vrijdag 6 november 2015

Tien jaar, de papieren en natte regen.

Nou dat was zo weer wat emoties hier hoor, in mijn gemoed en hier thuis.

Het regende er ook zo opgewekt bij he, daar word ik altijd zo winters van, en nat bovendien.

Vandaag is Zoon1 jarig. Tien jaar is het kind geworden zeg. Daar vind ik wat van hoor. Tien jaar. Ik dacht daar zo over na, de afgelopen tijd, en aan de ene kant was ik o zo blijde, want ik heb het maar mooi al tien jaar volgehouden. Het Moederschap. Hoera voor mij, dunkt me. Het is een mooi, lief, slim en bijzonder grappig kind, zo aan de vooravond van zijn verdere leven. Hij verkeert in goede gezondheid, heeft veel vrienden en lust spruitjes. Ook heeft hij bijna grotere voeten dan ik, duurt het niet lang meer of ik kan op zijn schouders zitten en aan zijn driftbuien en grote brutale mond herken ik de naderende pubertijd.
Ook werd ik een beetje huilerig, toen ik bedacht dat met grote waarschijnlijkheid, zijn langste tijd onder mijn rokken voorbij is. In dit tempo zit hij op zijn 18e op de Universiteit, en dat zou natuurlijk zomaar ergens ver in Den Lande kunnen zijn.
Toen ik hem dat toefluisterde, keek hij me verbijsterd aan, en mompelde alweer iets wat klonk als 'jij spoort niet he mamma.'

Op hetzelfde moment dat ik terugdacht aan zijn geboorte, zoals ik dat nu eenmaal elk jaar doe, fietste ik naar mijn advocaat, inzake het vermaledijde papierwerk dat hoort bij de afhandeling van een huwelijk dat niet langer tot de dood ons scheidt is.

Ik vond het allemaal maar cynisch en verdrietig. Tien jaar geleden maakte deze dag, dat de Echtgenoot en ik voor altijd verbonden zouden zijn. Door de geboorte van ons kind. Toen waren we niet eens getrouwd nog.
En op diezelfde dag potdikke, moet ik de papieren tekenen die maken dat het bijna officieel voorbij is, het huwelijk, de verbintenis, die we na de geboorte van degene die ons voor altijd zou verbinden, op papier zetten.
Terwijl ik in vijfvoud mijn handtekening zette, zag ik in een flits mijzelve dezelfde handtekening zetten, maar dan in feestelijker omgeving, met mooiere kleding aan en in een bepaald vrolijker stemming. Zoon1 was toen 1. En nog gewoon Zoon.

Op de terugweg van deze afspraak, huilde ik mij de regen van mijn gezicht. Het maakt voor mascara weinig uit of er regen of tranen de boel verpesten, maar met beide nattigheid is het wel zeker weten een kwestie van uitgelopen make up hoor, dat heb ik ondervonden. Geen redden meer aan.

Met dat charmante voorkomen kwam ik thuis, waarop zelfs de lieve straatkrantenverkoopster voor mijn deur me bezorgd aankeek en vroeg of alles wel goed met me was. Ja, daar knapt een mens ook van op. Dat ik al twee dagen helemaal niet lekker was en snotterig en hoesterig, maakte waarschijnlijk dat het arme mens dacht dat ik, weliswaar niet dakloos, toch op het randje stond van de dood of anderszins akelige omstandigheden.

Evenwel raapte ik mezelf zo bij elkaar, appte de Vriendinnen, de Schipper en diverse anderen een foto van mijn handtekening onder het verdomde document, met bijbehorend gevoel voor drama, want zo ben ik dan ook wel weer en fatsoeneerde mijn gezicht zo'n beetje.

Waarna ik gelukkig de Zonen weer bij me had.

Ter opluistering en afleiding, kochten Zoon1 en ik attributen voor zijn traktatie. Ik haalde mezelf weer van alles op de hals, maar had dit jaar wel de Echtgenoot ingeschakeld voor hulp. Ook weer zoiets. Alle jaren hiervoor hatselde ik zelf alles in elkander, qua traktatie. Sommige jaren, wegens ongelukkige planning, zelfs diverse keren per jaar vanwege verhuizingen, afscheid en geboorte.
Dit jaar wonen we niet meer samen, en komt de man me helpen.

En dat was gezellig. We dronken een kommetje wijn, knipten een heleboel lintjes, vulden een heleboel bakjes, bespraken een diversiteit aan zaken en het enige verschil met al dit soort avonden in alle jaren hiervoor was, dat hij einde avond naar een ander huis vertrok, in plaats van naar de andere kant van het bed. Maar het was goed. Het was een fijne avond en ik merkte dat ik niet moest huilen. Wat ik al heel wat vond eigenlijk.
Ik was er blij om, oprecht blij, dat we het op deze manier kunnen doen.

En vanmorgen was er ontbijt. Met z'n vieren. Ik had croissantjes en cakejes-met-kaars en het was feestelijkheid alom. Zoon1 kreeg een telefoon. We konden er niet meer onderuit. Maar ik heb toch zelden het kind zo blij gezien. Een kleur kreeg hij ervan, en in plaats van enthousiast gegil was hij stil. Dat zegt nog meer.
En nu zit mijn nageslacht op WhatsApp. En stuurt hij mij, vanaf de andere kant van mijn keukentafeltje: 'hallo lieve mamma' met een hartje. En veel mooiere berichten krijg ik niet hoor.

Direct daarna kreeg ik: 'mamma jij bent gek' en natuurlijk het onvermijdelijke, (toen ik stuurde: beter gek dan lelijk, hahahaha) 'lelijk ben je ook mamma'. Het is dat ik er steeds hartjes-poppetjes bij kreeg, anders zou ik mezelf reeds cyberpestslachtoffer vinden. In de eerste tien minuten van mijn bloedje's online-leven.

Toen daarna Zoon2 een hele verhandeling hield, dat als dieren gaan scheiden, als ze zere pootjes hebben, dat ze dan moeten uitslapen, toen kon ik wel weer bolderend hard lachen, waar ik zelf vooral erg van opknapte.

En nu wil ik wat anders met mijn haar. Dat doen meisjes nu eenmaal, in tijden van gedoe en dinges. En dat is het dunkt me. Een tienjarig kind en nog een halve Echtgenoot. Daar drink ik dan maar een kommetje wijn op met Vriendin2 die net binnen komt vallen. Sommige dingen veranderen gelukkig nooit.



2 opmerkingen:

  1. Ach.. kom ik hier weer eens langs, lees ik dit. Sterkte. Bah. Die scheiding. Wel gefeliciteerd met zoon. En ach, groter worden en puberen, dat hoort erbij. Ze vinden je toch nog lief, begreep ik ook, al zeggen ze soms hele nare dingen , live of via de whatsapp...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Leuke zoontjes! Knap dat je nog zo met een Ex om een tafel kan zitten. Dat moet wel fijn zijn!

    BeantwoordenVerwijderen