Water in de tent, de begrafenis van Vis en het uitzwaaien.

En jawel, de sleutel van mijn nieuwe onderkomen heb ik vorige week in ontvangst genomen van meneer de Makelaar. Natuurlijk was ik de eerste bezichtiging alleen maar enthousiast over de locatie en de woonkamer en heb verder nergens op gelet. Toen ik de sleutel kreeg, na het verlossende telefoontje, zag ik ook alleen maar paarse muren en mariabeelden voor me, terwijl ik toch echt door kamers liep met smerig behang en een soort azijn-lucht.
Het drong wat meer tot me door toen ik er vaker kwam, en begon met schilderen. Ik deed natuurlijk de huis-tour voor mijn ouders en Zuske en zag steeds meer wat ik allemaal nog moet doen om daar fatsoenlijk te kunnen wonen. Natuurlijk werd ik daar helegaar niet moedeloos van hoor, welnee.
De Echtgenoot en ik reden naar Ikea met de Zonen en nadat we allemaal handenvol hotdogs op hadden gegeten, togen wij richting vloeren, badkamerdingesen en reden met een zwaar beladen auto weer terug. De man legde de vloer, maakte een douche en een wastafel en onderwijl ging ik met de jongens een paar dagen kamperen bij Vriendin2, samen met Vriendin1, Zuske en ons nageslacht.

Dat was ook nog zowat. De heenreis duurde uuuuuren en wij kwamen uitgeput aan zeg. Snakkend naar wijn. Echter moesten we eerst nog even onze tenten opzetten en alles. En dat deden we hoor, helemaal zelf, zonder tussenkomst van een Echtgenoot, de Buurman1 of een anderszins niet-vrouwelijk iemand. Trots ja.
Ha, dachten Vriendin1 en ik. Je zou maar Alleenstaande Moeder zijn Buhhhh en gaan kamperen. NOU DAT IS DUS HELEMAAL GEEN PROBLEEM.
Dachten we.
Het was eerst prachtig weer, dus we togen naar een strandje, we deden bikini's aan, zwommen zo een rondje en toen eeeiiindelijk al het kroost te bedde lag, zetten wij ons neer voor een welverdiende wijn. Vriendin1 had 12 liter meegenomen, want was een uitstekende wijn volgens een test en ook nog eens heel goedkoop. Wat wil een mens nog meer. Vol spanning schonk zij het eerste glas in. En wij bolderden van het lachen. Want het bleek dus 12 liter rode wijn te zijn. En wij drinken wit.

Het was evenwel een uitstekende avond en voldaan gingen wij uiteindelijk onze tenten in. En de volgende dag begon het te regenen. En nog wat te regenen en wij gingen maar eens een uitstapje maken. Kwamen op een soort markt, waar een Line-Dance-Event was. Ja en daar hou ik dus van he. Ik heb me bescheurd, werkelijk. Ik vind dat soort dingen uiterst intrigerend. De outfits, de lol die ze er als je er naar kijkt helemaaaaal niet in lijken te hebben en het soort mens dat dus op een linedanceclub zit. Intrigerend.
We aten een berg vietnamese loempia's, deden een kermisattractie aan en gingen maar weer terug naar de camping. Nadat we 12 liter WITTE wijn hadden aangeschaft in de plaatselijke super. Ik kreeg een appje van het thuisfront dat de vis van Zoon2 ter ziele was en dat Hond1 naar de dierenarts moest. Vertelde de jongens over Hond1 maar dat het heus wel goed zou komen (is het ook) en zei maar even niks van de vis.
Toen begon het pas echt te regenen. En er scheurde een tent. En er lagen grote plassen water in die van mij. En alles zat onder de modder.
Misschien was ik toch niet zo handig-zelfstandig geweest, want ik had iets niet goed gedaan met het grondzeil en daarom lagen er plassen water in mijn tent. Vertelde de Man mij bij thuiskomst. Puh, zei ik.

Maar, home sweet home, eigen bed en alles, de Zonen konden weer lekker ruzie maken over de iPad en ik nam mijn plekje naast de koelkast maar weer in.
En dacht na.
Dat morgen de Man en de Zonen op vakantie gaan. Zonder mij.
De auto werd vandaag ingepakt, fietsen op het karretje gezet en ik pakte tassen voor de jongens in. Gaf de Man heel veel nuttige tips, vond ik zelf, dat vond hij heel prettig, merkte ik wel.
En ik huilde een beetje. Maar dat zag niemand.

Ze gaan tien dagen weg. De laatste twee zal ik aansluiten voor nog wat kampeer-jolijt met de kinderen en daarna zal alles anders worden. Want ik ga komende week proberen zoveel mogelijk aan mijn nieuwe huis te doen, ben Hond- en Zoonloos dus heb alle tijd. Ga inpakken, schilderen, puinruimen. En zal waarschijnlijk niet lang daarna daadwerkelijk verhuizen.
Einde van een tijdperk. Eerst nu geen vakantie tesaam, daarna geen huis meer tesaam. Dan is het echt.

Vandaag hadden we nog een symbolisch afscheid. Omdat Zoon1 tijdens de lunch een grapje maakte dat de vis van zijn broer dood was.
En dat was dus echt zo. Deelde ik dus maar mede.
Traaaanen bij Zoon2. Wij troostten, lieten het ontzielde lichaam van het beest zien, dat er bepaald onappetijtelijk bij lag in zijn kommetje.
Snikkend zat het kind bij het vissenlijk.
Zoon1 zei nog schamper dat hij het beest nu meer aandacht gaf dan toen hij/zij nog leefde, waar een kern van waarheid in zat. Echter was het verdriet oprecht, wat snapt Zoon2 ook van dood... dus ik vertelde hem dat we een begrafenis zouden organiseren.
Daar klaarde hij van op zeg.
'Goed nieuws!!'Brulde hij tegen zijn broer.
'We gaan een begrafenis doen!'

Daar moest ik vervolgens een half uur lang om lachen. Wat helemaal niet plechtig was natuurlijk.

Maar, zo geschiedde. De Man groef een kuil in de voortuin, de achtertuin ligt al vol met Cavia1+2 en wij togen allemaal er naar toe. Ik met de kom in mijn handen. De vis werd met zijn water, plantjes en gekleurde steentjes en al in de kuil gekiept, waarop Zoon2 zei:
'Als hij dan toch nog wakker wordt, kan hij tenminste zwemmen.'
Waar Zoon1 dan weer heel hard om moest lachen.
Ja, het was een stemmig geheel daar in de voortuin.
Met een schepje kreeg het best wat aarde over zijn schimmelige lichaam en toen moest Zoon2 toch ook wel weer erg huilen. Wat heel schattig was.
En nu eist hij Een Nieuw Dier. Gaat niet gebeuren.
We hebben als voltallig gezin zo her en der al wat dierenbegrafenissen meegemaakt, dit was de laatste.
Hond1 blijft immers voor altijd bij ons. Een co-ouder Hond1.

Nu eerst de vakantie. Ik schenk mij een wijn in, en morgenochtend zwaai ik ze uit.