vrijdag 17 juli 2015

Boterhammen met kaas en Het Avontuur met De Hond.

Vanmorgen werd ik wakker, zonder wekker, zonder een van de Zonen op mijn gezicht en zonder Hond1 die heel graag uit wilde. Schrok me een aap, zeg.
Van de stilte.
Na wat standaard huishoudelijkheden koffie, sigaretten ging ik op weg naar mijn nieuwe stulp. Met de koffiemachine in een tas en een nogal lelijke outfit aan.
Schilderen zou ik gaan doen. Ik had trouwens ook nog boterhammen met kaas mee. Ik ben een degelijk type.

Na wat opstartmoeilijkheden, zette ik eerst maar even mijn nieuwe parasol op mijn terras, dacht langdurig na over wat ik zou doen als hij zou wegwaaien, besloot dat dat niet zou gebeuren, en zette nog maar een kopje koffie en dronk dat op, zittend op mijn bankje, starend in de einder.
Maar alla, dacht ik. Aan het werk!
En zoals het betaamt, bedekte ik alles met plastic, plakte randjes af, kwakte verf in een bak en begon als een malle te rollen.
Zweeeeten, zweeeeeten. De ganse dag komt er zon door de ramen naar binnen, wat natuurlijk heel vrolijk is, maar ik had het écht heel warm.

Na enige tijd kwam mijn Vader binnen, die zich met divers scherp materiaal op de lelijke en vieze tegels in de keuken zou storten. Daar moest namelijk een deel van afgebroken worden. Om het allemaal iéts minder smerig te laten zijn.
Wij zaten tesaam zo nog even op het bankje, kletsten wat over de buren die ik nog niet ken, en over Meneer P van een paar huizen verderop, die ik inmiddels heel erg goed ken, omdat hij altijd heel erg lange praatjes wil maken. Wat heel gezellig is. En daarbij mag ik van zijn frambozenplant plukken.

En ik schilderde, en schilderde en schilderde nog wat meer. Zette een foto op Facebook, waarbij de meningen over mijn, al zeg ik het zelf, uitstekende keus in kleuren, nogal verdeeld bleken.
Ik at mijn bammetjes op, stuurde de Vriendinnen diverse foto's van het hele proces, en was danig in mijn nopjes met mijn harde werk. De radio moest ik een keer of zes verplaatsten vanwege enorm veel storing, dus dat moet ik nog even uitzoeken.

En, het leuke is, is dat de woonkamer van een grijsgroen vuilig geheel, eigenlijk opeens heel erg leuk is. Met mijn mooie muren, de nieuwe vloer, en de krukjes die mijn favoriete Schipper gisterenavond samen met mij overbracht van het ene Dorp, naar het Andere.

En dat was nog zowat. De Schipper en ik zouden even wat spullen ophalen, en daarna mijn nieuwe stulp gaan bekijken, en daarna een bier drinken.
Een duidelijke planning als je het mij vraagt.

Evenwel verliep alles een ietsje anders. Vanwege een avontuur dat wij meemaakten zeg.
Wij stonden, net na de huis-tour, het neerzetten van mijn verzamelijk krukjes en het bezichtigen van mijn reeds paarse muur, buiten om naar de auto te lopen. Toen. Ik een heel lieve schattige grote hond zag zitten. Zomaar in zijn eentje.

'Aaahhhhh wat zieliiiiiiiig van wie is die hoooooond?' Kweelde ik heel hard naar de Schipper.
Ik zag heus wel dat hij toen met zijn ogen rolde en het gevolg kon raden.
Maar het is een lieve man, dus hij liet mij maar aaien en 'oekieboekielievehondie' zeggen.

De Hond had een dinges om zijn nek met een adres en twee telefoonnummers. Ik belde beiden, maar er werd niet opgenomen. Kwam er op die manier wel achter, dat Hond toebehoorde aan een heuse BN-ert. Die had namelijk de voicemail ingesproken.

'HELA!'Brulde ik naar de Schipper. Wie is die-en-die nou ook weer? De brave man zocht het op, wij werden ietsje wijzer. Maar dan nog, de lieve Hond was nog steeds alleen en daarbij heul erg lief.
'Nou. Doe hem dan maar in de auto.' (Kwam denk ik door mijn lieftallige en smekende ogen) Zei hij.

Maar het adres bleek heel niet ver te zijn, dachten wij. Dus komaan, een ommetje konden we best hebben, zo in de frisse donkere avond.
Het bleek mij daar een wandeling van heb ik jou daar.
Hond hijgde zich longen uit lijf. En anders ik wel.

Uiteindelijk kwamen wij bij het adres aan, ik klopte vrindelijk op de ramen, bij afwezigheid van een bel, en wie deed open. Een heuse bekende schrijvert. De man van de vrouw van de voicemail. Grappig zeg.

'Ik heb uw hond gevonden' sprak ik waarheidsgetrouw.
Hij was verrukt zeg. Had evenwel afwezigheid van Hond nog niet opgemerkt, maar dat is misschien ook niet raar met zo'n grote tuin en alles.
De hereniging was ontroerend.

En de Schipper en ik liepen weer autowaarts. Eindelijk op weg naar ons bier.



3 opmerkingen:

  1. Hai kristel, met elke streep verf wordt het meer van jou denk ik, en dat is goed toch? Baal wel dat er geen foto's bij je blog zitten,.. Wat voor extreem kleurtje heb je gedaan?
    Trouwens nog gecondoleerd met vis.
    Lijkt me trouwens heel raar zo alleen thuis., maar het schiet vast honderd kerr sneller op. Maak er wat moois van !

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ga wel foto's plaatsen hoor! En dank je, het wordt inderdaad steeds mooier en meer van mij, ik ga me er echt op verheugen, ondanks alles.
    Het is gek stil hier, maar ik doe als ik niet aan het schilderen ben, veel leuke dingen. x

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Twee avonden voor het slapen kristel gelezen, hoe zaleg is dat!

    BeantwoordenVerwijderen