van Locatie 1+2+3 waar wij zoveel leuke avonden hebben gehad.
En nog veel meer dingen, waar we waarschijnlijk nog erg om gaan lachen.

De capsule moet op een droge, donkere plek worden bewaard. En wij zullen die als oude dametjes ooit een keer weer tevoorschijn halen. Of natuurlijk gewoon over een paar jaar, als we daar een keer zin in hebben en meer dan een gezonde hoeveelheid chardonnay hebben gedronken. De capsule wordt het symbool van onze vriendschap. De zekerheid dat we elkaar allemaal in de oorspronkelijke formatie van onze groep van vijf, terug gaan zien. Okee, ook volgende week zal dat gebeuren, en we gaan nog sinterklaas vieren. En we gaan natuurlijk alle toekomstige bruiloften en baby’s bezoeken, maar dat wat was, is niet meer. Vijf is vier geworden. En dat is echt een heel erg groot verschil.

Maar gelukkig hebben we ons whatsapp groep. En natuurlijk de tijdcapsule. En godzijdank een heleboel wijn elke week. En wij wensen Vriendin3 alle geluk in de wereld. En Succes zonder ons